Bucholly Castle

Przepięknie położone, na stromym 30-sto metrowym klifie, ruiny zamku Bucholly datowane są na przełom lat 1400 – 1542. Od strony lądu dodatkową ochronę zamku oryginalnie stanowiła szeroka na 2 i głęboka na około 3 metry sucha fosa. Poprzez nią oryginalnie przerzucony był drewniany, łatwy do demontażu most. Główna wieża, ulokowana na samej krawędzi tej fosy zbudowana została na planie prostokąta o wymiarach 6 na 4.2 metrów. Do dnia dzisiejszego jedyną jej pozostałością są: stojąca do wysokości około 9 metrów ściana zachodnia oraz niewielkie fragmenty ściany południowej. Ściany zachowanej fragmentarycznie w tej wieży piwnicy posiadają grubość około 1.2 metra. Mury powyżej są już znacznie cieńsze i posiadają grubość jedynie 0.7 metra. Łatwe do zauważenia, w prawym rogu szczytu wieży, kamienne wsporniki wskazują też, że oryginalnie był on otoczony kamiennym parapetem lub blankami. Zwracają także uwagę dwa niewielkie, prostokątne okna i szczelinowy otwór strzelniczy znajdujący się na prawo od głównego wejścia. Te ostatnie, wraz z pasażem o szerokości 1.3 metra (zamykanym od wewnętrznej strony solidną bramą) prowadziły do wąskiego i długiego dziedzińca, wokół którego istniał szereg budynków gospodarczych. Głównym spoiwem wykorzystanym przy ich budowie była zwykła glina. Ruiny sporych rozmiarów kuchni, ulokowanej na szczycie klifu od strony morza, były wciąż widoczne na początku XX wieku. Obecnie są one całkowicie przykryte darnią. Podobnie porośnięte trawą są ruiny bliżej niezidentyfikowanego budynku leżącego po zachodniej stronie dawnego dziedzińca. Wciąż widoczne w roku 1953 jego ściany liczyły 1.3 metra wysokości. Do dnia dzisiejszego zachowały się za to niewielkie fragmenty budynków leżących na południe od wieży głównej.

Historia Bucholly Castle

Lokalizacja zamku Bucholly utożsamiana jest z miejscem wcześniejszej twierdzy, której budowniczym był słynny pirat, często nazywany „ostatnim Wikingiem” Svein Aliefson (ur. 1120 – zm. 1171, Sweyn Aliefson, Aslafson). Opisana w „Orkneyinga Saga” („Historia hrabiów Orkney”) przy roku 1143, twierdza o nazwie „Lamba Borg” („Lambaborg”) miała zostać pobudowana przez niego około roku 1140. Faktycznie nic jednak nie jest wiadome na temat jej wyglądu. Biorąc jednak pod uwagę konstrukcję innych zamków norweskich z tego okresu można raczej założyć, że była to wolno stojąca wieża mieszkalno – obronna o bardzo grubych, dochodzących nawet do 2.5 metra ścianach. Wejście do podobych stołpów umieszczone było także zwykle na pierwszym piętrze. Po roku 1300 posiadłość Bucholly, zwaną także Freswick podarował rodowi Mowat, szlachcie pochodzącej z rejonów hrabstwa Aberdeenshire – król Robert Bruce (1274 – 1329). Przez kolejne lata twierdza została też przez nich mocno rozbudowana. Jedną z późniejszych dobudówek do wcześniejszego zamku jest między innymi główna wieża bramna. W roku 1661 zamek wraz z okolicznymi posiadłościami został wykupiony przez ród Sinclair of Rattay. Pozostał on prawdopodobnie w użyciu, aż do początków XVIII wieku, po czym został opuszczony na rzecz nowego Freswick House. Podczas prac wykopaliskowych przeprowadzonych w zamku w roku w roku 1911 odnaleziono 7 niewielkich fragmentów starożytnej brunatnej, nieszkliwionej ceramiki. Obecnie znajdują się one w Narodowym Muzeum Starożytności Szkocji w Edynburgu.

Ruiny zamku można podziwiać, tylko z zewnątrz, o każdej rozsądnej porze. Z uwagi na bardzo złą kondycję zamkowych murów wejście do wnętrza twierdzy jest zabronione. Szczególną uwagę należy także zachować z uwagi na strome i bardzo niebezpieczne klify.

Malowniczy opis ruin zamku Bucholly, autorstwa pana Szymona Belki dostępny jest pod widocznym niżej linkiem:
www.odyssei.com/patronat-odyssei-scotland-castle-tour/1597_news.html