Lochmaben Castle

Lochmaben Castle jest jednym z najstarszych zamków w Szkocji. Jednocześnie, jest też jednym z nielicznych, który faktycznie został wybudowany przez Anglików.
Półwysep, na którym w roku 1298 powstała ta niezwykła warownia został następnie, u swej podstawy, przedzielony szeroką fosą. Powierzchnia powstałej w ten sposób sztucznej wyspy wyniosła wówczas, aż 6.5 hektarów. W dalszej kolejności, zostały przekopane jeszcze trzy podobne fosy nad którymi przerzucono, odpowiednio chronione, zwodzone mosty.
Pomiędzy drugą i trzecią z fos zostało ponadto ulokowane zamkowe podgrodzie. Te, z pewnością otoczone masywną palisadą mieściło liczne budynki gospodarcze oraz domostwa zamkowej służby.
Czwarta, ściśle przylegająca do właściwego zamku fosa, o szerokości około 6 metrów, stanowiła jednocześnie główną drogę dojazdową. Ochronę tego newralgicznego miejsca zapewniał przede wszystkim potężny mur kurtynowy z dwiema, łukowatymi bramami wodnymi. Chociaż do czasów współczesnych zachowały się jedynie jego odcinki wschodni i zachodni, to przyjmuje się, że podobny mur, z także osadzoną w nim bramą, znajdował się i od strony południowej. Tym sposobem, kompletny mur formował specyficzny dziedziniec zewnętrzny. Jego obrona, w przypadku ewentualnej napaści, prowadzona była w głównej mierze z pozycji chodnika straży, poprowadzonego poprzez szczyt tego muru. Sam dziedziniec mógł przy tym służyć jako przystań dla łodzi, stanowiących w przypadku Lochmaben główny środek lokomocji.
Dostęp do wnętrza zamku prowadził przez doskonale bronioną, wyposażoną w żelazną kratę, bramę osadzoną w centralnej części południowego muru zamku. Widoczna pod nią wnęka z pewnością była wykorzystywana do cumowania łodzi.
Zamek Lochmaben ulokowany jest na planie zbliżonym do prostokąta. Jego wymiary wynoszą 38.4 na 32.9 metrów. Niestety wewnętrzne budynki tej warowni zostały zniszczone w tak dużym stopniu, że faktycznie brak jest jakiejkolwiek możliwości ustalenia ich oryginalnego wyglądu. Wydaje się jednak, że główne skrzydło zamku powstało w oparciu o mur południowy. Wiadomym jednak ponadto, że w latach 1503 – 1504 na polecenie króla Jamesa IV (ur. 1473 – zm. 1513), w obrębie dziedzińca został wybudowany budynek Wielkiego Hallu. Być może niewielkie odcinki ścian widoczne w zachodniej części dziedzińca stanowią jego całą jego pozostałość.
Zewnętrzne mury zamku z pewnością były zarówno bardzo wysokie, jak i odpowiedniej grubości. Niestety, także one przez kolejne stulecia zostały zredukowane do nikłych fragmentów.
Na przestrzeni dwóch stuleci, liczonych od XVI do XVIII wieku, Lochmaben tak jak i wiele innych podobnych mu obiektów stanowił źródło pozyskiwania darmowego materiału budowlanego dla okolicznej ludności.

 
 
Historia Lochmaben Castle

Początki zamku Lochmaben sięgają roku 1298, kiedy to na polecenie króla Anglii – Edwarda I (1239 – 1307), na długim lecz i dość płaskim półwyspie, na południowym krańcu jeziora Loch Maben (obecnie Castle Loch), ulokowano raczej prymitywne, drewniano – ziemne założenie. W głównej mierze, miało on zastąpić starszą, położoną w odległości około 1 kilometra na północny – zachód, warownię. Zamek ten, również noszący nazwę Lochmaben Castle (Old Lochmaben Castle), przynajmniej do czasów inwazji Edwarda I na Szkocję (w 1296 roku) pełnił rolę głównej siedziby rodu Bruce. Jednocześnie, nowy zamek Lochmaben, położony tuż przy samej angielsko – szkockiej granicy, miał dla wojsk angielskiego monarchy stanowić doskonałą bazę wypadową, w trakcie toczącego się konfliktu (tzw. I-sza Wojna o Szkocką Niepodległość (1296 – 1328).
Świadomi strategicznego znaczenia tej warowni, Szkocji już następnego roku, (tj. 1299) pojęli pierwszą próbę jego przejęcia lub kompletnego zniszczenia. Atak, w sumie niewielkiego oddziału, dowodzonego przez konstabla zamku Caerlaverock – sir Roberta de Cunninghama (ok. 1260 – 1330), został jednak bez większych trudności odparty. Po tym wydarzeniu Anglicy pojęli decyzję o rozbudowie Lochmaben.
Kolejną, tym razem o wiele lepiej przygotowaną próbę Szkoci podjęli już dwa lata później, czyli w roku 1301. Jak się jednak okazało, nawet ich kilkutysięczny oddział, okazał się być niewystarczającym do zajęcia tej warowni. Zarządcą zamku, w tym czasie był sir William de Heritz (ur. 1285). Po nim funkcję tą sprawował między innymi sir John de Botetourte, 1-szy baron Botetourte (ok. 1264 – 1324).
Lochmaben udało się Szkotom pochwycić dopiero w roku 1306. Skutecznym atakiem dowodził wówczas sam Robert Bruce (1274 – 1329). Pozostał on w jego władaniu jedynie do następnego roku. Wówczas, w roku 1307, Anglicy na czele z synem Edwarda I – księciem Walii, Edwardem (1284 – 1327, przyszłym królem Edwardem II), korzystając przy tym z katapult i balist, zdołali ponownie zająć ten zamek. Cztery lata później, w roku 1311, młodszy brat króla Szkotów, Edward Bruce (ok. 1280 – 1318, przyszły hrabia Carrick i król Irlandii) zdołał kolejny raz zdobyć Lochmaben dla Szkotów. Pozostał on w ich rękach przez kolejnych 22 lat. W międzyczasie, dokładnie dnia 3 stycznia 1323 roku, doszło w nim do spotkania Roberta Bruce z Andrew Harclayem (ok. 1270 – 1323), 1-szym hrabią Carlise. Podpisany wówczas pomiędzy nimi traktat pokojowy, przynoszący względny spokój na wyniszczonym nieustanną wojną szkocko – angielskim pograniczu, nie spotkał się jednak z przychylną opinią króla Anglii – Edwarda II. Dążący do kolejnej militarnej konfrontacji z Szkocją angielski monarcha uznał decyzję Harclaya za zdradę. Pod takim też pretekstem aresztował go i następnie skazał na śmierć. Wyrok wykonano w Carlise, dnia 3 marca 1323 roku, w sposób przewidziany dla zdrajców stanu, czyli poprzez powieszenie, wyprucie wnętrzności, ścięcie i poćwiartowanie.
W roku 1333, wkrótce po przegranej przez Szkotów bitwy pod Halidon Hill (19 lipca), w której zginął między innymi dowódca szkockich wojsk – sir Archibald Douglas (przed 1298 – 1333), zamek Lochmaben kolejny raz został zajęty przez Anglików. Tym razem pozostał on w ich rękach na kolejnych, ponad 50 lat. W tym czasie także doszło jego przebudowy z drewnianego zamku w potężną, kamienną twierdzę. Wzmianki o toczących się w obrębie Lochmaben prac kamieniarskich, pochodzą zatem z lat: 1365, 1367 i 1375. Z pewnością jednak oryginalna, drewniana wieża zamku przynajmniej w wspomnianych latach, wciąż pozostawała w użyciu.
Dopiero w roku 1384, sir Archibald the Grim (ok. 1328 – 1400), 3-ci hrabia Douglas, po dziewięciodniowym oblężeniu, zdołał ponownie pozyskać ten zamek dla Szkocji. W latach pomiędzy 1409 i 1424, jego syn – sir Archibald Douglas (1372 – 1424), 4-ty hrabia Douglas dokonał wielu ziemskich nadań na rzecz rodu Carruthers of Mouswald. Wśród przekazanych przez niego posiadłości znalazły się między innymi: Middlebie, Dornock, Hoddam, Westwood, Rockcliffe, Hetlandhill, Logane Tenement czy Tundergarth. W tym czasie na czele rodu Carruthers stał John (zm. 1454), 5-ty Laird of Mouswald. Z kolei jego brat Simon (Sym) od roku 1429 pełnił funkcję komisarza Zachodniej Marchii. Kolejny brat – Nigel służył natomiast jako osobisty kapelan opata Paisley. Nie będzie zatem zbytniej przesady w stwierdzeniu, że fortuna rodu Carruthers w znacznym stopniu była zależna od rodu słynnych „Czarnych” Douglasów.
W roku 1446, na mocy decyzji sir Williama Douglasa (1425 – 1452), 8-ego hrabiego Douglas – sir John Carruthers został także mianowany Kapitanem zamku Lochmaben. Funkcję tą miał pełnić, aż do roku 1454. W roku 1448, po zwycięskiej dla Szkotów bitwie pod Sark (lub pod Lochmaben Stone, dnia 23 października) sir John został zobligowany do uwięzienia w zamku, pojmaych podczas tej potyczki Anglików. Wśród nich, w Lochmaben znaleźli się między innymi, najstarszy syn głównodowodzącego angielską armią – sir Henry’ego Percy (1393 – 1455), 2-ego hrabiego Northumberland – sir Henry Percy (1421 – 1461, przyszły 3-ci hrabia Northumberland) oraz sir John Pennington (zm. 1470). Z okresu rządów Carruthera w Lochmaben zachowały się ponadto wpisy w Exchequer Roll (Akta Skarbu Szkocji), dotyczące wypłacanych mu sum z okazji kolejnych wizyt królewskiej pary, tj. Jamesa II (1430 -1460) i jego żony Mary de Guelders (ok. 1434 – 1463). Wreszcie, dnia 20 sierpnia 1452 roku król James II zjednoczył wszystkie posiadane przez niego ziemie w jedną, wolną baronię. Tym samym, sir John Carruthers został wyniesiony do godności 1-ego barona Carruthers of Mouswald.
Jednocześnie, od tego roku, w związku z poważnym sporem pomiędzy rodem „Czarnych” Douglasów, a królem James’em II, także pozycja Carruthersów uległa pewnemu osłabieniu (bardziej szczegółowe informacje na temat tego konfliktu zostały zamieszczone przy opisie zamku Threave).
W roku 1454, w wyniku zdrady jednego ze strażników, który pozostawił otwarte bramy zamku, Lochmaben został zajęty przez wojska rodu Johnstonów, dowodzonych przez dwóch synów braci – Herberta i Matthew Johnstonów. W wyniku tego ataku sir John Carruthers poniósł śmierć. Bezpośrednia przyczyna jego zgonu pozostaje jednak nieznana. Równie dobrze mógł on zginąć w bezpośredniej walce, w wyniku następnej egzekucji lub zmarł podczas ewentualnego pobytu w lochu. Z pewnością jednak, jego syn sir Archibald Carruthers (zm. 1484) dnia 18 stycznia przyjął godność 2-ego barona Mouswald. Rodzina Carruthers, nawet pomimo poważnych kłopotów Douglasów, przynajmniej przez pewien czas, zdołała utrzymać swoją wysoką pozycję w regionie Galloway. Między innymi, młodszy syn sir Archibalda – sir Simon (zm. 1504, przyszły 3-ci baron Mouswald) otrzymał nominację na zaszczytną i przy tym bardzo odpowiedzialną funkcję Strażnika Zachodniej Marchii. Jednocześnie James II kontrolę nad zamkiem Lochmaben powierzył Johnstonom. Wynikało to z zrozumiałej kalkulacji króla, przygotowującego się do decydującego starcia z Douglasami, pozostawienia kontroli nad tą ważną twierdzą, w pełni lojalnym wobec niego poddanym. Johnstonowie, w odróżnieniu od Carruthersów, których bliskie związki z Douglasami nie były żadną tajemnicą, spełniali natomiast ten warunek wyśmienicie. Johnstonowie odwdzięczyli się królowi, między innymi, w bitwie pod Arkinholm, dnia 1 maja 1455 roku, podczas której królewska armia, dowodzona przez sir George’a Douglasa, 4-ego hrabiego Angus (1429 – 1462) kompletnie rozgromiła wojska „Czarnych Douglasów”. Następnie brali oni też udział w oblężeniu ostatniej z fortec hrabiów Douglas – zamku Threave. Co może się jednak wydawać niezwykłe, ich sympatie polityczne zupełnie nie przekładały się na życie prywatne. Tym samym, nie było żadnych przeciwwskazań, by nieznana z imienia córka lairda Johnstona wyszła za mąż za sir Archibalda Carruthersa. W roku 1470, najstarszy syn sir Thomasa Kirkpatrick, także o imieniu Thomas, otrzymał potwierdzenie praw do baronii Closeburn i Bridburgh. Jedenaście lat później, w roku 1481 decyzją szkockiego parlamentu sir Thomas został ogłoszony najlepszym kandydatem do objęcia, w przypadku wojny, funkcji Kapitana zamku Lochmaben. Nieco wcześniej funkcję zarządcy zamków Threave i Lochmaben pełnił też sir John Carlyle (zm. 1501), od roku 1473 1-szy Lord Carlyle of Thorthwald.
Wydaje się, że podczas stoczonej w roku 1484 bitwy pod Lochmaben Fair (22 lipca), w której ród Carruthers of Holmans miał znaczący udział w odparciu rebelianckich wojsk sir Jamesa Douglasa, 9-ego hrabiego Douglas (1426 – 1488) i sir Alexandra Stewarta, księcia Albany (ok. 1454 – 1485) oraz wspomagających ich Anglików, sam zamek Lochmaben nie odegrał  żadnej istotnej roli.
W roku 1503, podczas miodowego miesiąca w Lochmaben bawił król James IV (1473 – 1513) wraz z swoją małżonką Margaret Tudor (1489 – 1541). W tym czasie, z polecenia monarchy zamek doczekał się też budynku nowego hallu. W aktach Lorda Skarbnika Szkocji zachował się ponadto wpis, że przy tej okazji król James, grając w karty z sir Thomasem Dacre (1467 – 1525), 2-gim baronem Dacre i Strażnikiem Angielskiej Zachodniej Marchii wydał sumę 46 szylingów i 8 pensów. Kilka lat później, w roku 1513, Dacre został obarczony dość przykrym obowiązkiem rozpoznania zmasakrowanego podczas bitwy pod Flodden (9 września) ciała szkockiego króla. Wkrótce po tej potyczce, na stanowisko kapitana Lochmaben został wyznaczony sir Robert Maxwell (1493 – 1546), 5-ty Lord Maxwell. Niedługo później objął on także urząd zarządcy zamku Threave. Dnia 16 stycznia 1508 w jego miejsce „Kapitanem i Namiestnikiem królewskiego zamku i fortu Lochmaben, z całym uposażeniem” na okres trzech lat został sir Robert Lauder of The Bass (zm. 1517), Rycerz.
W roku 1542, wkrótce przed angielską inwazją na Szkocję, sir Edward Seymour (ok. 1500 – 1552), 1-szy hrabia Hereford (drugiej kreacji tego tytułu) zobligował sir Thomasa Whartona, 1-ego barona Wharton (1495 – 1568) i sir Roberta Bowesa (ok. 1495 – 1554) do wysłania „Patie Grayme lub innego zaufanego człowieka” do dyskretnego zbadania możliwości pochwycenia takich zamków jak Caerlaverock, Langholm i Lochmaben. W tym czasie, pozostawały one pod zarządem Roberta (zm. ok. 1553), Panicza Maxwella (przyszłego 6-ego Lorda Maxwell). Dnia 23 listopada tego roku, dzień przed tragiczną w skutkach dla Szkotów bitwą pod Solway Moss (24 listopada), w Lochmaben gościł sam król James V (1512 – 1542). Po kompletniej klęsce jego wojsk, król poważnie zachorował i dwa tygodnie później (tj. 14 grudnia), zmarł w pałacu Falkland. Podczas tej potyczki do angielskiej niewoli dostał się także sir Robert, 5-ty lord Maxwell. Zamek Lochmaben pozostał w rękach Szkotów do roku 1545, kiedy to, najprawdopodobniej Robert, Panicz Maxwell w zamian za uwolnienie ojca przekazał go Anglikom.
Jednak już następnego roku, wojska regenta Szkocji – sir Jamesa Hamiltona (ok. 1516 – 1575), 2-ego hrabiego Arran (drugiej kreacji tego tytułu) na rozkaz królowej – wdowy Marii de Guise (1515 – 1560) zdołały go odbić dla Szkotów. Funkcję zarządcy Lochmaben ponownie objął, uwolniony z niewoli, Robert, 5-ty Lord Maxwell. Jednocześnie, Korona zobowiązała się do zaopatrzenia Lochmaben w odpowiednią ilość dział. Robert Maxwell zmarł niedługo później, dnia 9 lipca 1546 roku.
W roku 1565, ślub królowej Marii z jednym z liderów szkockiej frakcji katolickiej (i de facto jej kuzynem) – sir Henrym Stuartem (1545 – 1567), Lordem Darnleyem, doprowadził do otwartego buntu (noszącego nazwę Chaseabout Raid) protestanckich lordów, na czele z półbratem królowej – sir Jamesem Stewartem (ok. 1531 – 1570), 1-ym hrabią Moray (piątej kreacji tego tytułu). W odpowiedzi, wojska Marii zdołały wypchnąć rebeliantów, aż do Anglii. W drodze powrotnej, osobiście dowodząca armią królowa wraz z świeżo poślubionym małżonkiem jedną noc spędzili w Lochmaben. Polityczna sytuacji w Szkocji zmieniła się diametralnie w lipcu roku 1567. Po abdykacji Marii Stuart (24 lipca), hrabia Moray, nominowany już na Regenta Szkocji (22 lipca), w czerwcu 1568 roku, dokonał najazdu na południowo – zachodni region kraju, celem usunięcia z niego siłą wszystkich sojuszników byłej już królowej. Podczas tej wojennej ekspedycji, noszącej nazwę „Rajd na Dumfries lub w innej wersji Rajd na Hoddom” Moray zdobył między innymi zamki Annan, Hoddom, Lochwood, Lochhouse i oczywiście Lochmaben. Zarządcą tej ostatniej warowni został wówczas sir James Douglas, 7-my baron Drumlanrig (zm. 1578). Jednocześnie Lochmaben, decyzją Moraya został włączony do dóbr koronnych, od tej pory pełniąc faktycznie funkcję koszar wojskowych.
W roku 1572, głównie za sprawą kolejnego Regenta Szkocji – sir Jamesa Douglasa, 4-ego hrabiego Morton (ok. 1516 – 1581) doszło do ugody pomiędzy młodocianym królem Jamesem VI (1566 – 1625), a katolickimi panami, lojalnymi poddanymi pozostającej w angielskiej niewoli Marii Stuart. W konsekwencji tego, między innymi sir John Maxwell, 8-my Lord Maxwell (1553 – 1593) mógł powrócić na polityczną scenę Szkocji. Z kolei, sir John Maxwell (ok. 1512 – 1582/1583), iure uxoris Lord Herries of Terregles został mianowany jednym z 12 królewskich doradców.
W roku 1578, Herries na obradach królewskiej rady wystąpił z propozycją zapewnienia „trwałego” pokoju w regionie Galloway. W tym celu, w zamku Lochmaben miała zostać utworzona główna kwatera Strażnika Zachodniej Marchii. Z kolei, w zamku Annan miał stacjonować Kapitan z 24 dragonami. Następny Kapitan wraz z podobnie niewielkim oddziałem miał stacjonować także w Langholm. Propozycja ta spotkała się z poważnym sprzeciwem sir Johna, 8-ego Lorda Maxwell, który z uwagi na pełnienie funkcji Stewarda regionu Annandale, uważał Lochmaben za swoją heraldyczną rezydencję. Pretensje Maxwella zostały jednak zdecydowanie odrzucone. Nowym zarządcą zamku został wtedy Lord Herries. Jednak już następnego roku, tj. w 1579 sir John zrzekł się tej funkcji i całkowicie wycofał z publicznego życia. W jego miejsce powołany został nikt inny jak 8-my Lord Maxwell. To z kolei, doprowadziło do odnowienia się sporu Maxwellów z rodziną Johnstonów, którzy sami wciąż zgłaszali roszczenia do Lochmaben. John Maxwell sprawował jednak swoją funkcję wyjątkowo sprawnie, co w dalszej kolejności zapewniło mu też stanowisko Strażnika Zachodniej Marchii. Jednak dzięki zręcznie uplecionej politycznej intrydze, jeszcze tego samego roku, sir James Johnston (zm. 1608) odebrał Maxwellowi zarząd nad Lochmaben. Dwa lata później, w roku 1581 (29 października) sir John Maxwell został mianowany 5-tym hrabią Morton. Wkrótce po tym wydarzeniu, pozostający przedmiotem sporu zamek z powrotem stał się jego własnością. Wzrost pozycji Maxwella nie spotkał się jednak z przychylną reakcją sir Jamesa Hamiltona (ok. 1532 – 1609) 3-ego hrabiego Arran (drugiej kreacji tytułu). W roku 1584 nakłonił on Johnstona do najazdu na ziemie hrabiego Mortona. Zniszczeniu uległy wówczas posiadłości Maxwella w Cowhill i Duncow. W odpowiedzi, w roku 1585 Morton doszczętnie spalił zamek Johnstonów w Lochwood.
W roku 1587 sir John udał się do Hiszpanii, na dwór króla Filipa II (1527 – 1598). Miał tam udzielić hiszpańskiemu władcy istotnych wskazówek, w przygotowywanej właśnie inwazji (Wielkiej Armady) na Brytanię i przywrócenia w niej dominującej roli religii katolickiej. Następnego roku, tj. w 1588 Maxwell wylądował ze swoim oddziałem w Kirkcudbright, z zamiarem wcielenia swojej części ustalonego planu. Pomimo, że w tym czasie w jego rękach pozostawały główne twierdze regionu Galloway, czyli Caerlaverock, Threave, Langholm i właśnie Lochmaben, reakcja króla Jamesa VI była na tyle błyskawiczna, co skuteczna, że wkrótce Maxwellowi pozostał się jedynie zamek Lochmaben. Była to jednak warownia na tyle potężna, że dopiero dzięki pomocy pożyczonej od królowej Anglii – Elżbiety I (Elizabeth I, 1533 – 1603) artylerii, szkocki monarcha mógł rozpocząć atak. W wyniku pięciodniowego ostrzału znaczna część Lochmaben została wówczas zniszczona. Żołnierze zamkowego garnizonu zdołali się jednak utrzymać w nim na tyle długo, by uzyskać satysfakcjonujące ich warunki kapitulacji. Na ich mocy mieli więc bezpiecznie opuścić garnizon wraz z całym swoim dobytkiem. Po otwarciu bram żołnierze Jamesa VI jednak tylko częściowo dotrzymali uzgodnionych warunków. Dowodzący obroną David Maxwell of Cowhill (zm. 1589) wraz ze swoimi pięcioma podkomendnymi zostali powieszeni pod murami zamku. Sam sir John Maxwell został natomiast oskarżony za zdradę. Przed pewną śmiercią uratował go jednak pokaźny okup w wysokości 100 tysięcy funtów. W roku 1592 został także przywrócony na stanowisko Strażnika Marchii. W tym samym roku, Lochmaben został zdobyty przez zbuntowanego sir Francisa Stewarta, 5-tego hrabiego Bothwell (1562 – 1612). Miał się on dostać do zamku w przebraniu kobiety, po czym otworzyć bramy dla swoich towarzyszy. Zamek prawie natychmiast został jednak odbity przez wojska Maxwella. Bothwell natomiast, już w styczniu 1593 roku uciekł do Anglii. Wkrótce po tym wydarzeniu Maxwell znacznie wzmocnił zamek. Okazało się to o tyle przydatne, że próbę jego przejęcia podjęli również Johnstonowie. Spór pomiędzy tymi rodami toczył się, aż do roku 1613. Wcześniej, dnia 7 grudnia 1593 roku podczas potyczki Maxwellów z Johnstonami pod Dryfe Sands, w pobliżu Lockerbie został zabity sir John, 8-my Lord Maxwell (były hrabia Morton). W odpowiedzi, jego syn John (1583 – 1613), 9-ty Lord Maxwell w kwietniu 1608 roku strzałem w plecy zabił sir Jamesa Johnstona. Oskarżony o morderstwo, przed pewną śmiercią na szafocie, uciekł do Francji. Powrócił do kraju dopiero w roku 1612. Pochwyconemu i uwięzionemu w edynburskim zamku Johnowi przedstawiono wówczas propozycję wiążącą się z zachowaniem przez niego życia. Miał on mianowicie wyrazić zgodę… na ślub łączący obydwie zwaśnione rodziny. Wobec jego zdecydowanej odmowy, wyrok przez ścięcie, został wykonany dnia 21 maja 1613 roku. W roku 1617 jego brat – Robert (ok. 1586 – 1646) został mianowany 10-tym Lordem Maxwell. Trzy lata później został też wyniesiony do godności 1-ego hrabiego Nithsdale.
Jeszcze w roku 1605, funkcję Kapitana Lochmaben pełnił sir William Cranstoun (zm. 1627), przyszły 1-szy Lord Cranstoun (od 16 listopada 1609 roku)
Zamek Lochmaben pozostał w użyciu przynajmniej do roku 1628. Z tego roku pochodzi też ostatni zachowany rachunek związany z naprawą zamkowych murów. Niestety, następnie porzucony popadł w całkowitą ruinę. Z pewnością jeszcze w XVIII wieku służył okolicznej ludności jako źródło darmowego budulca.

Obecnie Lochmaben Castle pozostaje pod opieką państwowej organizacji Historic Scotland i jest udostępniony bezpłatnie do zwiedzania, o każdej rozsądnej porze.