Ackergill Tower

Wieża Ackergill zbudowana została w XV wieku.
Ulokowana jest ona na planie prostokąta o wymiarach 14.6 na 10.3 metrów. Szerokość jej murów waha się natomiast od 2.7 (w górych partiach), aż do 3 metrów (u podstawy). Obecnie, po licznych przebudowach, Ackergill mieści również 5 kondygnacji. Jej wysokość do poziomu okrągłych, narożnych bartyzan wynosi 20.7 metrów. Z kolei do zwieńczenia obydwu kominów mierzy ona 25.9 metrów.
Główne, łukowate wejście zostało umieszczone na parterze budowli, w północnej ścianie. Bezpośrednio za nim znajduje się wąski pasaż, który prowadził zarówno do piwnicy, jak i poprzez osadzone w grubości muru (na lewo od wejścia, w centralnej części pasażu) proste schody, do ulokowanego na pierwszym piętrze hallu. Wspomniana piwnica przykryta została tradycyjnym, kolebkowym sklepieniem. Wydaje się, że oryginalnie, z uwagi na osadzone w zachodniej ścianie palenisko, mogła się tutaj znajdować kuchnia. Pomieszczenie to posiadało także trzy, raczej wąskie okna: dwa z nich skierowane są w stronę południową i jedno w stronę wschodnią. Mieszczący się na pierwszym piętrze wieży hall jest największą i najbardziej reprezentacyjną salą w Ackergill. Dostęp do niego prowadził poprzez schody osadzone w grubości północnego muru wieży (od centrum w kierunku jej północno – wschodniego narożnika). Schody te nie dają jednak bezpośredniego dostępu do właściwej komnaty, a jedynie do wąskiego, ciągnącego się na całej długości wschodniego muru pasażu. Dopiero z niego można się dostać do hallu i jednocześnie do ulokowanej w górnej części tej kondygnacji galerii muzykantów. Podobny zabieg pozwalał między innymi na ograniczenie ewentualnych przeciągów.
Hall, podobnie jak położona poniżej piwnica przykryty został beczkowym sklepieniem. Od tej ostatniej jest on jednak znacznie większy. Wymiary tego pomieszczenia wynoszą zatem 8.5 na 5.4 metrów, przy wysokości aż 7 metrów. Co ciekawe posiada on również dwa kominki: wschodni oraz zachodni oraz trzy, tym razem dość duże (przebudowane) okna. Dwa z nich skierowane są w stronę południową i jedno we wschodnią. Najciekawszym elementem hallu jest jednak, umieszczona na wysokości 3 – 3.5 metrów, galeria muzykantów. W praktyce stanowi ona antresolę tej obszernej sali.
W północnej ścianie hallu, bliżej jego północno – zachodniego narożnika, znajduje się ponadto kolejny wąski pasaż. Prowadzi on do spiralnych schodów osadzonych w północno – zachodnim narożniku wieży. One z kolei, zapewniały jedyny dostęp do górnych pięter Ackergill Tower.
Trzecie piętro tej majestatycznej budowli mieści dwie komnaty. Tak jak w przypadku hallu, doprowadzone do tego poziomu schody dawały jedynie dostęp do kolejnego pasażu, a nie właściwych komnat. Ów pasaż osadzony jest również w grubości północnego muru wieży, a oświetlają go zaledwie dwa małe, skierowane w północną stronę, okienka. Jego bieg przebiega nieprzerwanie jedynie do środkowej części rzeczonego północnego muru. W tym miejscu, w jego południowej ościeży umieszczone zostały, oddzielone od siebie, wejścia do dwóch prywatnych komnat. Kolejne wąskie przejście znajduje się we wschodniej ścianie tego pasażu. Dzięki niemu możliwy jest również dostęp do dwóch wąskich garderób. Pierwsza z nich mieści się jeszcze we wschodnim odcinku północnego muru. Druga z nich położona jest już w grubości muru wschodniego. Ich jedynym wyposażeniem są natomiast pojedyncze okienka. Odpowiednio skierowane zostały one w strony północną i wschodnią.
Pierwsza z mieszkalnych komnat trzeciego piętra wieży Ackergill, położona od zachodniej strony, posiada niewielki kominek (osadzony w ścianie zachodniej) oraz dwa duże okna (skierowane w strony południową i zachodnią). W ościeży okna południowego znajdują się również wejścia do dwóch kolejnych zakamarków. Obydwa z nich ulokowane są w grubości południowego muru wieży. Komnata wschodnia podobnie posiada niewielki kominek (osadzony w ścianie południowej) oraz dwa okna. Te ostatnie skierowane są w strony południową i wschodnią.
Czwarte piętro zamku podobnie podzielone zostało na dwie komnaty. Dostęp do nich prowadzi z ciągnącego się przez całą długość ściany północnej pasażu. Komnata zachodnia posiada kominek umieszczony w ścianie zachodniej oraz jedno, skierowane w południową stronę okno. W zachodniej ościeży tego okna znajduje się przejście do kolejnej garderoby. Ta z kolei, osadzona jest w południowo – zachodnim narożniku wieży. Dostęp dziennego światła zapewniało jej natomiast maleńkie okienko skierowane w stronę zachodnią. Druga z komnat tego piętra, położona od wschodniej strony, wyposażona została w kominek (umieszczony w ścianie wschodniej) oraz także jedno, połączone z garderobą okno. Ta ostatnia osadzona została w grubości południowej ściany. Również w północno – zachodnim narożniku tej komnaty ulokowana została kolejna (bardzo skromna) garderoba. Do niej też przylegają wspominane wcześnej północno – zachodnie spiralne schody. Zapewniają one ponadto dostęp do datowanego na XIX wiek poddasza. To ostatnie otoczone jest chodnikiem straży oraz kamiennym, zwieńczonym krenelażem parapetem. Na jego narożnikach znajdują się ponadto otwarte, okrągłe w planie bartyzany.
Od wschodu, zachodu i północy do oryginalnej wieży przystają budynki mieszkalno – gospodarcze. Największy z nich – budynek północny, datowany na rok 1726, mieści prywatne komnaty i sypialnie. W XIX wiecznym budynku wschodnim znajdują się z kolei pokoje dzienne. Podobnie datowany na XIX stulecie budynek zachodni pełni natomiast funkcje pomocnicze.
Na południe od wieży zachowały się również dwa, tradycyjne szkockie gołębniki z pulpitowymi daszkami. Zbudowane zostały one w XVIII wieku.
Wiadomym jest ponadto, że oryginalnie Ackergill Tower otoczona była fosą o szerokości około 3.6 metrów oraz najprawdopodobniej masywnymi palisadami. Niestety elementy te nie przetrwały do współczesnych czasów.

 
Historia Ackergill Tower

Chociaż dokładna data budowy tej wieży nie jest nam znana, to jej architektoniczny styl i detal wskazują na wiek XV.
Posiadłość Ackergill stanowiła własność normańskiego rodu Cheynes przynajmniej od około połowy XIII wieku. Kiedy jednak w roku 1350, nie doczekawszy się męskiego potomka, zmarł sir Reginald Cheyne (ur. ok. 1270 – zm. 1350), rozległe ziemie tego rodu zostały rozdzielone pomiędzy dwie córki zmarłego Reginalda, a mianowicie Mariotę (ok. 1334 – 1420) oraz Mary. Starsza z nich, czyli Mariota, w roku 1354 poślubiła Johna Keitha of Inverugie (ok. 1308 – 1368), drugiego syna sir Edwarda de Keith, Marishala of Scotland (1280 – 1346). Tym samym Ackergill stał się domeną możnego rodu Keith i jednocześnie ich główną siedzibą, gdy przebywali w regionie Caithness. Wiadomym jest również, że w roku 1510, kapitanem tej wieży, z nadania samych Keithów, był niejaki Gilbert Mowat.
Keithowie, tak jak i większość szkockich rodów, zwłaszcza zamieszkujących północ tego pięknego kraju, pozostawali w niezbyt przyjaznych relacjach ze swoimi sąsiadami. Oprócz ich tradycyjnych rywali Sinclairów wymienić należy także, wywodzący się od Wikingów, klan Gunns. Przedstawiciele tego ostatniego także, w roku 1518 napadli i zamordowali nieznanego nam z imienia „Keitha of Ackergill i jego syna”. Dwadzieścia lat później, w roku 1538, król Szkotów – James V Stewart (1512 – 1542) nadał „zamek wraz połową ziem Ackergill” sir Williamowi Keithowi (zm. 1581), 4-emu hrabiemu Marishal oraz jego żonie Lady Margaret Keith. W roku 1547, Sinclarowie z pobliskiego zamku Girnigoe (obecnie Sinclair & Girnigoe Castle), dowodzeni przez sir George’a Sinclaira (1527 – 1582), 4-ego hrabiego Caithness, przeprowadzili zaskakujący atak na Ackergill, zdobyli go i w charakterze zakładników uprowadzili kapitana Alexandra Keitha of Ackergill oraz służącego Johna Skarleta. Obydwaj oni zostali następnie uwięzieni w rzeczonym Girnigoe Castle. Dwa lata później, w roku 1549, ówczesna Regentka Szkocji – Mary de Guise (1515 – 1560), uwolniła hrabiego Caithness od ciążących nad nim zarzutów bezprawnej napaści na Ackergill. Jednocześnie, na tymczasowego zarządcę tego zamku, zapewne w celu odseparowania od siebie Sinclairów i Keithów, mianowała ona Laurence’a Oliphanta (1506 – 1566), 3-ego lorda Oliphanta. Pomimo tego, już w roku 1556, wspomniany sir George, hrabia Caithness, ponownie zaatakował Ackergill. Również i w tym przypadku doczekał się on pełnego odpuszczenia win, co oczywiście wielce wzburzyło Keithów. Pod koniec XVI stulecia Ackergill wciąż jednak stanowił własność hrabiów Marishal. W roku 1593, doszło do kolejnego ataku na tę wieżę. W tym przypadku agresorem, co dość zaskakujące, był Robert Keith (ok. 1539 – ok. 1593), 1-szy lord Altrie, czyli… brat ówczesnego właściciela Ackergill – sir George’a Keitha (ok. 1553 – 1623), 5-ego hrabiego Marishal. Wiadomym jest również, że oprócz zdobycia samej wieży, oddział Roberta doszczętnie splądrował jej najbliższą okolicę. W wyniku tego, został on ogłoszony buntownikiem i wyjęty spod prawa. Wydaje się, że zmarł on też wkrótce po tym wydarzeniu. Oznacza to, że tytuł 2-ego lorda Altrie oraz związane z nim apanaże, niejako w ramach rekompensaty, przypadły w udziale jego starszemu bratu – sir George’owi, hrabiemu Marishal.
Ackergill Tower cieszyła się względnym spokojem przez zaledwie sześć lat. W roku 1598 bowiem, po raz kolejny została ona zdobyta i złupiona. Tym razem napastnikiem był inny przedstawiciel rodu Keith, a mianowicie John Keith of Sunster. Miał on zatem przeprowadzić na Ackergill zaskakujący, nocny atak. Jego ludzie, za pomocną drabin przedostali się wpierw poza obronne mury, a następnie siłą wdarli do samej wieży. Zgodnie z zachowanym raportem, przy tej okazji ucierpiała też znaczna liczba służących hrabiego Marishal. Ten ostatni, nie zdecydował się jednak na odbicie zamku, lecz złożył w tej sprawie protest przed Tajną Królewską Radą. Być może to właśnie powtarzające się ataki stały za decyzją 5-ego hrabiego Marishal o sprzedaży Ackergill. W roku 1612 jej nowym właścicielem został, nikt inny, jak sir George Sinclair, 5-ty hrabia Caithness. Najwyraźniej zmiana ta niewiele pomogła, gdyż już w roku 1623 skuteczny atak na Ackergill przeprowadził oddział sir Roberta Gordona (1580 – 1656), 1-ego baroneta. Przy tej okazji warto wspomnieć, że zamkowy garnizon w ogóle nie stawiał oporu, własnoręcznie otwierając bramy przed napastnikami. Jednocześnie wojska Gordona zajęły wówczas także pobliski zamek Sinclair & Girnigoe.
W roku 1651 Ackergill Tower zajęta została przez wojska sir Oliviera Cromwella (1599 – 1658). Niestety nie jest wiadomym, czy ich wizyta odcisnęła się w jakikolwiek negatywny sposób na interesującym nas budynku.
W roku 1677 wraz z bezpotomną śmiercią George’a Sinclair, 6-ego hrabiego Caithness (zm. 1677), tytuł, jak i wszystkie jego posiadłości, wliczając w to Ackergill Tower, przeszły na (obostrzoną pewnymi warunkami) własność Johna Campbella of Gleorchy (1635 – 1717). Istotną przyczyną tego wydarzenia był także poważny dług, jaki George Sinclair posiadał względem Campbella. Przejęte ziemie oraz tytuł miały się stać pełnoprawną własnością hrabiego Airthand po upływie 6 lat. Jednakże w roku 1681, wnuk George’a Sinclair, 5-ego hrabiego Caithness, również imieniem George (zm. 1689) otrzymał potwierdzenie swoich praw, zarówno do tytułu, jak i wszystkich rodzinnych posiadłości. Wyjątkiem była tu jednak wieża Ackergill, która pozostała własnością Campbella do roku 1699. Wówczas też, sprzedał on ją sir Williamowi Dunbar of Hempriggs. Za sprawą rodziny Dunbars of Hempriggs – Ackergill Tower, została poddana gruntownej rozbudowie. Jej obecny wygląd zawdzięczamy natomiast słynnemu szkockiemu architektowi – Davidowi Bryce (1803 – 1876). W tym czasie, a dokładniej w roku 1851, właścicielem tej wieży pozostawał George Sutherland Dunbar (1799 – 1875), 7-my lord Duffus. W trakcie nadzorowanych przez Bryce’a prac „w wieży wycięte zostały nowe, większe okna, zbudowany został nowy parapet z krenelażem, bartyzany, podniesiony został również dach oraz dodany tzw. cap-house, stanowiący osłonę dla prowadzących na szczyt wieży spiralnych schodów”.
Ackergill pozostała własnością Dunbars of Hempriggs do roku 1986, kiedy została sprzedana i poddana kolejnej, tym razem dwuletniej przebudowie.
Od roku 2009 stanowi ona własność firmy AmaZing Venues, stanowiącej część holdingu Clarenco LLP. Od tego również momentu pełni ona rolę ekskluzywnego hotelu.

 
Więcej informacji na temat możliwości zanocowania, bądź wynajęcia Ackergill Tower, można znaleźć pod tym adresem:

www.amazingvenues.co.uk/venue/ackergill-tower

 
Legendy
Ackergill Tower ma być nawiedzana przez tzw. „Zieloną Lady”. Ma być ona duchem słynącej z wielkiej urody Helen Gunn, znanej jako „Piękność z Braemore”. Pomimo, że była ona już szczęśliwie zaręczona, to zakochany w niej do granic szaleństwa Dugald Keith z Ackergill, porwał ją i uwięził w jednej z górnych komnat swojego zamku. Nieszczęsna dziewczyna wolała się jednak rzucić z okna, niż poślubić swojego porywacza. Miejsce jej śmiertelnego upadku wciąż ma być oznaczone specjalnym kamieniem.