Balmoral Castle

Po oryginalnym zamku Balmoral, XVI – wiecznej wieży mieszkalnej nie zachowały się do dziś żadne ślady. Położona była ona na planie kwadratu i posiadała niewielki dziedziniec otoczony potężnym murem obronnym. Na trzech narożnikach wieży wybudowane były dodatkowo bartyzany (małe wieżyczki). Pierwsze wzmianki o zamku Balmoral pochodzą z lat 1451 i 1484. Około roku 1754 do wieży na linii wschód – zachód, równolegle do rzeki Dee, dobudowano długi budynek ze spadzistym dachem i wąskimi oknami. Cały kompleks zniszczono w roku 1856.

Balmoral założył około roku 1390 sir William Drummond (ur.1358 – zm. po 1400). Faktycznym jej właścicielem był jednak król Robert II (1316 – 1390), który posiadał tutaj dworek łowiecki. W XV wieku posiadłość została sprzedana Alexandrowi Gordon (przed 1450 – 1524), 3-emu hrabiemu Huntly i pozostała w rękach Gordonów, aż do roku 1662. Wtedy to, została sprzedana rodzinie Farquharsons of Invery. Kolejnym właścicielem w roku 1798 został James Duff, 2-gi hrabia Fife (1729 – 1809). W roku 1822 w momencie koronacji króla Georga IV (1762 – 1830) Balmoral zaliczany był już do dóbr królewskich. W roku 1830 posiadłość na zasadach długoterminowej dzierżawy znalazła się w rękach sir Roberta Gordona (1791 – 1847).

Obecna budowla jest eleganckim pałacem z wysoką, zaopatrzoną w blanki wieżą. Kompleks pełni rolę wakacyjnej rezydencji obecnie panującej rodziny królewskiej z dynastii Windsor. Obszar całej posiadłości wynosi około 26.305 hektarów. Początki pałacu sięgają dnia 17 lutego 1848 roku, kiedy to królewska para: Wiktoria (1819 – 1801) wraz ze swoim mężem księciem Albertem of Saxe – Coburg and Gotha (1819 – 1861) zdecydowała się kupić posiadłość w Highland. Ich wybór padł właśnie na posesję Balmoral. Dnia 8 sierpnia 1848 małżonkowie przybyli naocznie się przekonać o walorach wybranego miejsca. Balmoral ewidentnie przypadł im do gustu i dnia 22 czerwca 1852 roku po długich negocjacjach ostatecznie stali się oni jego właścicielami. Faktycznym nabywcą był książę Albert, który zapłacił sumę ponad 30.000 funtów. Jedną z pierwszych decyzji księcia była przebudowa znajdującego się tam starego zamku, jako nie spełniającego odpowiednich wymagań. Projektantem nowej budowli został William Smith (1817 – 1887), pełniący funkcję architekta miasta Aberdeen. Smith swoją pracę rozpoczął dnia 8 maja 1852 roku, wkrótce po przybyciu do Balmoral królewskiej pary. Zgodnie z dyspozycjami księcia Alberta nowy zamek miał zostać wybudowany w odległości około 91 metrów od oryginalnej wieży. Dzięki temu prace nad pałacem nie kolidowały z pobytem królowej i księcia Alberta w starszym zamku. Kamień węgielny własnoręcznie wmurowała królowa Wiktoria. Wraz z nim wmurowano też wszystkie będące ówcześnie w użyciu monety. Zamek w całości został wybudowany z granitu pochodzącego z sąsiedniego kamieniołomu Glen Gelder. Jego budowa została ostatecznie ukończona w roku 1856. W tym samym roku XVI-wieczna wieża została zburzona. Została ona jednak upamiętniona kamieniem, który jest ulokowany na frontowym trawniku w odległości około 91 metrów od obecnej wieży. Punkt ten oznacza pozycję głównych drzwi zniszczonego zamku. Balmoral był szkockim domem rodziny królewskiej od czasu jego zakupu w roku 1852 przez księcia Alberta. Wcześniej od roku 1848 posiadłość ta była wynajmowana. Po śmierci królowej Wiktorii w roku 1901 (22 stycznia) na mocy jej testamentu zamek przeszedł w ręce następcy tronu króla Edwarda VII (1841 – 1910) i następnie wszystkich kolejnych jego spadkobierców.

Niewielka część zamku (sala balowa) oraz większość okolicznych terenów jest otwarta dla zwiedzających przeważnie od początku kwietnia do końca lipca każdego roku pomiędzy godzinami 10 a 17 (ostatnie wejście rekomendowane jest nie później, niż o godzinie 16). Jako, że zamek pełni funkcję domu królewskiego terminy otwarcia mogą jednak ulec zmianie.

Więcej informacji można uzyskać na oficjalnej stronie:
www.balmoralcastle.com