Drummond Castle

XV-wieczna masywna wieża mieszkalno – obronna Drummond Castle została ulokowana na niezbyt niewysokim, lecz skalistym pagórku.
Wybudowana tuż po roku 1487 dla John’a Drummonda, 1-ego Lorda Drummond (ur. ok. 1438 – zm. ok. 1519), prostokątna w rzucie budowla o wymiarach 13.1 na 11.2 metrów, mieści 5 dość obszernych kondygnacji. Dodatkowe powierzchnie mieszkalne znajdują się także na poddaszu. Komunikację pomiędzy poszczególnymi piętrami zapewniała przede wszystkim przylegająca od wschodniej strony głównego budynku, strzelista kwadratowa w planie, wieżyczka schodowa.
Dostęp do wieży był możliwy dzięki zewnętrznym, oryginalnie drewnianym schodom, prowadzącym z poziomu dziedzińca wprost na pierwsze piętro budowli. Ze znajdującego się na tym poziomie mniejszego hallu, poprzez wąskie schody umieszczone w grubości wschodniego muru prowadziło także jedyne przejście do piwnicy o kolebkowym sklepieniu.
Na drugim piętrze wieży ulokowany jest główny hall. Dostęp dziennego światła zapewniały tutaj położone od południa i zachodu wąskie okna z bocznymi, kamiennymi siedzeniami. Jedyny kominek tego pomieszczenia osadzony jest natomiast w ścianie wschodniej.
Kolejne piętra, pierwotnie przeznaczone do prywatnego użytku lorda i jego najbliższej rodziny, zostały znacznie przebudowane w latach 1842 – 1853. Tym samym obecnie nie jest możliwe ustalenie ich oryginalnego wyglądu.
Poprowadzony wokół szczytu wieży chodnik obronny osłonięty jest ponadto kamiennym parapetem z otwartymi, zaokrąglonymi narożnikami.
W latach 1629 – 1630, pod kierunkiem znanego szkockiego architekta Johna Mylne (1611 – 1667) do wieży, od jej południowej strony dobudowano także dwupiętrowy budynek bramny. Po prawej (południowej) stronie, osadzonego w jego centralnej części łukowatego, bronionego podwójną masywną kratą pasażu ulokowana jest stróżówka. Obecnie pomieszczenie to służy jako kasa oraz sklepik z pamiątkami. Na pierwszym piętrze budynku oryginalnie znajdowały się dodatkowe komnaty mieszkalne, bezpośrednio niegdyś połączone korytarzem z mniejszym hallem w głównej wieży. W późniejszym okresie przejście to zostało jednak zablokowane, a w wspomnianych pomieszczeniach utworzono niewielką zbrojownię. Zachodnią elewację budynku zdobi ponadto herb rodu Drummond. W tym miejscu można także dostrzec ozdobne panele z datami: 1630 i 1636.
W roku 1688, z inicjatywy John’a Drummonda, 4-ego hrabiego Perth (1648 – 1716), po wschodniej stronie dziedzińca, w miejscu wcześniejszych budynków gospodarczych, wybudowano także piękny, położony na planie litery „L” pałac. Pod koniec XVIII wieku oraz następnie w czasach wiktoriańskich (1837 – 1901) został on jednak wielokrotnie przebudowany, całkowicie tracąc swój oryginalny charakter.
Kolejne budynki gospodarcze otaczały zamek także od północnej strony. Zostały one wybudowane najprawdopodobniej w XVII wieku, wraz z budynkiem bramnym. Niestety, ich jedyną pozostałością są obecnie przede wszystkim fragmenty fundamentów. W dość dobrym stanie przetrwał jedynie budynek bezpośrednio przylegający do wieży. Z pewnością, wśród tych budynków znajdowały się kuchnia oraz liczne spiżarnie. Na ich pierwszym piętrze mogły się ponadto znajdować dodatkowe sypialnie lub pomieszczenia administracyjne.
W roku 1630 od południowej strony zamku, z inicjatywy 2-ego hrabiego Johna Drummond (1588 – 1662) założono piękny, symetryczny ogród w stylu francusko – włoskim. Jego projektantem został autor „The Scots Gard’ner”, pierwszego szkockiego poradnika (z roku 1683) na temat ogrodnictwa: John Reid (1656 – 1720). Obecnie, na jego tyłach znajduje się także ogródek warzywny oraz wiktoriańska cieplarnia.
Zamek został poważnie uszkodzony podczas inwazji Oliviera Cromwella (1599 – 1658) na Szkocję w latach 50-tych XVII wieku. Odrestaurowana warownia została ponownie zniszczona przez stacjonujące w niej wojska hanowerskie podczas I-ego  powstania jakobickiego w 1715 roku. Kolejna gruntowna restauracja wieży miała miejsce dopiero w roku 1822.
W pierwszej połowie XIX wieku posiadłość Drummond wraz zamkiem, na podstawie kontraktu małżeńskiego z dnia 8 października 1827 roku, pomiędzy Clementin’ą Elizabeth Drummond-Willoughby (1809 – 1888) i sir Gilbert’em John’em Heathcote (1795 – 1867), 1-ym Baronem Aveland, przeszła na własność rodu Willoughby de Eresby. W roku 1892 ich syn Gilbert Heathcote – Drummond – Willoughby (1830 – 1910) został mianowany 1-szym hrabią Ancaster.
Jego potomkowie zamieszkują zamek Drummond do dnia dzisiejszego.

W roku 1995 wokół zamku i we wspomnianym wyżej ogrodzie nakręcono wiele scen z słynnego filmu „Rob Roy” z Liam’em Neeson’em w tytułowej roli.

Historia rodu Drummond

Posiadłości wokół zamku, oryginalnie noszące nazwę Concraig, zostały nadane sir Malcolmowi Drummond, 9-emu tanowi („thane” był szkockim tytułem pana feudalnego) of Lennox (ok. 1270 – 1325) w podzięce za jego waleczną postawę podczas bitwy pod Bannockburn (23 – 24 czerwca 1314 roku), przez króla Szkotów – Roberta I Bruce’a (1274 – 1329).
Zamek Drummond wybudował, około roku 1487, sir John Drummond, 1-szy Lord Drummond.
Jego córka Margaret Drummond (ok. 1475 – 1501) była kochanką króla Jamesa IV (1473 – 1513). Z związku tego narodziła się im córka Margaret Stewart (ur. ok. 1497).W roku 1510  Margaret Drummond, wraz ze swoimi dwiema siostrami została najprawdopodobniej otruta. Chociaż nie ma ku temu żadnych dowodów, jej śmierć mogła być wynikiem spisku możnych, pragnących poprzez małżeństwo króla z Margaret Tudor (1489 – 1541), córką Henryka VII (1457 – 1509) powiązać Szkocję unią z Anglią. Traktat pokojowy, zwany „Wiecznym” został ostatecznie podpisany w roku 1502. W tym samym roku James IV ostatecznie poślubił Margaret Tudor. Margaret Drummond wraz z siostrami Euphemią i Sibyllą zostały natomiast pochowane w katedrze w Dunblane. Brat Margaret i jednocześnie syn 1-ego Lorda Drummond – William, Master of Drummond (przed 1475 – 1490) został w roku 1490 publicznie stracony za spalenie żywcem w kościele Monzievaird ponad 150 członków klanu Murrays, w tym wielu kobiet i dzieci. Wobec tego tytuł 2-ego Lorda Drummond przypadł jego synowi David’owi (1515/1517 – 1571). W latach 1566 – 1567 zamek, wraz z mężem James’em Hepburn’em, 4-tym Lordem Bothwell (1534 – 1578), wizytowała królowa Maria Stuart (1542 – 1587). Kolejny przedstawiciel rodu Drummond – James (1551 – 1623) otrzymał także godność 1-ego Lorda Maderty. Z kolei, syn 3-ego Lorda Drummond – Patricka (1550 – 1600), James 4-ty Lord Drummond (ok. 1580 – 1611) w roku 1605 otrzymał z rąk króla Jamesa VI & I (1566 – 1625) godność 1-ego hrabiego Perth. Po jego bezpotomnej śmierci w roku 1611, tytuł ten przeszedł na jego brata John’a (1588 – 1662).
Młodszy syn James’a, 3-ego hrabiego Perth (1615 – 1675)- John (1650 – ok. 1714) został także mianowany 1-szym hrabią Melfort. Starszy syn – James, 4- ty hrabia Drummond (1649 – 1716) w roku 1701 z rąk księcia James’a Francisa Stuarta, zwanego także „Starszym Pretendentem” (1688 – 1766) otrzymał godność 1-ego księcia Perth. Faktycznie, po detronizacji króla Jamesa VII & II (1633 – 1701) w roku 1689, nadawane przez niego lub jego następców godności były uznawane tylko w kręgach jakobickich oraz przez części państw kontynentalnych, m.in. Francję, Hiszpanię czy Watykan. Według prawa brytyjskiego tytuł hrabiowski Drummondów został w tym samym roku zniesiony. James, 5-ty hrabia Drummond, 2-gi książę Perth (ok. 1674 – 1720) dowodził jakobicką kawalerią w bitwie pod Sheriffmuir (13 listopada 1715 roku). James, 6-ty hrabia Drummond, 3-ci książę Perth (1713 – 1746) dowodził z kolei, lewym skrzydłem armii jakobickiej w bitwie pod Culloden (16 kwietnia 1746 roku). Rodzina Drummond odzyskała godność hrabiów Perth w roku 1853. Członkowie tego rodu do dnia dzisiejszego żyją w zamku Stobhall, niedaleko Perth.

Zamek nie jest udostępniany zwiedzającym.

Ogród jest udostępniony do zwiedzania:
naWielkanoc oraz codziennie od 1 maja do 31 października. W godzinach: od 13 do 18 (ostatnie wejście o godzinie 17). Wstęp płatny.

Więcej informacji na stronie:
www.drummondcastlegardens.co.uk