Invermark Castle

Invermark Castle położony jest na wschodnim krańcu jeziora Loch Lee, w strategicznym miejscu broniącym dostępu do kilku okolicznych dolin. Od południa zamek dodatkowo broni także rzeka Lee, natomiast od północy wody rzeki Mark. Wieża posiada cztery główne piętra i poddasze. Dwa pierwsze piętra zamku mogą pochodzić nawet z XIV wieku. Wskazują na to zaokrąglone rogi wieży, co było charakterystycznym elementem wczesnych szkockich stołpów. Kolejne dwa piętra oraz poddasze zostały dobudowane już pod koniec XVI-ego wieku. Wieża położona jest na planie prostokąta o rozmiarach 11.8 na 9.1 metrów, przy grubości murów wahających się od 2.1 metrów u podstawy, do 1.7 metrów w ich górnej części. Pełna wysokość wieży wynosi około 20-stu metrów. Jedyne (łukowate) wejście do niej znajduje się na pierwszym piętrze budowli na wysokości 2.7 metrów. Wejście to, o wysokości 1.9 i szerokości 0.6 metra broniła głównie (wciąż zachowana) żelazna krata, wykonana z rud znalezionych w okolicy. Ciekawostką może być fakt, że jej montaż odbył się za… królewskim pozwoleniem, przy czym jej rozmiar dość różniący się od rozmiaru głównego wejścia wskazuje, że wykonana była ona do innej warowni niż Invermark Castle (możliwe, że do pobliskiego Edzell Castle). Zewnętrzne, drewniane drzwi chroniła dodatkowo solidna sztaba. Dostęp do głównego wejścia prowadził przez drewnianą platformę (możliwe, że był to jednak zwodzony most) opartą na kamiennych schodach. Schody te zostały wybudowane w odległości 3.6 metrów od frontu zamku. Do dnia dzisiejszego nie zachowały się jednak po nich żadne ślady. Możliwym jest, że oryginalnie zamek otaczała także fosa, której pozostałości (na zachodniej stronie zamkowego wzgórza) rzekomo odkrył w roku 1853 szkocki historyk i antykwariusz Andrew Jarvise (ur.1820 – zm. 1878). Całkiem prawdopodobną wydaje się jednak teoria, że fosa ta mogła raczej chronić wcześniejszą XIV-wieczną twierdzę. Na parterze zamku znajduje się spiżarnia z kamiennym, kolebkowym sklepieniem. Komnata ta posiada 2.6 metrów wysokości. Na tym poziomie, z każdej strony zamku wybudowane zostały w pierwszej połowie XVI wieku liczne poziome otwory strzelnicze. W południowo – zachodnim rogu wieży znajdują się spiralne schody o szerokości około 1.2 metra. Schody te, o bardzo nieregularnych stopniach dają dostęp do znajdującego się powyżej zamkowego hallu. Hall o rozmiarach 8.8 na 6.2 metrów oryginalnie podzielony był na dwie części. Właściwy hall oraz prywatną komnatę lorda. Dowodzą tego dwa kominki (jeden od południowej, kolejny od wschodniej strony) oraz dwie znajdujące się w grubości muru kamienne garderoby. Poziom ten rozświetlały trzy okna (dwa od strony południowej, jedno od zachodniej), z których każde posiada boczne, kamienne siedzenia. W północno – zachodnim rogu komnaty znajdowały się spiralne schody dające dostęp do wyższych partii wieży. Pozostałości po głównych belkach stropowych wskazują, że hall posiadał wysokość 3.6 metrów. Kolejne dwa piętra wieży były podobnie zaaranżowane do głównego hallu. Trzecie piętro także było zatem podzielone na dwie części, z których każda posiadała własny kominek. Oba wybudowane były jednak niedaleko siebie, w północnej ścianie. Na ostatnim piętrze zachowały się dodatkowo nieliczne fragmenty oryginalnego szarego gipsu pokrywającego ściany. Część okien na wyższych piętrach zachowały także oryginalne kraty. Szczyt wieży jest zwieńczony kamiennym parapetem z zaokrąglonymi rogami. W południowo – wschodnim rogu znajduje się dodana pod koniec XVI wieku dwupiętrowa, okrągła bartyzana. Poniżej jedynego, wąskiego okna widoczne są podwójne otwory strzelnicze. Wokół szczytu wieży rozmieszczone są także cztery kominy, po jednym na każdej ścianie. W kominie ulokowanym na południowym szczycie widoczne są dwie puste wnęki. Niższa z nich miała za zadanie dostarczać światło do znajdującego się na poddaszu dodatkowego pokoju. Górna pozwalała na wentylację więźb dachowych. Powyżej nich widoczny jest także kamienny panel. Podobny znajduje się także nad pojedynczą wnęką w północnym kominie. Od południowej i wschodniej strony wieży zachowały się fundamenty otaczających ją oryginalnie kolejnych budowli. Jedną z nich musiała być kuchnią, jako że w samej wieży brak jest podobnej. Budynki te zostały rozebrane około roku 1803, a pozyskany z nich materiał użyty został następnie do budowy pobliskiego kościoła i domu.

Historia Invermark Castle

Oryginalny zamek Invermark był własnością rodziny Lindsays of Crawford. W dużej mierze został on wybudowany jako posterunek przeciwko działającym w okolicy rozbójnikom. W roku 1562 Invermark został gruntownie przebudowany. W roku 1558 w zamku zmarł 9-ty hrabia Crawford – David Lindsay (ok.1503 – 1558). W 1607 roku w Invermark ukrywał się David Lindsay of Edzell (zm. po 1640), syn Davida Lindsay, Lorda of Edzell (zm.1610) oskarżony o zabójstwo, podczas ulicznego pojedynku w Edynburgu (5-ego lipca 1607 r.), swojego kuzyna Alexandra Lindsay, 1-ego Lorda Spynie (ok. 1564 – 1607). Podczas jednej z wycieczek w góry podczas swojego pobytu w Invermark David cudem uniknął śmierci z rąk swojego wuja Davida Lindsay’a, 12-ego hrabiego Crawford (1575/1576 – 1620) szukającego zemsty za śmierć Lorda Spynie (Alexander był z kolei wujem hrabiego Crawford). David zmuszony do ucieczki znalazł się w końcu w pułapce pomiędzy wysokimi skałami a rwącymi wodami rzeki Mark. W tej wydawałoby się sytuacji bez wyjścia David zdecydował się na niesamowity i szczęśliwy skok przez rzekę. Miejsce tego wydarzenia wciąż nosi nazwę „Eagle’s Leap” – „Orli skok”. W latach 40-tych XVI-ego wieku David Lindsay brał udział jako zwolennik Narodowego Konwentu w wojnie domowej przeciwko królowi Charles’owi I (1600 – 1649). Invermark pozostał w rękach rodu Lindsay, aż do roku 1729. W tym roku zakupił go agent firmy York Buildings Company. Wartość całej budowli została oszacowana na 365 funtów z zaznaczeniem, że budowla potrzebuje natychmiastowej naprawy. Koszt naprawy ostatecznie wyniósł 190 funtów i 12 szylingów. Ostatnim mieszkańcem Invermark był wspomniany agent nieruchomości. Zmarł on w zamku w roku 1745. Jeszcze przez następnych 5 lat, wieża pozostała w posiadaniu jego dwóch córek oraz pastora pobliskiego kościoła Roberta Ker’a. Zamek, aż do roku 1803 był wciąż zdatny do zamieszkania. W roku 1898 z zamkowych murów został usunięty porastający go bluszcz. W roku 1913 podjęto kolejne szersze prace naprawcze. Dziś Invermark Castle, choć pozbawiony dachu wciąż jest w dobrej kondycji.

Obiekt można podziwiać (tylko z zewnątrz) o każdej możliwej porze.