Hermitage Castle

  • Status: - **** - Zamek pod opieką Historic Scotland
  • Typ: Zamek z dziedzińcem zamkniętym (Stone castle of enclosure)
  • Data: od XIII wieku
  • Położenie: około 8 kilometrów (5 mil) na północ od Newcastleton, Borders
  • Numer według map "Ordance Survey": NY 494960

Newcastleton, Hawick, Roxburghshire TD9 0LU, Wielka Brytania

 

 

 

 

Położony w dolinie Liddesdale XIII-wieczny zamek Hermitage był kluczem do kontrolowania środkowej części szkockich terenów granicznych z Anglią. Obecny zamek powstał na miejscu wcześniejszego, zbudowanego około roku 1240 dla sir Nicolas de Soules, 4-ego Lorda of Liddesdale (zm. około roku 1264). Wcześniejsza twierdza rodziny Soules wybudowana, w roku około 1130, przez sir Ranulfa de Solues, 1-ego Lorda Liddelsdale (zm. ok. 1170) znajdowała się blisko 6 kilometrów od zamku Hermitage w Liddel. Rodzina przeniosła się do Hermitage około roku 1207, po śmierci 2-ego Lorda, sir Randulfa II de Soules (zm. 1207), zamordowanego przez swoich własnych służących. Z zamku wybudowanego dla sir Nicolasa do dnia dzisiejszego nie zachowały się żadne ślady. Wydaje się więc wysoce prawdopodobnym, że warownia ta była w całości zbudowana z drewna. Pomimo tego, dzięki pracom archeologicznym udało się ustalić, że położona ona była na dwóch platformach ziemnych, każdej dodatkowo otoczonej fosą. Na pierwszej z platform wybudowany został następnie ówczesny zamek. Na drugiej, najprawdopodobniej otoczonej palisadą ulokowano natomiast budynki gospodarcze z m.in. stajnią, piekarnią czy browarem. Twierdza ta została około roku 1360 zastąpiona przez kolejną, wybudowaną tym razem dla sir Hugh’a de Dacre (ok. 1335 – 1383), 4-ego Lorda Dacre. Pozostałości po tej budowli stanowią parterową część centralnej wieży zamku Hermitage. Faktycznie zamek Dacre’a był bardziej ufortyfikowanym dworem, niż rzeczywistą warownią. Obronna budowla składała się z dwóch głównych skrzydeł rozdzielonych niewielkim dziedzińcem. Wejście do niej prowadziło przez wąskie, łukowate wejście bronione odgórnie przez kamienny machikuł. Brama ta, została w pewnym okresie czasu została z pewnością zamurowana, lecz następnie ponownie ją odblokowano. Po przeciwnej do wejścia stronie dziedzińca ulokowano wieżyczkę ze spiralnymi schodami dającymi dostęp do wyższych partii obydwu budynków. Wydaje się, że piętra te przeznaczone były do użytku lorda i jego rodziny, podczas gdy poniżej ulokowano wszelkiego rodzaju spiżarnie i kuchnię. Drzwi broniące dostępu do spiżarni były najprawdopodobniej wzmocnione solidnymi zasuwami. Na ich wewnętrznych ścianach są wciąż widoczne kamienne wsporniki przeznaczone do podtrzymywania głównych belek powyższych drewnianych podłóg. Płytka studnia zachowała się w położonej od zachodu jednej ze spiżarni. Zamek Dacre’a charakteryzował się wysokim poziomem wykonania. Ściany zostały wybudowane z ciosanych, kwadratowych i ciasno położonych kamieni. Część z nich wciąż nosi ślady inicjałów “I.L”, które najprawdopodobniej odnoszą się do osoby Johna Lewyna, mistrza kamieniarskiego z miasta Durham, który w tym czasie prowadził także budowę zamku Roxburgh dla króla Anglii – Edwarda III (1312 – 1377). Wydaje się też całkiem prawdopodobnym, że zamek Dacre’a nigdy nie został ukończony. W roku 1371 twierdza ta była już z pewnością w posiadaniu Williama Douglasa, 1-ego hrabiego Douglas (ok. 1327 – 1384), który w tym roku został mianowany Lordem Liddesdale. Po jego śmierci prace nad budową zamku były kontynuowane najprawdopodobniej aż do początków XV wieku. Porządek podjętych prac nad rozbudową zamku nie jest do końca jasny, głównie z powodów gruntownej przebudowy z początków XIX wieku. Można jednak przyjąć, że w pierwszej kolejności powstała prostokątna wieża mieszkalno – obronna o wysokości przynajmniej trzech pięter. Dwa wyższe piętra zawierały dwa hole z niewielkimi komnatami na ich wschodnich krańcach. Następnie na trzech rogach wieży dodane zostały mniejsze wieże z dodatkowymi komnatami na wyższych piętrach oraz z lochem więziennym i studnią poniżej. Ostatnią została dobudowana największa południowo – zachodnia wieża, zwana “wieżą Douglasa”. Ulokowane zostały w niej głównie komnaty hrabiego oraz na parterze również nowa kuchnia. Pozostałe z zamku Dacre’a dziedziniec i trzy spiżarnie stały się podstawą centralnej wieży zamku Hermitage. Wejścia do spiżarni zostały wobec tego zamurowane, a kolejne ulokowano na pierwszym piętrze nowego budynku, w niewielkiej wieżyczce położonej na południowo – zachodniej ścianie. Wejście to zostało częściowo zamurowane około roku 1550 i przekształcone następnie w otwór strzelniczy. Wciąż jednak istniała możliwość wykorzystywania go jako niewielkiego przejścia. Jeszcze przed przebudową było ono wyposażone w dwie solidne brony, pozwalające na uwięzienie pomiędzy nimi ewentualnych agresorów. Niewiele jednak można obecnie powiedzieć o wyższych piętrach wieży. Wydaje się, że posiadała ona dwa główne hole, jeden położony nad drugim. Wąskie okno w niższym z nim wskazuje, że mógł on również służyć jako kantyna stacjonującego w zamku wojska. Niewielkie pomieszczenie na jego wschodnim końcu było najprawdopodobniej prywatną komnatą konstabla, który z tego miejsca kontrolował dostęp do lochu i mechanizmów obsługujących wspomniane wyżej brony. Wyższy hall zawiera już większe okna i sporych rozmiarów kominek, co wskazuje że przeznaczony był raczej do użytku lorda i jego rodziny lub ewentualnych gości. W południowym oknie widoczna jest ponadto kamienna rzeźba przedstawiająca ludzką głowę. Wieża studzienna położona na południowo – wschodnim rogu centralnej wieży, zgodnie z nazwą mieści drugą i znacznie głębszą od tej z oryginalnego zamku Dacre’a studnię. Obok niej doskonale widoczna jest zamurowana obecnie niewielka poterna. Drzwi oryginalnie wzmocnione były drewnianą sztabą i broną. Ulokowanie tuż obok tego wyjścia studni wskazuje, że mogła ona równie dobrze służyć pracującym poza zamkiem służącym oraz żołnierzom. Na drugim piętrze wieży umieszczona była prywatna komnata. Posiadała ona własną latrynę, która częściowo wsparta jest na konsolach i wysunięta poza lico muru. Wieża więzienna położona jest na północno – wschodnim rogu centralnej wieży. Lord Liddesdale był odpowiedzialny między innymi za administrację sądowniczą nad podległym mu obszarem. Wobec tego, niezbędnym było posiadanie więzienia w którym można było przetrzymywać łamiących ustalone prawa. W roku 1566 w zamku Hermitage zanotowano ciekawy incydent związany z tutejszym lochem. Ówczesny właściciel zamku, James Hepburn, 4-ty hrabia Bothwell (ok. 1534 – 1578) osadził w nim Little Jocka Elliota of the Park (Elliot wcześniej ciężko zranił Hepburna). Little Jock sobie znanym tylko sposobem przejął następnie kontrolę nad zamkową strażą i uniemożliwił na pewien czas dostęp Hepburnowi do jego własnego zamku. Loch ten podzielony jest na dwie części. Więźniowie o wyższej pozycji społecznej przetrzymywani byli w górnej części więzienia, w celi zaopatrzonej w latrynę. Zapewniony był im także dostęp, choć trzeba przyznać niewielki dziennego światła. Niższa cela była faktycznie ponurą jamą pozbawioną zarówno otworów wentylacyjnych, jak  i sanitariatów. Warunki panujące w tym lochu były wyjątkowo ciężkie, nawet biorąc pod uwagę niezbyt humanitarne czasy średniowiecza. Wieża Douglasa jest największą przybudówką do centralnej wieży zamku Hermitage. Wybudowano ją w celu zwiększenia mieszkalnej przestrzeni twierdzy. Przeznaczona była głównie do użytku hrabiego Douglasa i jego rodziny. Wyższe piętra wieży mieściły piękne komnaty z dużymi kominkami i dużymi oknami. Każda z nich posiadała także łazienkę z latryną. Najprawdopodobniej w tej wieży leczony był ciężko ranny po spotkaniu z Jockiem Elliotem – hrabia Bothwell w roku 1566. Mniej więcej w tym czasie prywatna komnata hrabiego została wyposażona w podwójne łukowe okno, zapewniające lepszy dostęp dziennego światła. Na parterze wieży umieszczona była kuchnia. Oryginalnie była ona oddzielona od głównego wejścia. W następnych latach odgradzający ją mur został jednak rozebrany. W południowo – zachodnim rogu pomieszczenia znajduje się sporych rozmiarów palenisko. W jego tylnej ścianie umieszczony był ponadto niewielki piekarnik na chleb i stoisko na kocioł w którego wnętrzu można było umieścić także mniejsze garnki. W południowej ścianie, obok paleniska znajduje się ściek do odprowadzania nieczystości z kuchni na zewnątrz budynku. Hermitage przede wszystkim został zbudowany jako twierdza obronna, stąd nie może dziwić niewielka liczba okien w jego murach. Widoczne u szczytu kwadratowe otwory nie są faktycznie jednak oknami, a niewielkimi drzwiami dającymi dostęp do ówcześnie istniejącej drewnianej platformy obronnej, tzw. hurdycji otaczającej zamek dookoła. Platforma ta była znacznie wysunięta poza lico muru. Wciąż też są doskonale widoczne miejsca mocowań solidnych belek podtrzymujących całą konstrukcję. Podobne hurdycje istniały także na zamku Threave w Dumfries & Galloway, którego właścicielem był inny członek rodu Douglas, Archibald zwany “Ponurym” (ok. 1328 – 1400). Najbardziej charakterystycznymi elementami zamku Hermitage są dwa potężne łuki przyporowe zbudowane między narożnymi wieżami na wschodniej i zachodniej stronie budowli. Pozwalały one na przeprowadzenie platformy obronnej także i w tych miejscach. Kiedy w XV wieku platforma została ostatecznie rozebrana wiele z otworów wejściowych zostało zamurowanych lub jak to miało miejsce w “wieży Douglasa” przerobionych na okna. W następnych latach hurdycje zostały zastąpione chodnikiem obronnym wybudowanym na szczycie zamkowych murów. W XIX wieku został on poddany gruntownej restauracji. W latach 40-tych XVI wieku Hermitage, włączony do dóbr koronnych został zaadoptowany pod użycie nowego typu broni – artylerii, stąd w dolnej części muru widoczne są paszczowe otwory strzelnicze, które w Szkocji po raz pierwszy zostały zastosowane w zamku Dunbar około roku 1520. Jeden z otworów umieszczony został w ścianie blokującej dawne główne wejście do zamku, znajdujące się na pierwszym piętrze ściany zachodniej. Tym samym została odblokowana parterowa brama w ścianie południowej będąca oryginalnym wejściem do dawnego zamku Dacre’a. W tym samym czasie lub już w XVI wieku od zachodniej strony zamku, czyli najbardziej narażonej na atak usypano rawelin, ziemny nasyp na planie trójkąta dodatkowo chroniący twierdzę przed ostrzałem artyleryjskim. Od strony południowej i wschodniej Hermitage posiadał naturalną obronę w postaci rzeki i bagien, podczas gdy od strony północnej bronił go ziemny nasyp pochodzący z wcześniejszego zamku. Około 400 metrów od zamku w kierunku zachodnim zachowały się ruiny kaplicy zamkowej. Położona była ona na planie prostokąta. Trzy stopnie leżące bliżej wschodniego końca kaplicy wyznaczają miejsce gdzie kaplica podzielona była na prezbiterium i nawę główną. Trzy lancetowate okna odkryte podczas wykopalisk na początku XX wieku zostały ulokowane na wschodniej ścianie cmentarza. Wydaje się, że kaplica wybudowana została w końcu XIII lub początkach XIV wieku, czyli w okresie nieustannej walki na obszarze Liddesdale. Trudno ustalić jest też, czy jej budowniczymi byli Szkoci czy raczej Anglicy. Wokół cmentarza zachowały się także dwa prostokątne obronne rowy. Wydaje się to dość niezwykłe, jako że podobne pozycje obronne bardziej jednak pasowały do ufortyfikowanych domów niż kaplicy. Jeszcze dalej na zachód znajdują się ślady kolejnych budowli. Ich przeznaczenie nie jest jednak do końca ustalone. Na północ od zamku znajduje się ponadto plac otoczony wyższymi partiami ziemi. Wydaje się, że miejsce to zostało specjalnie przygotowane pod polowania odbywające się wokół zamku. Odpowiednio wybrane miejsce pozwalało damom dworu na bezpieczne obserwowanie (najczęściej z poziomu chodnika obronnego) samego finału polowań.

 

 

 

 

 

Historia Hermitage Castle

 

 

Ziemie Liddesdale znajdowały się w rękach rodu Soules od XII wieku. Ród przyjął nazwę od miejscowości Soulles w Normandii. Soulesowie przybyli do Anglii wraz z Williamem Zdobywcą (1027 lub 1028 – 1087), który następnie nadał im baronię Great Dodington w Northamptonshire. Pierwszym członkiem rodu przybyłym do Szkocji za panowania króla Davida I (1083/1085 – 1153) był Ranulph de Soules (zm. ok. 1170). Pełniąc zaszczytną funkcję zarządcy dóbr na królewskim dworze Davida I otrzymał nadania ziemi Liddesdale, dworu Nisbet w Teviotdale i innych ziem na obszarze wschodniego Lothian. Funkcja zarządcy królewskich dóbr stała się z czasem dziedziczną w rodzinie. Ranulph był też świadkiem wielu statutów królewskich. W okolicach obecnej farmy zwanej Old Castelton (ok. 6 kilometrów od Hermitage) Ranulph wybudował fortyfikację zwaną Liddel Castle lub Castle Sule. W roku 1207 Ranulf de Soules, 2-gi Lord Liddesdale – siostrzeniec 1-ego Lorda został zamordowany przez własnych służących. Po tej tragedii 3-cim Lordem Liddesdale został Fulk de Soules (zm. 1227). Po śmierci Fulka, 4-ty Lord Liddesdale – Nicholas de Soules (1200 – 1264) przeniósł rodzinną siedzibę do Hermitage. Wydaje się, że w tym miejscu dostrzegł on bardziej strategiczną pozycję do kontroli obszaru Liddesdale. Z zachowanych relacji wynika, że budowa w tym miejscu nowego zamku (około roku 1244) o mało co nie doprowadziła do wojny pomiędzy Szkocją a Anglią, także zgłaszającą pretensje do kontroli tego obszaru. Wydaje się, że twierdza Nicholasa była w całości wybudowana z drewna i położona była na dwóch sztucznych ziemnych platformach. W swych założeniach była identyczna z zamkiem Liddel, choć z pewnością była też znacznie większa i lepiej obwarowana od swojej poprzedniczki. Kolejny z rodu de Soules William (1225 – 1292/1293) w roku 1271 w Haddington został pasowany na rycerza przez króla Alexandra III (1241 – 1286). Wkrótce też objął kontrolę nad administracją sądową nad obszarem Lothian. Był też jednym z szkockich magnatów, którzy w roku 1284 potwierdzili prawa do sukcesji szkockiego tronu dla Margaret, Maid of Norway (1283 – 1290) po śmierci jej dziadka Alexandra III. W roku 1290 w Brigham nad rzeką Tweed (obecnie Birgham) potwierdzał on też zawarcie umowy małżeńskiej pomiędzy Margaret a Edwardem of Carnarvon (1284 – ok. 1327), przyszłym królem Anglii – Edwardem II. Syn Williama – Nicolas (1247 – 1296), 6-ty Lord Liddesdale w roku 1281 zgłosił pretensje do tronu Szkocji jako potomek nieślubnej córki Alexandra II (1148 – 1249), lecz został całkowicie zignorowany. Nicolas de Soules w roku 1265 poślubił Margaret Comyn of Buchan (1248 – zm. przed 1297). Ich najstarszy syn sir John de Sules (1266 – 1281) zginął podczas bitwy pod Dundalk (18 października 1281 roku). Kolejny syn William II de Soules (ok.1292 – 1321) był ostatnim z rodu de Soulses Lordem Liddesdale. Podczas inwazji Edwarda I (1239 – 1307) na Szkocję William pozostawał w służbie angielskiej aż do roku 1312. W zasługi za wierną służbę otrzymał między innymi ziemie należące wcześniej do sir Roberta Keitha (przed 1290 – zm. 1332). Po zwycięstwie Roberta Bruce’a (1274 – 1329) pod Bannockburn (23-24 czerwiec 1314) sir William przeszedł na stronę szkocką. Od roku 1318 piastował tytuł Kamerdynera Szkocji (Butler of Scotland), następnie gubernatora Berwick, a w roku 1320 był jednym z sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości z Arbroath (6 czerwca 1320). Pod koniec tego samego roku William wraz z sir Davidem de Brechin (1268 – 1320) wziął udział w spisku przeciwko Robertowi Bruce. Wydaje się, że intryga miała bardziej na celu osadzenie na tronie szkockim syna króla Jana Balliola (1249 – 1314) – Edwarda (ok. 1283 – 1367), niż przywrócenie rządów angielskich. Sir William został pojmany w Berwick i postawiony przed Parlamentem gdzie przyznał się do zdrady. W następstwie czego został uwięziony w zamku Dumbarton, gdzie 20 kwietnia 1321 roku zmarł w tajemniczych okolicznościach. W szkockiej tradycji osobę Williama łączy się z postacią Robina Redcap, złego lorda wysługującego się czarną magią. W efekcie swojego okrucieństwa miał on zostać ugotowany żywcem w miedzianym kotle. Po śmierci historycznego Williama de Soules tytuł Lorda Liddesdale został zniesiony, a wszystkie ziemie rodu Soules zostały włączone do Korony. Wkrótce jednak tutuł ten odtworzono i przekazano nieślubnemu synowi Roberta Bruce’a – Robertowi, Baronowi of Liddesdale (po 1302 – 1332). Traktat pokojowy z roku 1328 kończący I Wojnę o Niepodległość ustalał, że wszystkie posiadłości angielskich lordów w Szkocji zostaną im zwrócone. Wobec tego pretensje do zwrotu zamku Hermitage wystosował sir Thomas Wake, 2-gi baron Liddell (1297 – 1349), którego ojciec John, 1-szy baron Wade of Liddell (przed 1280 – 1300) zarządzał zamkiem za panowania króla Edwarda I. Żądania te zostały jednak bezwzględnie odrzucone przez Szkotów. Po śmierci Roberta Bruce’a w bitwie pod Dupplin Moor (10-11 sierpnia 1332 roku) tytuł przeszedł w ręce sir Archibalda Douglasa zwanego „the Tyneman” (przed 1298 – 1333). Pierwsza wzmianka o Archibaldzie Douglas pochodzi z roku 1320 kiedy otrzymał z rąk króla Roberta Bruce’a ziemie Morebattle w hrabstwie Roxburghshire i Kirkandrews w Dumfriesshire. W roku 1324 posiadał już także ziemie Rattray, Crimond w Buchan, Conventh w Kincardineshire, Cavers w Roxburghshire, Drumlanrig i Terregles w Dumfriesshire, West Calder w Midlothian oraz oczywiście ziemie w Liddesdale. W roku 1327 wraz ze swoim bratem Jamesem (1286 – 1330) brał udział w kampanii przeciwko Anglikom w Weardale. Po śmierci króla Roberta Bruce’a (7 czerwca 1329) Archibald wziął udział w nieudanej krucjacie mającej na celu zawiezienie serca zmarłego władcy do Ziemi Świętej. Podczas II-ej Wojny o Szkocką Niepodległość (1332 – 1371) Archibald służył pod Patrickiem, 5-ym hrabią Dunbar (ok. 1285 – 1369) dowodzącym drugą armią szkocką mającą na celu zniszczenie pomocniczej armii Edwarda Balliola i Anglików. Po klęsce wojsk Domhnalla II, hrabiego Mar (ok. 1302 – 1332) w bitwie pod Dupplin Moor, oddział Patricka Dunbar odstąpił od planów ataku na wojska Balliola pozwalając tym samym Edwardowi Balliol na ogłoszenie się w sierpniu w Scone królem Szkocji (była to de facto godność tytularna). W grudniu 1332 roku Archibald Douglas pokonał wojska Balliola w bitwie pod Annan (16 grudnia) zmuszając go tym samym do ucieczki do Anglii. W następnym roku wojska angielskie pod osobistym dowództwem króla Edwarda III (1312 – 1377) ponownie najechały na Szkocję. W lipcu 1333 roku Archibald Douglas ruszył na pomoc oblężonej przez Edwarda III twierdzy Berwick. 19 lipca pomimo przewagi liczebnej armia Douglasa został pokonana w bitwie pod Hallidon Hill (głównie dzięki angielskim łucznikom), a on sam zginął. Po tej bitwie Archibald Douglas otrzymał od współczesnych dość niesprawiedliwy przydomek „Nieudacznik”. Za panownia w Szkocji Edwarda Balliola zamek Hermitage został przekazany stronie angielskiej. Twierdzę w posiadanie objął w roku 1332 angielski szlachcic z Northumbrii sir Ralph de Neville (1291 – 1367). Po jego śmierci zamek pozostał w rękach angielskich, aż do roku 1388 kiedy to został odbity przez sir Williama Douglasa, zwanego Rycerzem z Liddesdale. Słynny ze swoich brawurowych akcji przeciw Anglikom sir William stracił królewskie poparcie po okrutnym morderstwie sir Alexandra Ramsaya of Dalhousie (ok. 1290 – 1342). Douglas wściekły po nominowaniu Ramsaya szeryfem Teviotdale uwięził go w Hermitage i skazał na śmierć głodową. Wobec powyższego rozkazem króla Davida II (1324 – 1371) sir Willam Douglas został zobowiązany do opuszczenia zamku. Wyroku tego jednak nie wykonał. W roku 1346 podczas bitwy pod Neville’s Cross (17 października) William dostał się do angielskiej niewoli, a następnie został przewieziony do Londynu i zamknięty w Tower. W zamian za uwolnienie i pomoc w odbiciu zamku obiecał przepuścić wojska angielskie w przypadku inwazji na Szkocję. Wobec powyższego David II przekazał Hermitage w ręce siostrzeńca Rycerza z Liddesdale – Williama Douglasa (ok. 1327 – 1384). Do ostateczniej rozprawy pomiędzy dwoma Douglasami doszło w roku 1353 w lesie Ettrick, kiedy to młodszy z rodu zabił słynnego Rycerza z Liddesdale. Pomimo śmierci wuja William Douglas wciąż nie mógł przejąć zamku. Wdowa po Williamie poślubiła bowiem angielskiego barona sir Hugha de Dacre (1335 – 1383). Sir Dacre, 4 Lord Dacre w miejsce starej twierdzy wybudował obronny dwór. Dopiero w roku 1355 skuteczny atak sir Williama Douglasa, mianowanego już 1-szym hrabią Douglas pozwolił na przejęcie całej posesji Hermitage. Wkrótce po tym William przebudował dwór Dacre’a w potężną wieżę mieszkalną (część centralna obecnego zamku). Po jego śmierci w roku 1384 i w następstwie śmierci jego syna Jamesa, 2-ego Hrabiego Douglas (ok.1358 – 1388) w bitwie pod Ottenburn (5 sierpnia 1388 roku, według wersji angielskiej 19 sierpnia) tytuł Lorda Liddesdale przeszedł w ręce Georga Douglasa (1380 – 1403), 1-ego hrabiego Angus (nieślubnego syna Williama – 1-ego hrabiego Douglas). Za jego rządów do centralnej wieży zostały dobudowane cztery narożne wieże. Kolejni hrabiowie Angus byli lojalni wobec Korony, aż do roku 1463 kiedy to Archibald, 5-ty hrabia Douglas (1449 – 1513) podjął wraz z Alexandrem Stewartem (ok. 1454 – 1485), 1-szym księciem Albany (druga kreacja tytułu) intrygi przeciw starszemu bratu Stewarta – królowi Jamesowi III (1451 – 1488). Nawet przy wydatnej pomocy przy obsadzeniu na tron Jamesa IV (1473 – 1513) Archibald nie zaprzestał tajnych pertraktacji z Anglikami. W roku 1491 zawarł on pakt na mocy którego w przypadku wojny szkocko – angielskiej pozostanie sojusznikiem Anglii, a tym samym zabezpieczy swoje prawa do utrzymania zamku Hermitage. Kiedy układ ten wyszedł na jaw, król James IV świadomy kluczowej roli Hermitage do utrzymania obszarów przygranicznych nakazał Douglasowi zamianę zamku na twierdzę Bothwell pozostającą w tym czasie w rękach rodu Hepburn. Nowym właścicielem Hermitage został Patrick Hepburn, 1 – szy hrabia Bothwell (ok.1450 – 1508). W następnych latach Patrick stał się jednym z głównych Regentów Szkocji. Ponownie otrzymał zamek Bothwell w Lanarkshire oraz kolejny Crichton w Midlothian. 3-ci hrabia Bothwell – Patrick (1512 – 1556) nie cieszył się już takim poparciem jak jego dziadek. Nowy władca Szkocji James V (1512 – 1542) wobec knowań Patricka z Anglikami zmusił go do przekazania Koronie ziem Liddesdale, a następnie w roku 1540 także go uwięził. Jego sytuacja zmieniła się diametralnie wraz ze śmiercią Jamesa V w roku 1542 i wstąpieniem na tron Marii (1542 – 1587). W roku 1548 Patrick ponownie jednak przeszedł na stronę angielską z roczną pensją 3000 funtów. W następstwie tego kroku Patrick Hepburn utracił zamek. Hermitage po raz kolejny przeszedł na własność państwa. Wkrótce został też przebudowany i przystosowany pod użycie artylerii. Kolejny z rodu Hepburn, James, 4-ty hrabia Bothwell (ok. 1543 – 1578) pędził równie awanturnicze życie jak jego ojciec. Był między innymi zamieszany w udany spisek na życie męża królowej Marii – Henry’ego Stewarta, Lorda Darnleya (1545 – 1567) w lutym 1567 roku. Wkrótce też sam został mężem Marii. Kilka miesięcy później, wobec otwartego buntu szkockich możnych James opuścił żonę i po przegranej bitwie pod Carberry Hill (15 czerwca 1567 r.) uciekł do Skandynawii, skąd już nigdy nie powrócił. Z osobą Jamesa i zamkiem Hermitage wiąże się ciekawe wydarzenie, równie romantyczne co i w zgodnej ocenie współczesnych skandaliczne. Dnia 8 października 1566 roku Hepburn został ciężko ranny podczas potyczki z jednym z tzw. Rozbójników Pograniczna – Little Jockiem Elliotem of the Park, a następnie zabrany do Hermitage. Dwa dni później królowa Maria usłyszawszy o nieszczęśliwiej przygodzie Hepburna wyruszyła celem, rzekomo corocznej inspekcji swojego królestwa w stronę Liddesdale. Dnia 16 października wprost z miasta Jedburgh wyruszyła do Hermitage. W podróży tej towarzyszyły jej damy dworu, które miały za zadanie zadbać zarówno o bezpieczeństwo, jak i dobrą reputację władczyni. Po dwóch godzinach królewski orszak dotarł do celu. Jako żona Darnleya – królowa nie mogła pozostać na twierdzy na noc, wobec czego po paru godzinach wyruszyła w drogę powrotną. Podczas niej koń Marii potknął się i wpadł wraz z nią w bagno, co bezsprzecznie przyczyniło się do rychłej choroby królowej. Wobec wysokiej gorączki Maria zmuszona była zostać na kolejny tydzień w Jedburghu. Z zachowanych dokumentów dotyczącej tej sprawy wynika, że stan władczyni był bardzo poważny i w zasadzie cudem wyszła z choroby cało. Następcą Jamesa Hepburna został jego siostrzeniec Francis Stewart, 5-ty hrabia Bothwell (1562 – 1612) zdolny i dobrze wykształcony, lecz także bezlitosny człowiek. Wobec konfliktu z królem Jamesem VI (1566 – 1625) w roku 1594 Francis został pozbawiony tytułu i dożywotnio wygnany z kraju. Zamek Hermitage został następnie sprzedany dla sir Waltera Scotta, 1-ego Lorda Scott of Buccleuch (1565 – 1611). W roku 1603 wobec objęcia tronu Anglii przez Jamesa VI (od tej pory także James I w Anglii) i tzw. Unii Koron zamek Hermitage przestał pełnić funkcję przygranicznej twierdzy. Wciąż jednak łączony był z licznymi lokalnymi legendami. Jedna z nich mówi o złym lordzie Soules (Williamie), który został pojmany przez maga Thomasa of Ercildouna, zabrany do starożytnego kamiennego kręgu Nine Stane Rig, wytarzany w odsianym piasku i nafcie, a następnie ugotowanym żywcem w miedzianym kotle przez lokalną ludność. Kolejna historia dotyczy olbrzymiego angielskiego lorda z Northumbrii zwanego Cout of Keilder, który terroryzował okoliczną ludność. Wyposażony w magiczny artefakt Cout of Keilder był chroniony przed śmiertelnymi ranami. Wobec tego został pojmany i utopiony w Hermitage Water. Na południe od kaplicy znajduje się niewielkie wzniesienie, które przywykło się uznawać za jego grób. Zamek Hermitage został uratowany od kompletnej ruiny przez potomka Lorda Scotta of Buccleuch, sławnego pisarza sir Waltera Scotta (1771 – 1832), który w głównej mierze zainspirował Waltera Scotta, 5-ego księcia Buccleuch, 7-ego księcia Queensberry (1806 – 1884) do podjęcia prac naprawczych w zamku. Jego staraniem odbudowany został chodnik obronny na szczycie murów oraz zawalony łuk przyporowy na wschodniej ścianie.
W roku 1930 zamek Hermitage został przekazany pod opiekę państwu.

 

 

 

Hermitage Castle jest udostępniony do zwiedzania w okresie od początku kwietnia do końca września.

Więcej informacji na stronie:
www.historic-scotland.gov.uk

 

17 komentarzy:
  1. Tommy
    Tommy says:

    Zacna stronka, ciekawa tematyka, pikne zdjecia… ale do diaska, chociaz czytac lubie, od takich bloczysk tekstu oslepnac mozna! Sformatujcie teksty a obiecuje ze na stronke czesto zawitac mi przyjdzie!

    Odpowiedz
    • Nopasaran
      Nopasaran says:

      Dziękuję za miłe słowa. Teksty rzeczywiście bywają obszerne… Muszę się nieco zastanowić nad tą propozycją. Czy raczej zasięgnąć porady webmastera 🙂 Tak czy inaczej, dziękuję za podpowiedź i gorąco zapraszam do częstszych odwiedzin „szkockich zamków”. Także facebookowego profilu, gdzie podobnie można nieco poczytać o szkockich zamkach, jednakże w znacznie przystępniejszej, często żartobliwej formie.
      Serdecznie pozdrawiam!
      Michał

      Odpowiedz
  2. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Potwierdzam, dobry serial! 🙂 Podobał mi się ten patent, gdy rzeczony Bothwell pyta się Marię, jak ona i jej synek (przyszły James VI & I) się czują. Maria zaś odpowiada: „Both well” 😀

    Odpowiedz
  3. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Dawno Cię tutaj nie było szlachetny Zygfrydzie z Ermlandu. Czyżbyś to wciąż z mieczem w dłoni, biednych mieszkańców Pomerelii, zasad savoir-vivre’u uczył? 😉

    Odpowiedz
  4. pablito
    pablito says:

    W takim razie warto obejrzeć serial BBC „Gunpowder, treason & plot…” Tam Bothwell grany genialnie przez McKidda co chwila „młóci” Marię Stuart 🙂 bodajże pierwsza część jest o nich

    Odpowiedz
  5. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Dziękuję za miłe słowa! Oczywiście zapraszam do czytania, oglądania i jak najbardziej komentowania.
    Serdeczne pozdrowienia z Alby 🙂

    Odpowiedz
  6. JMD
    JMD says:

    Trafiłem tu przypadkiem i jestem pod wrażeniem. Piękne zdjęcia i solidne opisy. Zazdroszczę i podziwiam. Będę zaglądał.
    Pozdrawiam
    JMD

    Odpowiedz
  7. pablito
    pablito says:

    Swoją drogą gościu mógł robić za brata tego maga ( speca od multiplikacji swojej osoby ) z miasta, które przyjęło Deaneris żeby zajumać jej smoczęta 🙂

    Odpowiedz
  8. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Miałem wrażenie, że ona go jednak rozumiała… w każdym razie, chciałbym, by ten koleś zbyt szybko nie zniknął ze sceny. Wprowadzał bowiem naprawdę przesympatyczny klimat 😉

    Odpowiedz
  9. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Widziałem. Da radę. Zdecydowaną gwiazdą odcinka był egzotyczny sprzedawca najemników. Cóż za fantastyczna osobowość! 😀

    Odpowiedz
  10. pablito
    pablito says:

    Widziałeś nowy odcinek GoT? Wolno się akcja rozkręca, tylko jedna odsłona o Johnie Snow za murem i pognębili bohaterskiego karła Lannisterów… shade

    Odpowiedz
  11. Nopasaran
    Nopasaran says:

    Jak mówiłem, po prostu arcydzieło. Niecały metr kwadratowy powierzchni i żadnych otworów, czy to wentylacyjnych czy sanitarnych. Po co więc te wszystkie wyszukane tortury? Wrzuca się delikwenta do takiego dołu, a ten po paru dniach zrobi wszystko byleby tylko się z niego wydostać.
    Wesołych, Wesołych! 🙂

    Odpowiedz
  12. pablito
    pablito says:

    Nie no loszek kulturka, można nawet pąpki i przysiady napierdzielać… Chuck Norris i Van Damme po miesiącu w takim lochu stado smoków by rozgromili…
    Wesołych świąt nopasaranom!!!

    Odpowiedz

Dodaj komentarz

Chcesz się przyłączyć do dyskusji?
Feel free to contribute!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *