Burleigh Castle

Z oryginalnego zamku Burleigh do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie zrujnowana XV-wieczna wieża mieszkalno – obronna, zachodnia część obronnego muru wraz z umiejscowioną w niej łukowatą bramą oraz położona na południowo – zachodnim rogu wieżyczka. Główna wieża o rozmiarach 9.8 na 8.2 metrów mieściła trzy piętra zwieńczone poddaszem. Grubość jej murów dochodziła natomiast do 1.5 metra. Położony na szczycie wieży chodnik obronny otoczony był wysuniętym nieco przed lico muru kamiennym parapetem. Jedyną jego pozostałością zą dzisiaj jedynie fragmenty okrągłych narożników. Wejście do budynku chronione solidną, żelazną kratą prowadziło przez niewielki pasaż. W północno – wschodnim rogu znajdują się wąskie, spiralne schody dające dostęp do wszystkich kolejnych pięter oraz następnie poprzez poddasze także do chodnika obronnego. Położona na parterze spiżarnia posiada kamienne, kolebkowe sklepienie. Chociaż wewnątrz wieży nie zachowały się żadne stropy, to dzięki widocznym wspornikom i punktom oparcia legarów podłogowych łatwo ustalić ich oryginalne położenie. Na pierwszym piętrze ulokowany był hall. Kolejne piętro przeznaczone było do prywatnego użytku lorda i jego rodziny. Poddasze najprawdopodobniej zajmowała służba.
Dobrze zachowana narożna wieżyczka wybudowana została w roku 1582 i stanowi ciekawy przykład szkockiego stylu magnackiego z tego okresu. Chociaż osadzona jest ona na okrągłej, dwupiętrowej podstawie, to jej najwyższe piętro zajmuje już wsparta na konsolach kwadratowa komnata. Zarówno wspomniana wieżyczka, jak i główna wieża zamku posiadają liczne (najwięcej u podstawy) otwory strzelnicze. Pod oknami wieżyczki znajdują się także ambrazury przeznaczone pod użycie pistoletów. Wydaje się jednak, że były one raczej elementem ozdobnym, niż faktycznie istotnym punktem obrony. Na jej zachodnim szczycie wieżyczki widnieje ozdobny panel z wygrawerowaną datą 1582 i inicjałami “SIB i MB” odnoszącymi się do daty jej powstania oraz nazwisk fundatorów Sir Jamesa Balfoura of Pittendreich i jego żony Margaret Balfour. Od zachodniej strony zamku wciąż widoczny jest odcinek fosy o długości około 25 metrów.

Historia Burleigh Castle

Burleigh stanowił własność rodu Balfour od roku 1466, kiedy lokalne ziemie zostały przekazane przez króla Jamesa II (ur. 1430 – zm. 1460) dla Johna Balfoura of Balgavrie (zm. 1486). Niedługo po tym czasie powstała wspomniana wieża mieszkalna. Zamek został rozbudowany w roku 1582 przez Jamesa Balfoura (1533 – 1584). Do wieży dodany został wówczas mur kurtynowy z widoczną narożną wieżyczką. W roku 1607 syn Jamesa, Michael został wyniesiony do godności 1-ego Lorda Balfour of Burleigh. W roku 1707 Panicz Robert Burleigh nieszczęśliwie zakochał się w Janet Thompson, służącej swojej siostry. Decyzją rodziny został wysłany na kontynent, by zapomnieć o swojej wybrance. Przed wyjazdem obiecał jednak Janet, że jeśli wyjdzie ona za mąż, wróci i zabije jej męża. Gdy faktycznie poślubiła ona nauczyciela z Inverkeithing – Henrego Stenhouse’a, Robert Burleigh powrócił do kraju i go zastrzelił. W związku z tym dnia 29 listopada został skazany na śmierć przez ścięcie. Udało mu się jednak uciec z więzienia zamieniając się z swoją siostrą ubraniami. Natychmiast też powrócił na kontynent. W lipcu 1713 roku odziedziczył tytuł 5-ego Lorda Burleigh. Wrócił do kraju w roku 1715 w związku z wybuchem I-ego powstania jakobickiego. Wobec odmowy zaprzestania przez niego walki tytuł Lorda Burleigh został zniesiony dnia 13 listopada 1715 roku. Ziemie Burleigh zostały włączone do Korony, a następnie sprzedane rodzinie Irwin. Kolejnymi ich posiadaczami została rodzina Grahams of Kinross. Niedługo później część zamku została rozebrana, a pozyskany materiał wykorzystany do budowy pobliskiej farmy.

Zamek znajduje się pod opieką Historic Scotland i jest udostępniony do zwiedzania od marca do października. Klucz do wnętrza zamku jest dostępny lokalnie. Szczegółowa informacja umieszczona jest na drzwiach wieżyczki.

Więcej informacji można uzyskać na oficjalnej stronie Historic Scotland:
http://www.historic-scotland.gov.uk

Historia rodu Balfour

Pierwszym poświadczonym w dokumentach członkiem rodu był John Balfour, urodzony w roku 1396. W roku 1466 otrzymał on z rąk króla Jamesa II (1430 – 1460) nadanie ziem Burleigh i Turley. John zmarł po roku 1466.

Jego syn Michael, 1-szy laird Burleigh, urodził się w roku 1422. Po ojcu odziedziczył ziemie Burleigh i Turley. Zmarł w roku 1499 lub 1500.

Syn Michaela, także Michael, 2-gi laird Burleigh urodził się w roku 1453 w Burleigh. Pasowany na rycerza Sir Knight Michael Balfour zmarł około roku 1526. Pozostawił dwóch synów: Davida i Roberta.
Starszy syn David, 3-ci laird Burleigh został mianowany następnie Baronem Burleigh. W roku 1514 poślubił Agnes Forrester. Z tego związku mieli pięcioro dzieci: Michaela, Waltera, Roberta, Margaret i jeszcze jedną córkę. David zmarł przed rokiem 1531.

4-tym lairdem Burleigh został najstarszy syn Davida – Michael (ok. 1514 – 1577). Przed rokiem 1545 poślubił on Christinę Beaton z którą miał córkę Margaret Balfour (1538 – 1590).

Margaret wyszła za mąż za swojego kuzyna sir Jamesa Balfour of Pittendreich (1533 – 1584). Sir James Balfour, choć wykształcony w katolickiej szkole szybko stał się jednak zwolennikiem religii protestanckiej. W roku 1547 był wśród okupantów zamku St.Andrews, przejętego po zabójstwie kardynała Beatona. Po zdobyciu twierdzy przez połączone prokatolickie siły: francuskiej floty wojennej i oddziałów Jamesa Hamiltona, hrabiego Arran (ok.1516 – 1575), Balfour wraz z między innymi Johnem Knoxem (ok.1510 – 1572) został uwięziony na dwa lata na francuskich galerach. Po zwolnieniu z niewoli porzucił protestantyzm i podjął służbę u Regentki Szkocji Marii de Guise (1515 – 1560), gdzie wkrótce doczekał się istotnych wyróżnień. Wkrótce dołączył też do Lordów Kongregacji, którzy byli przeciwni małżeństwu młodej królowej Marii Stuart (1542 – 1578) z delfinem Francji, przyszłym królem Francisem II (1544 – 1560). Ostatecznie Balfour zdradził Lordów wyjawiając królowej ich plany. Po przybyciu Marii do Szkocji stał się jednym z jej sekretarzy. W roku 1565 James był wymieniany jako drugi (po Davidzie Riccio – ok. 1533 – 1566) najbardziej zaufany członek dworu królowej. W roku 1561 objął plebanię Flisk w Fife. Następnie w tym samym roku został mianowany Nadzwyczajnym Lordem Sesji Parlamentu, a w roku 1563 został jednym z komisarzy nowego religijnego sądu. W roku 1565 został mianowany Doradcą Królowej, a w roku 1566 został pasowany na rycerza i objął najwyższy wśród Wielkich Urzędników Państwowych w Szkocji urząd Lorda Clerk Register. Według przekonania królowej Marii James Balfour miał być zamordowany wraz z Davidem Riccio dnia 9 marca 1566 roku. Jako stronnik Jamesa Hepburna, hrabiego Bothwell (ok. 1534 – 1578) James był prawdopodobnie zamieszany w zabójstwo męża Marii – Henrego Stuarta, Lorda Darlneya (1545 – 1567). Jego wina nie została potwierdzona sądownie, pomimo że dom w którym zamordowano Darnleya należał do jego brata. Istnieją podejrzenia, że brał on jednak udział w spisku w zamku Craigmillar. Wkrótce później został mianowany zarządcą zamku Edynburgh i najprawdopodobniej podpisał kontrakt małżeński pomiędzy Marią a Hepburnem. Po upadku Bothwella, James poddał szybko zamek protestanckim lordom w zamian za oczyszczenie go z zarzutów zabójstwa Darnleya, pozostawienie mu klasztoru w Pittenweem oraz za pewną kwotę pieniężną. Po rezygnacji z tytułu Lorda Clerk Registration został mianowany Lordem President of Court Session. Był obecny także podczas bitwy pod Langside 13 maja 1568 roku. Został później oskarżony o udzielenie Marii fałszywej rady opuszczenia zamku Dunbar i przekazania tajnych dokumentów dla jej wrogów. W tym samym roku w związku z odnowieniem swoich kontaktów z Marią James został pozbawiony tytułu Lorda Presidenta of Court Session i uwięziony pod zarzutem udziału w zabójstwie Darnleya. Wkrótce uciekł jednak z więzienia, najprawdopodobniej przekupując straże pieniędzmi przekazanymi z Francji na pomoc królowej Marii. W sierpniu 1571 roku podczas regencji Matthew Stewarta, 4-ego hrabiego Lennox (1516 – 1571) Balfour nawiązał z z nim ścisłe stosunki politycznie, by następnie zdradzić plany partii Stewarta przyszłemu regentowi James’owi Douglas, 4-mu hrabiemu Morton (ok. 1525 – 1581). Wobec powyższego został w roku 1573 oczyszczony z zarzutów. Tracąc wkrótce zaufanie wszystkich partii politycznych w kraju uciekł do Francji gdzie pozostał, aż do roku 1580. W międzyczasie, w roku 1579 decyzją parlamentu została nałożona kolejna konfiskata jego mienia. W styczniu 1580 roku James napisał list do królowej Marii oferując swoje usługi. Podobny list w maju napisał też do Królowej Anglii – Elżbiety I (1533 – 1603), krytykując w nim działalność jezuitów i oferując swoją gotowość do podróży do Dieppe we Francji celem głoszenia nauk protestanckich. Po politycznym upadku hrabiego Mortona, dnia 27 grudnia 1580 roku James powrócił do Szkocji, a następnie przedstawił parlamentowi dowody na udział hrabiego Bothwell w spisku na życie Lorda Darnleya. W lipcu 1581 roku Balfour ponownie został oczyszczony z zarzutów i niedługo później tym samym lub następnym roku jego tytuł i posiadłości zostały mu zwrócone. W tym czasie stał się też uznanym prawnikiem. Jego książka “Praktyki” jest najwcześniejszą wykładnią prawa szkockiego (wydana została jednak dopiero w roku 1754). James Balfour zapisał się w historii Szkocji jak jeden z najbardziej wyrafinowanych polityków.

Syn Jamesa Balfour – Michael urodził się w roku 1564. W roku 1569 otrzymał ziemie w Fife i Banff. 12 lipca 1591 roku poślubił Margaret Lundin. Około roku 1592 został pasowany na rycerza przez Jamesa VI (1566 – 1625). W roku 1606 pełnił funkcję ambasadora Wielkiego księcia Toskanii i księcia Lorraine. 16 lipca 1607 roku został mianowany 1-ym Lordem Balfour of Burleigh. Następnie został doradcą króla Jamesa VI. 7 września 1614 roku otrzymał baronię Kilwinning wraz z tytułem Lorda Kilwinning. Michael Balfour zmarł 15 marca 1619 roku.

Córka sir Michaela Balfour i Margaret Lundin – Margaret 30 sierpnia 1606 roku poślubiła Roberta Arnota, następnie Lorda Balfour of Burleigh (Robert Arnot zasiadał w parlamencie szkockim na prawach swojej żony). Po śmierci ojca dnia 15 marca 1619 roku Margaret przejęła tytuł 2-ej baronessy Balfour of Burleigh. Zmarła w czerwcu 1639 roku w Edynburgu. Pochowana jest w Orwell, Kinrosshire.

John Balfour przejął tytuł 3-go Lorda Balfour of Balfour w czerwcu 1639 roku. W roku 1649 w Londynie poślubił Isabel Balfour, córkę sir Williama Balfour. Zmarł pomiędzy grudniem 1696 a lutym 1697 roku. Oprócz syna Roberta miał także sześć córek.

Robert Balfour przejął tytuł 4-go Lorda Balfour of Burleigh około roku 1697. Przed rokiem 1757 poślubił Margaret Melville (ur. 1658), córkę Georga Melville, 1-ego hrabiego Melville (1636 – 1707). Zmarł w roku 1713.

Robert Balfour tytuł 5-ego Lorda Balfour of Burleigh przejął po śmierci ojca w lipcu 1713 roku. Od 4 sierpnia 1709 roku był sądzony za morderstwo Henrego Stenhouse’a – nauczyciela z Inverkeithing. Zbrodnię popełnił w zemście za poślubienie przez Stenhouse’a wybranki jego serca Janet Thompson (służącej swojej siostry). Dnia 29 listopada 1709 roku Robert został skazany na śmierć przez ścięcie. Uciekł z więzienia w przebraniu swojej siostry i schronił się na kontynencie. Powrócił do Szkocji w momencie wybuchu I powstania jakobickiego w roku 1715. Wobec odmowy poddania się został pozbawiony tytułu i wszystkich posiadłości. Zmarł około marca 1757 roku. Pochowany jest na cmentarzu Grey Friars w Edynburgu.

Tytuł Lorda Balfour of Burleigh został odrestaurowany w roku 1869.

Alexander Balfour urodził się 13 stycznia 1849 roku w Kennet jako syn Roberta Bruce i Jane Dalrymple Hamilton Fergusson. Robert Bruce, konserwatywny deputowany z Clackmannan zmarł w roku 1864. Cztery lata po śmierci, Izba Lordów (wyższa izba brytyjskiego parlamentu) uwzględniła jego pretensje do przywrócenia rodzinie tytułu Lorda Balfour of Burleigh. Tytuł przejął Alexander. Umożliwiło mu to z kolei zasiąść w Izbie Lordów. 6-ty Lord Balfour nauki pobierał w Eton i Oriel College w Oxfordzie. W roku 1876 r. poślubił lady Katherine Elizę Gordon (1852-1931), córkę George’a Hamiltona-Gordona, 5-ego hrabiego Aberdeen (1816 – 1864) i Mary Baillie. W tym samym roku został wybrany parem-reprezentantem Szkocji. W roku 1882 został komisarzem do spraw edukacji w Szkocji. Następnie w roku 1887 Alexander został tzw. Lordem-in-Waiting (pełniącym nominalną funkcję Lorda) w administracji Roberta Cecila, 3-ego markiza Salisbury (1830 – 1903). W następnym roku został parlamentarnym sekretarzem przy Zarządzie Handlu. Urząd ten sprawował do roku 1892. Przez trzy kolejne lata Alexander przewodniczył Londyńskiej Komisji Wodociągów. Po wygranej w wyborach Partii Konserwatywnej w roku 1895 został ministrem ds. Szkocji. W roku 1901 został odznaczony Orderem Ostu. W wyniku sporu wewnątrz koalicji rządzącej (sprzeciwu Alexandra wobec planom reformy systemu podatkowego przez Josepha Chamberlaina (1836 – 1914)) Balfour zrezygnował z funkcji ministra. Przez następne lata pełnił funkcję gubernatora Banku Szkocji. W roku 1908 objął funkcję Lorda Warden of the Stannaries (był odpowiedzialny za administrację sądowniczą i militarną) w Kornwalii oraz został członkiem Rady Księcia Walii. W roku 1911 został odznaczony wysokim odznaczeniem brytyjskim Krzyżem Wielkim Orderu św. Michała i św. Jerzego. Przez lata 1896-1899 pełnił też funkcję rektora Uniwersytetu Edynburskiego, a w roku 1900 został wybrany kanclerzem Uniwersytet St Andrews. Pozostał nim aż do swojej śmierci 6 lipca 1921 r. Został pochowany w Clackmannan. Starszy syn Alexandra – Robert, Panicz Balfour zginął podczas I Wojny Światowej (1914 – 1918).

Tytuł 7-ego Lorda Balfour of Burleigh dnia 21 lipca 1921 roku przejął drugi syn Alexandra – George Balfour, urodzony 18 października 1883 roku. Wykształcenie odebrał w Eton College w Anglii. George walczył podczas I wojny światowej, gdzie był ranny oraz aż czterokrotnie wymieniony w bitewnych raportach. Został także awansowany do stopnia kapitana i służył w korpusie wywiadu. Następnie pełnił służbę majora w 7-ym Górskim Batalionie Argyll and Sutherland. Balfour był parem Szkocji w latach 1922 – 1963. Od roku 1946 do 1954 pełnił funkcję szefa banku Lloyds. Dodatkowo pełnił funkcję Justicar of Peace (sędzia pokoju) i Deputy Lieutenant (historyczna funkcja militarnej reprezentacji monarchy w danym okręgu) w okręgu Clakmannshire. George Balfour zmarł 4 czerwca 1967 roku.

8-ym Lordem Balfour of Burleigh został w roku 1967 (4 czerwca) Robert Balfour. Urodził się on 6 stycznia 1927 roku jako syn Georga Balfour i Violet Dorothy Evelyn Done. Wykształcenie odebrał w Westminster w Anglii. Służył następnie w stopniu oficerskim w Królewskiej Flocie. Jest dyplomowanym inżynierem energetyki. Członkiem Królewskiego Towarzystwa Naukowego i Instytutu Inżynierów Energetyki. Był także dyrektorem i głównym managerem w Angielskiej Korporacji Energetycznej w Indiach w Madras. Następnie pełnił kolejno funkcje: managera Angielskiej Kompanii Ltd w Netherton w Liverpoolu, Anglia, szefa Banku Szkocji (Bank of Scotland) i dyrektora Unbrako Ltd w Converty w Anglii. Przed rokiem 1998 był też kanclerzem Uniwersytetu w Stirling, Szkocji. Obecnie mieszka w Brucefield w Clackmannanshire.

Następczynią tytułu Balfour of Burleigh jest urodzona 7 maja 1973 roku Hon. Victoria Bruce, córka Roberta Balfoura i Jennifer Mannaseh.