Caisteal Bheagram

Caisteal Bheagram był niewielką, najprawdopodobniej trzykondygnacyjną wieżą mieszkalno-obronną, zbudowaną z gruzu i wapiennej zaprawy. Jej wymiary wynoszą 6.4 metrów w linii wschód-zachód i 5.3 metrów w linii północ-południe. Szerokość jej murów waha się natomiast od 1.1 do 1.3 metra. Jedyne wejście do niej znajdowało się na poziomie pierwszego piętra w ścianie wschodniej, pierwotnie na wysokości około 2.6 metrów. Innym godnym wspomnienia elementem tej skromnej budowli były dwie ambrazury osadzone w grubości ściany północnej.
Caisteal Bheagram ulokowany został na relatywnie płaskiej, owalnej w planie wysepce na jeziorze Loch an Eilein, South Uist w archipelagu Hebrydów Zewnętrznych. Wysepka ta, na której w epoce żelaza najprawdopodobniej mieściła się jedna z licznych w północnej Szkocji budowli mieszkalno-obronnych typu: broch, posiada wymiary 84 metry w linii wschód-zachód na 58 metrów w linii północ-południe. Wiadomym jest, że jej brzeg był również otoczony masywnym murem o wysokości „do 3.2 metrów”. W obrębie zamkowego dziedzińca, oprócz samej wieży, wybudowanych zostało jeszcze siedem budynków gospodarczych, względnie gospodarczo-mieszkalnych. Ulokowane zostały one w południowej i południowo-wschodniej części wyspy. Szerokość murów tych budynków wahała się od 1 do 1.7 metra. Obecnie są one niestety zredukowane do postaci porośniętych darnią fundamentów. Oprócz nich, najprawdopodobniej w północno-wschodniej części wyspy mieścił się niewielki ogród.
Wiadomym jest także, że do wyspy prowadziła niegdyś kamienna, około metrowej szerokości grobla. Współecześnie jest jednak całkowicie zatopiona.

Historia Caisteal Bheagram
Dzieje tej wieży są słabo znane. Szacuje się jedynie, że powstała ona na przełomie XV i XVI wieku. Jej budowniczymi byli natomiast członkowie klanu MacDonalds of Clanranald. Jedynym z jej właścicieli, a może i faktycznym budowniczym, w roku 1505, był Ranald Alansoun of Ylandbigrim. W tym samym czasie Alansoun posiadał również zamek Dun Sgathaich na wyspie Skye, w archipelagu Hebrydów Wewnętrznych.
Caisteal Bheagram wciąż był zamieszkany w roku 1715 i pozostał w użyciu najprawdopodobniej do połowy XVIII wieku.