Malcolm Canmore’s Tower

Wedle przekazów historycznych w miejscu obecnych ruin, przynajmniej od końca XI wieku istniała wcześniejsza twierdza. Tradycyjnie uznaje się też ją jako miejsce ślubu (około roku 1070) króla Malcolma III, zwanego Canmore (ok. 1031 – 1093, czyli “wielka głowa lub „wielki wódz”), z saksońską księżniczką Margaret (ok. 1047 – 1093), przyszłą świętą kościoła katolickiego. Sama nazwa miasta Dunfermline daje się tłumaczyć następująco: “Dun” w języku celtyckim oznacza “fort lub wzgórze”, “Fearam” – “zakrzywiony lub zgięty” a “Lin” lub “Lyne” może być rozumiane jako “rozlewisko albo płynąca rzeka”. Wynika z tego, że nazwa miejscowości nawiązuje do “fortu w zakolu rzeki”, co z kolei ma najprawdopodobniej odniesienie do wspomnianej wcześniej twierdzy. Trzeba przyznać, że z uwagi na położenie na skalistym, wysokim na 21 metrów wzgórzu dodatkowo otoczonym rzeczką, fort ten musiał być niezwykle trudnym do zdobycia. Widoczne zachowane fragmenty zamku należą jednak do XIII lub XIV-wiecznej wieży mieszkalno – obronnej. Z graficznych przedstawień zachowanych na starych pieczęciach miejskich wynika, że była to masywna dwupiętrowa budowla zwieńczona poddaszem. W linii wschód – zachód liczyła ona 15.8 metrów, zaś w linii północ – południe około 14.6 metrów długości. Grubość murów budowli dochodziła natomiast do około 3 metrów. Przyjmuje się ponadto, że mieściła około 20 niewielkich komnat. Widoczne do dziś ruiny stanowią róg południowej i zachodniej ściany wieży. Wydaje się także całkiem prawdopodobne, że dostęp do zamku oryginalnie prowadził przez zwodzony most. Budowla została zniszczona w roku 1304 przez króla Anglii Edwarda I (1239 – 1307) w trakcie pierwszej Wojny o Niepodległość (1296 – 1328). Z późniejszych latach została także zastąpiona przez położony dalej na wschód królewski pałac – Dunfermline Palace.