Dunure Castle

Imponujący niegdyś zamek Dunure, główna siedziba hrabiów Cassillis, do współczesnych czasów przetrwał w formie zaledwie malowniczych ruin. W jego masywnej bryle wciąż jednak można dostrzec trzy, wyraźnie różniące się od siebie sekcje.
Najstarszą, a i przy tym najbardziej zrujnowaną częścią zamku jest zatem położona od strony północno – zachodniej wysoka wieża. Dolne odcinki tej ulokowanej na bardzo nieregularnym, aż siedmiobocznym planie budowli pochodzą z XIII wieku. Należy jednak dodać, że w tym stuleciu zamek Dunure przyjmował postać masywnego muru kurtynowego, skrywającego wewnętrzne, najprawdopodobniej w całości wykonane z drewna budynki.
Następnie, najprawdopodobniej na początku XIV wieku, wspomniany mur stał się bazą dla dwu, bądź trzypiętrowego domu hallowego (holowego). Ten budynek z kolei, ulokowany został na planie prostokąta o wymiarach 11.3 na 6.1 metrów. Szerokość jego ścian dochodziła natomiast do około 1.5 metra.
Wydaje się również, że w obydwu tych wczesnych formach zamku Dunure, dostęp do jego wnętrza prowadził od strony wschodniej.
Wreszcie pod koniec XIV wieku, wspomniany dom hallowy został gruntownie przebudowany, przybierając formę właściwej wieży mieszkalno – obronnej. Do niej też, od strony południowej, została wkrótce dodana – początkowo niewielka – baszta. Właśnie w tym ostatnim budynku, a dokładniej w centralnej części jego południowej ściany, ulokowane zostało nowe, główne wejście zamku Dunure. Dostęp do niego był możliwy dzięki prostym, kamiennym schodom. Co ciekawe jednak, w swym górnym biegu, na wysokości około 5 metrów ponad dziedzińcem rzeczonej baszty, ustępowały one miejsca zwodzonemu mostowi. Przyjmuje się, że jego długość wynosiła około 2 metrów.
Nowo powstała wieża zamku Dunure w swej parterowej części mieściła pięć, raczej skromnych pomieszczeń gospodarczych oraz niejako rozdzielający je, centralnie poprowadzony pasaż. Trzy z rzeczonych pomieszczeń ulokowanych zostało od strony południowo – zachodniej. Dwa kolejne zajmowały natomiast przeciwległą część północno – wschodnią. Dodatkowo, największe pomieszczenie z zachodniego narożnika części południowo – zachodniej zostało w późniejszym czasie podzielone działową ścianką. Wszystkie one były również przykryte tradycyjnymi, kolebkowymi sklepieniami. Niestety, do czasów współczesnych fragmentarycznie zachowały się jedynie sklepienia dwóch wąskich spiżarni położonych w południowym narożniku części południowo – zachodniej oraz sklepienie samego pasażu. Warto przy tym wspomnieć, że tylko pomieszczenia ulokowane od strony południowo – zachodniej wyposażone zostały w niewielkie, przeważnie szczelinowe okienka. Jedno z pomieszczeń tej części, a mianowicie położone od strony północno – zachodniej (czyli najbliżej morza), równie dobrze mogło pełnić funkcje mieszkalne. Hipotezę taką zdaje się potwierdzać skromny kominek osadzony w jego zachodniej ścianie oraz latryna umieszczona w grubości ściany północno – zachodniej. W pobliżu tej ostatniej znajdowało się również kolejne, niewielkie okienko.
Na pierwszym piętrze głównej wieży zamku Dunure mieścił się natomiast hall. Niestety komnata ta, podobnie jak i wyższe kondygnacje tego budynku są już zbyt poważnie uszkodzone, by móc odtworzyć ich oryginalny wygląd. W zachowanych fragmentach ścian hallu wciąż jednak można dostrzec: kominek (w ścianie północno – zachodniej), trzy okna oraz latrynę (w grubości ściany północnej). Dwa ze wspomnianych okien, osadzone w ścianach zachodniej i północnej przybierają jednak piękną, lancetową formę. Można zatem założyć, że stanowią one pozostałość po XIV-wiecznym domu hallowym.
Układ komnaty z drugiego piętra wieży był najprawdopodobniej zbliżony do układu hallu. W jej północno – zachodniej ścianie, w bardzo dobrym stanie zachował się również sporych rozmiarów kominek.
Dodatkowe pomieszczenia mieszkalne mogły się znajdować także na poddaszu. Z pewnością szczyt tej wieży zwieńczony był obronnym chodnikiem. Ten z kolei osłonięty został masywnym parapetem.
Kolejna faza przebudowy zamku Dunure miała miejsce w XV wieku. Wówczas, wspomniana wcześniej południowa baszta została znacznie powiększona w kierunku zachodnim. Uzyskaną w ten sposób przestrzeń zajął budynek nowej kuchni. Przyjmuje się, że jednym z jej elementów mogła być wykuta w skale studnia, względnie cysterna na wodę. Z kolei sama baszta przekwalifikowana została na stróżówkę. Z czasem przykrył ją również pulpitowy daszek.
Łączne wymiary tego najwyżej jednopiętrowego skrzydła (obecnie centralnego) wyniosły przy tym 11.2 na 8.5 metrów. Szerokość jego zewnętrznych murów dochodziła natomiast do 1.2 metra. W obrębie najlepiej zachowanej ściany zachodniej wciąż między innymi można dostrzec dwa niewielkie, prostokątne okna oraz otwór ściekowy. Jej szczyt dodatkowo, jako jedynej obecnej ściany całego zamkowego kompleksu, wciąż zdobią kamienne konsole. Z pewnością podtrzymywały one niegdyś parapet tego budynku. Ich rozstaw sugeruje jednocześnie, że w przypadku zagrożenia mogły one pełnić rolę specyficznych machikułów.
Następnie, wciąż jednak w XV wieku, tuż przed samym frontem zamku (od strony południowej) wybudowany został, najwyżej parterowy budynek nowej kaplicy.
Swoją ostateczną formę Dunure Castle przyjął w XVI wieku, kiedy po raz kolejny od jego południowej strony, w miejscu dawnej kaplicy, wybudowane zostało tak zwane skrzydło kuchenne. Oryginalne wymiary tego jednopiętrowego, przykrytego siodłowym dachem ze schodkowymi szczytami budynku, wynosiły 11.2 na 5.6 metrów, przy szerokości murów dochodzących do 1.1 metra. W jego parterowej kondygnacji mieścił dwa obszerne pomieszczenia gospodarcze oraz przylegający do nich od wschodniej strony długi, lecz i wąski pasaż.
Pierwsze z wspomnianych pomieszczeń, położone od strony południowej, pełniło funkcję piekarni. Jej sporych rozmiarów palenisko podobnie zostało osadzone w grubości ściany południowej. Z kolei, w jej południowo – zachodnim narożniku umieszczony został niewielki piekarnik chlebowy. Dostęp dziennego światła zapewniało natomiast temu pomieszczeniu tylko jedno, skierowane w stronę zachodnią, prostokątne okienko.
Część północną tego skrzydła zajmowało z kolei pomieszczenie właściwiej kuchni. Jej układ jest prawie identyczny jak piekarni. Jej główne wyposażenie stanowi zatem duże, położone od południowej strony, palenisko. Podobnie też znajduje się tutaj tylko jedno, skierowane w stronę zachodnią, okno. Na lewo od niego (w kierunku południowym) został także umieszczony otwór ściekowy.
Pierwsze piętro tego budynku zajmowały natomiast dodatkowe pomieszczenia mieszkalne. Wydaje się, że w całości oddane były one do użytku służby. Przy tej okazji warto zwrócić uwagę na cztery zachodnie okna tych pomieszczeń. Dwa z nich, a mianowicie środkowe, posiadają nieco mniejsze wymiary, niż zewnętrzne.
Cały zamkowy kompleks, od strony lądu (południa) oryginalnie osłaniała również wykuta w skale fosa. Została ona całkowicie zasypana najprawdopodobniej w XVII wieku. Ponadto, od strony morza (północy) i dalej w kierunku zachodnim zamek Dunure osłaniał kolejny odcinek kurtynowego muru. Niestety, podobnie jak rzeczona fosa nie przetrwał on do współczesnych czasów.

W odległości 33 metrów na wschód od zamku, zachował się za to cylindryczny, XVI-wieczny gołębnik. Mieścił on około 200 kamiennych gniazd.

Historia Dunure Castle

Mogącą się pochwalić celtyckim pochodzeniem nazwę Dunure (lub Dunoure) tłumaczy się jako „fort wśród cisowych drzew”.
Najstarsza zachowana wzmianka o tym zamku pochodzi z roku 1256. W tym czasie mógł on stanowić własność klanu Mackinnons. Według lokalnej tradycji, Mackinnonsowie otrzymali go z rąk króla Alexandra III (ur. 1241 – zm. 1286), w podzięce za ich bohaterską postawę podczas bitwy pod Largs (dnia 2 października, z armią Haakona IV (1204 – 1263), króla Norwegii).
Kolejna miejscowa legenda dotycząca Dunure głosi, że jego powstanie było zasługą duńskich Wikingów.
Pewnym jest za to, że już w XIV wieku zamek ten pełnił funkcję głównej siedziby rodu Kennedys of Carrick.
Pod koniec tego stulecia Kennedys osiągnęli też pozycję jednego z najważniejszych szkockich rodów. Doskonałym tego potwierdzeniem może być ślub zawarty pomiędzy Mary Stewart (1378/1396 – ok. 1458), córką króla Roberta III (1337 – 1406) oraz sir Gilbertem Kennedy of Dunure (zwany Młodszym, zm. 1408), synem sir Gilberta Kennedy of Dunure (tzw. Starszym, 1348 – 1408). Zrodzony z tego związku – sir Gilbert Kennedy (ok. 1406 – ok. 1480), po uzyskaniu pełnoletności został mianowany namiestnikiem królewskiego zamku Loch Doon.
W roku 1427 w Dunure Castle doszło do spotkania, będącego przedstawicielem króla Jamesa I Stewarta (1394 – 1437) – Jamesa Campbella (zm. 1427) z Johnem Mor’em MacDonald (ok. 1371 – 1427), reprezentującego z kolei (pozostającego w tym czasie w królewskiej niewoli) Alexandra of Islay (zm. 1449), hrabiego Ross i Lorda Wysp. Podczas obrad, podczas których Campbell, w zamian za przysięgę lojalności względem Korony, miał zaoferować MacDonaldowi godność Lorda Wysp, doszło do poważnej scysji. W jej wyniku John MacDonald poniósł śmierć. Szkocki monarcha wyraźnie zdystansował się od czynu Campbella… skazując go na śmierć. Wyrok wykonano przez powieszenie, jeszcze w 1427 roku. Nadzieje Jamesa I na uniknięcie otwartej wojny ze stronnikami hrabiego Ross okazały się jednak daremne. Zwolniony z niewoli (pod przysięgą „dobrego zachowania”) pod koniec następnego roku, tj. 1428, Alexander of Islay prawie natychmiast wzniecił rebelię. W konsekwencji, około dnia 27-ego sierpnia 1429 roku, ponownie trafił on do królewskiego więzienia. Tym razem jednak sir Alexander został uwięziony w potężnym zamku Tantallon.
Po śmierci króla Jamesa II (1430 – 1460), który dnia 3 sierpnia 1360 roku zginął w wyniku tragicznego wypadku podczas oblężenia zamku Roxburgh, z uwagi na małoletność jego syna Jamesa III (1451 – 1488), wspomniany sir Gilbert Kennedy of Dunure, namiestnik zamku Doon, ogłoszony został jednym z sześciu regentów. W roku 1466 pełnił on ponadto zaszczytną i niezwykle odpowiedzialną funkcję zarządcy królewskiego zamku Stirling.
Wreszcie, w okresie pomiędzy 27-ym marcem 1475 roku, a 20-tym marcem 1478 roku, król James III obdarzył go godnością 1-ego Lordem Kennedy. Sir Gilbert zmarł około roku 1480.
Jego syn, czyli sir John Kennedy of Dunure (1454 – 1508/1509), 2-gi lord Kennedy, podobnie jak i ojciec, zajął miejsce w tajnej radzie Jamesa III. W roku 1484 był on ponadto jednym z negocjatorów warunków traktatu pokojowego z Anglią.
Syn sir Johna natomiast, (ze związku z Elizabeth Montgomerie, córką Alexandra Montgomerie (przed 1413 – 1469/1470), 1-ego lorda Montgomerie), a mianowicie sir David Kennedy (zm. 1513), dnia 23 października 1509, z rąk króla Jamesa IV Stewarta (1473 – 1513) otrzymał godność 1-ego hrabiego Cassillis.
Sir David, wraz z rzeczonym monarchą oraz większością szkockiej szlachty poległ podczas niezwykle tragicznej w skutkach dla Szkotów bitwy pod Flodden (9 września, z Anglikami). W tej sytuacji, tytuł 2-ego hrabiego Cassillis przejął jego najstarszy syn, czyli sir Gilbert Kennedy (zm. 1527). Ze związku z Agnes Borthwick, córką sir Willama Borthwick, 2-ego lorda Borthwick (zm. 1483/1484), doczekał się on córki oraz dwóch synów. Starszy z nich, imieniem David został protoplastą młodszej, lecz i słynniejszej linii rodu Kennedys, a mianowicie Kennedys of Culzean. Młodszy syn natomiast, a mianowicie sir Gilbert Kennedy (1515 – 1558), w sierpniu 1527 roku, odziedziczył po zmarłym ojcu tytuły 5-ego lorda Kennedy oraz 3-ego hrabiego Cassillis.
W roku 1542, po przegranej przez Szkotów bitwie pod Solway Moss (24 listopada, z Anglikami) sir Gilbert dostał się do niewoli. W Anglii pieczę nad nim sprawował Thomas Cranmer (1489 – 1556), słynny reformator i arcybiskup Canterbury. Za jego to właśnie namową Kennedy nie tylko został protestantem, ale i stał się zwolennikiem szkockiego sojuszu z Anglią. Zwolniony z niewoli w lutym 1545 roku, Sir Gilbert natychmiast powrócił do Szkocji. W latach pomiędzy 1546 i 1558 pełnił on funkcję jednego z ważniejszych sędziów w cywilnym sądzie Szkocji (tzw. Extraordinary Lord of Session). Nie przeszkodziło mu to jednak, w roku 1547, wziąć udział w kolejnej przegranej przez Szkotów bitwie z Anglikami. Miała ona miejsce pod Pinkie Cleugh, dnia 10 września. Następnie, w roku 1554 sir Gilbert pełnił też funkcję Skarbnika Szkocji. Cztery lata później, w roku 1558 został ponadto mianowany jednym z ośmiu komisarzy mających ustalić warunki ślubu młodej królowej Marii Stuart (1542 – 1587) z delfinem Francisem (1544 – 1560, przyszły król Francis II), następcą tronu Francji. Podczas pobytu w tym kraju, a dokładniej w mieście Dieppe, sir Gilbert zmarł w bardzo podejrzanych okolicznościach. Wydarzenie to miało miejsce dnia 28 listopada tegoż roku. Z uwagi, że oprócz niego tego samego dnia zmarli także towarzyszący mu, sir George Leslie (zm. 1558), 4-ty hrabia Rothes oraz Robert Reid (zm. 1558), biskup Orkney, a także wkrótce później (dnia 16 grudnia) sir James Flemning, 4-ty lord Fleming (1534 – 1558), przyjmuje się, że wszyscy oni zostali otruci.
Ze związku z Margaret Kennedy (ok. 1596), córką sir Alexandra Kennedy of Bargany, wspomniany sir Gilbert doczekał się czwórki dzieci. Tytuł 4-ego hrabiego Cassillis przejął po nim najstarszy z jego synów, a mianowicie sir Gilbert Kennedy (ok. 1541 – 1576). Jego autorytarne, niejednokrotnie brutalne rządy przyniosły mu z czasem przydomek „Króla Carrick”.
W dniach pomiędzy 4 i 7 sierpniem 1563 roku sir Gilbert gościł w Dunure słynną szkocką królową Marię Stuart. U jej boku walczył również w bitwie pod Langside, dnia 13 maja 1568 roku. Po przegranej, królowa zbiegła do Anglii, gdzie prawie natychmiast została uwięziona przez swoją krewną – królową Anglii Elżbietę I (Elizabeth I, 1533 – 1603). W niewoli tej Maria pozostała zresztą do końca swojego życia, zakończonego niezbyt celnymi ciosami topora dnia 8 lutego 1587 roku.
Z osobą 4-ego hrabiego Cassillis wiąże się również jedno z najciekawszych wydarzeń, nie tylko w dziejach zamku Dunure, lecz nawet całej historii Szkocji. W roku 1570 sir Gilbert porwał zatem Alana Stewarta, pełniącego wówczas funkcję administratora opactwa Crossraguel, po czym uwięził go w zamku Dunure. Przyczyną tego czynu był konflikt pomiędzy Stewartem, a Kennedym dotyczący praw do poboru podatków z ziem należących do opactwa. Według sir Gilberta należały się one bowiem jemu, jako jedynemu legalnemu potomkowi zmarłego Quintina Kennedy’ego (ok. 1520 – 1564), powszechnie uważanego za ostatniego „prawdziwego” opata Crossraguel. Tymczasem ich poborem zajmował się rzeczony Alan Stewart, który z kolei, swoje stanowisko zawdzięczał poparciu własnego kuzyna – kapitana Jamesa Stewarta of Cardonald (1512 – 1584), dowódcy Szkockiej Straży w służbie Króla Francji.
Kennedy, na czele sześćdziesięcioosobowego oddziału, porwał więc Stewarta, kiedy ten wracał z gościny u lairda Bargany (najprawdopodobniej Alexandra Kennedy’ego, 4-ego Lairda). Następnie, już po przewiezieniu go do Dunure, Kennedy uwięził go z tzw. „czarnym lochu”. Tam też, przy pomocy swoich służących, a mianowicie… kucharza, piekarza oraz ciastkarza, poddawał go wymyślnym torturom.
Wiadomym jest, że Stewart był między innymi przywiązywany do kuchennego rusztu i opiekany nad wolnym ogniem. Podobnie ogniem potraktowane zostały jego stopy. Dopiero po dwóch cyklach straszliwych tortur (1 i 7 września) Stewart podpisał dokument w którym zrzekał się praw do spornych ziem. Kiedy jednak wieść o jego tragicznym losie dotarła do wspomnianego lairda Bargany, ten z całym swoim wojskiem ruszył na Dunure i po krótkim oblężeniu zdołał oswobodzić swojego przyjaciela (jego ludzie mieli czekać na dogodny moment do ataku, ukrywając się w zamkowej kaplicy). Podczas tego jedynego w historii Dunure najazdu, zamek został dość poważnie uszkodzony. Z pewnością ucierpiała wówczas wspomniana kaplica. Prawdziwość tego wydarzenia została potwierdzona w trakcie przeprowadzonych w roku 1998 prac archeologicznych. Podczas nich odkryto więc między innymi relikty zniszczonych witraży z tejże kaplicy.
Ostatecznie, spór hrabiego Cassillis i Stewarta został rozstrzygnięty przez Najwyższy Sąd Szkocji. Mocą jego dezycji Kennedy zatrzymał uzyskane przemocą ziemie. W zamian jednak, aż do śmierci Stewarta, miał mu wypłacać „zapewniającą dostatnie życie” kwotę pieniędzy. Wyrok ten spotkał się jednak ze zdecydowanie negatywną oceną rodu Kennedy of Bargany. W konsekwencji też doprowadził do ich poważnego konfliktu z kuzynami z Dunure.
Alan Stewart dożył „sędziwego wieku”. Niestety, obrażenia jakie odniósł podczas tortur sprawiły, że nigdy już nie chodził. Sir Gilbert zmarł natomiast w roku 1576, w wyniku obrażeń odniesionych po upadku z konia.
Odbudowany po wydarzeniach z roku 1570 zamek pełnił jeszcze funkcję głównej siedziby sir Johna Kennedy, 5-ego z kolei hrabiego Cassillis (1575 – 1615). Za jego czasów konflikt z kuzynami z Balgarny osiągnął swój kulminacyjny moment. O powadze sytuacji może świadczyć fakt, że doczekał się on nawet anonimowej publikacji. Jej tytuł brzmiał: „Historia Kennedych” („The Historie Of The Kennedyis”). Najbardziej tragicznymi w skutkach epizodami tej rodowej waśni były natomiast: śmierć sir Gilberta Kennedy (1576 – 1601), 16-ego lairda Bargany and Ardstinchar w roku 1601 oraz sir Thomasa Kennedy of Culzean (1543/1558 – 1602) w roku 1602; (więcej informacji na ten temat można znaleźć przy opisach zamków (odpowiednio) Ardstinchar Castle i Greenan Castle).
Przykładem swojego ojca, również sir John posiadał – delikatnie mówiąc – dość wybuchowy charakter. Dla przykładu, w listopadzie 1604 roku, był on przetrzymywany w królewskim zamku Blackness za pobicie… swojej żony, Lady Jean Fleming (ok. 1554 – 1609), córki Johna Fleminga (zm. 1558), 4-ego lorda Fleming. Sir John, zmarł bezpotomnie dnia 15 października 1615 roku. Tym samym, tytuł 6-ego hrabiego Cassillis, przejął jego bratanek (wnuk sir Gilberta, 4-ego hrabiego), czyli sir John Kennedy (zm. 1668, syn panicza Hew Kennedy (1576/1577 – 1607)). W roku 1643 został on, jako jeden z trzech „Starszych”, wysłany do Londynu w celu ustalenia warunków tzw. Uroczystej Ligi i Kowenantu (Solemn League and Covenant). Między innymi dotyczyła ona „ustanowienia w Anglii i Irlandii zreformowanej religii, wytępienia „papizmu” i systemu episkopalnego, wykorzystania uprawnień Parlamentu i władzy królewskiej do zachowania „prawdziwej religii i wolności w obu królestwach”. Ponadto deklarowała zachowanie pokoju pomiędzy Anglią i Szkocją. We wrześniu tego roku, tj. 1643, sir John został też szkockim posłem do króla Karola I Stewarta (Charles I, 1600 – 1649), w celu przekonania go do akceptacji powyższego dokumentu. Następnie, w latach 1649 – 1651 sir Gilbert pełnił funkcje przewodniczącego Najwyższego Sądu Kryminalnego, jak i Najwyższego Sądu Szkocji.
W marcu 1649, już po tragicznej śmieci Karola I (został on ścięty na rozkaz Oliviera Cromwella (1599 – 1658), dnia 30 stycznia 1649 roku), sir John został wysłany z instrukcją Parlamentu do pozostającego w Bredzie (ówcześnie Niderlandy, Karola II (Charles II, 1630 – 1685). W roku 1660 dołączył on nawet do tajnej rady Karola II.
Sir John był też ostatnim z hrabiów Cassillis, który rezydował w zamku Dunure.
Niestety, losy zamku z okresu 1644 – 1651, kiedy Szkocja uwikłana była w tzw. Wojny Trzech Królestw (1639 – 1651), pozostają dla historyków nieznane. Nie można jednak wykluczyć, że podczas tego konfliktu, jako siedziba wspomnianych hrabiów Cassillis, mógł zostać on zaatakowany i zniszczony. Taką wersję sugerują też lokalne legendy (miał on być zatem podpalony lub wysadzony w powietrze). Równie dobrze, zamkowe mury mogły zostać rozebrane przez żołnierzy Cromwella. Pozyskany w ten sposób kamień, mógł zostać następnie wykorzystany przy budowie słynnej cytadeli w Ayr (1652 – 1654). Podobny los spotkał bowiem, leżący na północ od pobliskiego miasta Ayr, zamek Ardrossan.
W drugiej połowie XVII wieku, sir John, 6-ty hrabia (lub jego następca – sir John Kennedy, 7-my hrabia Cassillis (1653 – 1701)) sprzedał Dunure wraz z posiadłością Dalquharran dla sir Thomasa Kennedy of Kirkhall (zm. 1715). Wydaje się, że niedługo później zamek został też ostatecznie opuszczony. Z pewnością, w roku 1696, znajdował się on już w „całkowitej ruinie”.
Niejako tradycyjnie, przez kolejne lata Dunure służył również lokalnej ludności jako źródło darmowego materiału budowlanego. Pomimo tego, jego południowa część, czyli budynek nowej kuchni, pozostał w użyciu do około 1860 roku.
Pierwsze prace badawcze w obrębie zachowanych ruin, przeprowadził już w roku 1789, słynny angielski antykwariusz, rysownik i leksykograf Francis Grose (1731 – 1791).
Bardziej profesjonalne prace archeologiczne, sponsorowane między innymi przez państwową organizację Historic Scotland, South Ayrshire Council czy Strathclyde Building Preservation Trust, zostały przeprowadzone w Dunure w latach 1998 i 2000. Wówczas też, zamkowe muru zostały częściowo odrestaurowane.
Ponadto, w roku 1997 dla Brendana Roya Clouston of Dunure został utworzony tutuł Barona Dunure.

Dunure Castle można zwiedzać (bezpłatnie) o każdej rozsądnej porze. Opłaty pobierane są natomiast (jedynie w okresie letnim) podczas wjazdu samochodem na teren pobliskiego Parku Kennedy.

Legendy

Według lokalnej tradycji zamek jest nawiedzony. Czasami można zatem usłyszeć przeraźliwe krzyki dobiegającej z piwnicy w której opiekany był Alan Stewart.
Jeszcze inna historia opowiada o tunelu łączącym Dunure z pobliskim zamkiem Greenan. Drugi tego typu tunel miał łączyć ów zamek z równie niedaleko położoną jaskinią Brownie Cave.