Inchbervis Castle

Faktycznie, zarówno historia jak i oryginalny wygląd zamku Inchbervis nie są nam znane.
Najbardziej prawdopodobna teoria zakłada, że był to zamek z dziedzińcem zamkniętym. W tej sytuacji widoczny fragment stanowiłby jedynie część jakiegoś większego kompleksu. Potwierdzeniem tej hipotezy mają być niewielkie fragmenty dawnych budynków gospodarczych oraz dziedzińca wraz z wciąż dobrze zachowaną studnią.
Nie można jednak wykluczyć, że funkcje obronne Inchbervis były praktycznie zredukowane do tej właśnie, wybudowanej na planie litery „D”, niewielkiej fortalicji.
W każdym razie, ten bez wątpienia noszący obronne cechy, obecnie dwupiętrowy budynek, przetrwał do wysokości około 5 metrów. Szerokość niektórych odcinków jego ścian wynosi natomiast aż 2.7 metrów. O ile parter i pierwsze jego piętro rozdzielał drewniany strop, to już górna kondygnacja posiada kamienne sklepienie. Osadzony w nim kwadratowy lufcik stanowi ponadto przekonujący dowód, że oryginalnie budynek ten posiadał przynajmniej jeszcze jedno piętro. W dolnych partiach zamkowych murów widoczne są także liczne otwory strzelnicze.
Inchbervis został ulokowany w mocno strategicznym miejscu, na samym krańcu stromego półwyspu, w zakolu rzeki Tay. Od strony lądu (od zachodu) dostępu do niego broniły, także wysoki na około 1 metra ziemny nasyp oraz głęboka na około 1.7 metra sucha fosa.

Oryginalnie ziemie wokół Inchbervis mogły stanowić własność opactwa Dunfermline. Według miejscowej legendy, w tym miejscu miał też szukać schronienia szkocki bohater narodowy sir William Wallace (ur. ok. 1270 – zm. 1305). W późniejszym okresie posiadłość ta stała się własnością rodziny Nairn.

Zachowane ruiny można podziwiać (tylko z zewnątrz) o każdej rozsądnej porze.