Caisteal Bharraich

Caisteal Bharraich jest niewielką wieżą położoną na planie nieregularnego kwadratu. Długość jej południowej ściany wynosi 7.5 metrów. Pozostałe ściany mierzą 6.7 metrów. Ich szerokość wynosi 1.7 metra, z wyjątkiem północno – zachodniego rogu, gdzie mur zwęża się do 1.4 metra. Fakt, że spoiwem użytym do budowy tego odcinka jest zaprawa wapienna z dodatkiem muszli wskazuje, że został on przebudowany w późniejszym okresie, najprawdopodobniej w XVI wieku. Budulcem użytym przy budowie zamku były nieregularne, różnej wielkości bloki lokalnie występującego piaskowca. Budynek posiadał dwie główne kondygnacje zwieńczone dodatkowo poddaszem. Pomieszczenie na parterze o wysokości 2.2 metrów oryginalnie posiadało kolebkowe sklepienie. Z uwagi na brak bezpośredniego połączenia z górnymi partiami wieży przyjmuje się że służyło ono najprawdopodobniej jako stajnia lub obora. Dostęp do jego wnętrza prowadził przez drzwi umieszczone w północnej ścianie. Jedyne, wąskie okienko ulokowane jest w ścianie wschodniej. Komnata na pierwszym piętrze posiadała wymiary 4.2 na 3.9 metrów. Dostęp do położonych od południowej strony drzwi możliwy był jedynie za pomocą drabiny lub łatwych do usunięcia w przypadku zagrożenia schodów. Przyjmuje się, że kominek znajdował się w ścianie zachodniej komnaty. Okno natomiast położone było od wschodniej strony. Z uwagi jednak na znaczny stopień zniszczenia tej części wieży nie możemy tego ustalić bezwzględnie. W południowej i północnej ścianie komnaty wciąż jednak można dostrzec rzędy głębokich otworów. Z pewnością nie pełniły one roli okien, ani otworów strzelniczych. Wydaje się zatem, że umieszczone mogły być w nich specjalnie wygięte belki podtrzymujące górny strop. Całkiem możliwe, że poddasze otaczał kamienny parapet. Jego niewielkie fragmenty miały być wciąż widoczne pod koniec XIX wieku.

Historia zamku Bharraich jest nam faktycznie nieznana. Wiadomym jednak jest, że został on wybudowany w miejscu starożytnego fortu Wikingów. W późniejszych latach posiadłość stała się własnością klanu MacKay. Oni też mieli być budowniczymi zachowanej do dziś warowni. Datę jej powstania określa się na XIV wiek. Równie dobrze jednak cała budowla może pochodzić ze znacznie wcześniejszego okresu. Wedle innej wersji właścicielem wieży był jeden z biskupów Caithness, który używał jej jako swoistego przystanku w drodze z zamku Scrabster do swojej posiadłości w Balnakiel.

Obiekt można zwiedzać o każdej rozsądnej porze. Z uwagi na zły stan budowli oraz pobliskie strome klify należy jednak zachować wzmożoną uwagę.