Bernera Barracks

Położone na grząskim, bagnistym terenie u ujścia rzeki Glenmore – koszary Bernera powstały na przełomie lat 1720 – 1725 (część źródeł ustala tą datę także na okres 1719 – 1723). Były to czwarte i zarazem ostatnie koszary wybudowane przez rząd hanowerski w rejonie Highland. Oprócz Bernera podobne budowle ulokowano w Ruthven (w pobliżu Kingussie), Inversnaid (na północny – zachód od Aberfoyle) oraz Kiliwhimen (w Fort Augustus). Decyzja o ich budowie zapadła wkrótce po I-szym powstaniu jakobickim w roku 1715. Głównym zadaniem wojsk stacjonujących w Bernera była kontrola pobliskiej cieśniny Kyle Rhea, stanowiącej wówczas najbardziej dogodną przeprawę na wyspę Skye. Pracami budowlanymi, w pierwszej fazie, kierował szkocki architekt James Smith (ur. ok. 1645 – zm. 1731), następnie Andrew Jelfre (zm. 1765) oraz w końcu John Lambertus Romer (1680 – 1754). Dostawcą materiałów był natomiast sir Patrick Stachan. Część kamiennych bloków użytych przy konstrukcji Bernera zrabowano z pobliskich, starożytnych warowni – Dun Telve, Dun Troddan oraz Dun Grugaig. Główny element koszar Bernera stanowią dwa masywne bloki mieszkalne. Każdy z tych budynków posiadał trzy piętra. Te z kolei, podzielone były łącznie na 12, prawie kwadratowych pokoi mogących pomieścić dwie kompanie, czyli około 120 osób. Każde pomieszczenie posiadało także własny kominek. Podstawowym ich wyposażeniem było natomiast pięć, podwójnych łóżek. Klatka schodowa położona były pośrodku budynku (dzieląc go tym samym na dwie równe kondygnacje). Chociaż elementy ozdobne nie pełnią raczej istotnej roli w tego typu obiektach, to w przypadku koszar Bernera możliwe jest jednak zauważyć je w kilku miejscach. Takimi są np. łukowate, starannie wykonane nadproża okienne, ościeżnice oraz ozdobna, łukowata główna brama ulokowana w zachodniej części obronnego muru. W obręb samego muru włączone zostały także zewnętrzne ściany obydwu bloków. Poprowadzony na jego szczycie obronny chodnik, osłonięty dodatkowo kamiennym parapetem, stanowił tutaj w zasadzie jedyny istotny element obronny. Także dwie wieże, umiejscowione na jego północno – zachodnim i przeciwległym – południowo – wschodnim rogu pełniły raczej gospodarcze niż militarne role. Ulokowane w nich zostały zatem piekarnia, browar, biura oficerskie oraz stróżówka. Sami oficerowie nie mieszkali w koszarach, a w ciągu niewielkich budynków, położonych naprzeciwko współczesnego sklepu w Glenelg. Te wciąż istniejące domki są lokalnie nazywane „oficerskimi kwaterami”. Koszary nie odegrały istotnej roli podczas kolejnego powstania jakobickiego z lat 1745 – 1746. W raporcie z roku 1750, autorstwa jednego ze stacjonujących tutaj oficerów, nazwiskiem Lang, możemy przeczytać, że: „lokalna ludność jest wyznania protestanckiego i dzięki bliskiej obecności koszar Bernera bardziej cywilizowana i kulturalna”. Przez następne lata militarna rola koszar coraz bardziej traciła na znaczeniu. W roku 1795 stacjonowała tutaj jedynie garstka żołnierzy: sierżant lub kapral w otoczeniu kilku szeregowców. Dwa lata później wojsko ostatecznie opuściło koszary. Przez następne lata, aż do roku 1830 istniała jednak możliwość wynajęcia pojedynczych pokoi. Cena tej usługi wynosiła jednego funta za rok użytkowania. Następnie, mocno już zniszczone budynki zostały zasiedlone przez lokalną biedotę, głównie ofiary przeprowadzanych na szeroką skalę w rejonie Highland wysiedleń. W XX wieku opuszczone budynki często pełniły rolę darmowego materiału budowlanego dla okolicznych mieszkańców. W latach 90-tych XX wieku pojawiły się plany odbudowy koszar, ale jedynym ich efektem było ogrodzenie całego terenu.

Obiekt można podziwiać (jedynie z zewnątrz) o każdej rozsądnej porze.