Huntingtower Castle

Historia zamku Huntingtower nierozerwalnie wiąże się z dziejami rodu Ruthven.
Około roku 1190 w tej właśnie okolicy osiedlił się szlachcic normański Swein – syn Thora. Termin „Ruthven” natomiast, po raz pierwszy pojawił się, gdy Swein – wnuk patriarchy rodu, „zapożyczył” ją od nazwy swych włości na zachodnich krańcach Perth. Z czasem, nazwa ta przyjęła się także na oznaczenie wybudowanego w końcach XV wieku zamku. Jego pierwotna nazwa brzmiała: House of Ruthven.

Najstarszą częścią obecnej budowli jest Wieża Wschodnia (Eastern Tower).
Wybudowana została najprawdopodobniej około roku 1460 jako tzw. dom bramny. Dwadzieścia lat później w wyniku gruntownej przebudowany, przyjęła jednak wygląd typowej wieży mieszkalnej. Po oryginalnym budynku zachowała się m.in. wschodnia ściana, aż do drugiego piętra (jaśniejsza partia muru). Dobrze widoczny jest też ślad po łukowej bramie, wiodącej do zamku od strony ówczesnego dziedzińca. Wieża już po przebudowie mieściła 3 piętra zwieńczone poddaszem otoczone kamiennym parapetem. Na jego rogach zostały ulokowane zaokrąglone, otwarte blanki.
Oryginalne pomieszczenie parterowe z drewnianą podłogą zostało w tym samym czasie zastąpione przez komnatę z kolebkowym sklepieniem. Pomieszczenie to przez kolejne lata służyło zapewne jako kuchnia i spiżarnia.
Na pierwszym piętrze budowli umiejscowiony był główny hall. Służył on jednocześnie jako pokój dzienny oraz jadalnia. Przyjmowano tu także gości i ewentualnych interesantów. Choć pomieszczenie to posiada dodany w późniejszych latach kominek zakłada się, iż jego wygląd jest bardzo zbliżony do tego, jak prezentował się u początku XVI wieku. W jego północnej ścianie ulokowane jest prostokątne okno wraz z przylegającymi doń kamiennymi siedzeniami. Drugie okno, znajduje się na lewo od kominka. Tuż obok była też oryginalnie umiejscowiona szafa.
Węzłowe ornamenty na suficie datowane są na rok około 1540. Co stawia je w rzędzie jednych z najstarszych zachowanych tego typu zdobień w całej Szkocji. Odkryte zostały ponownie w trakcie prac konserwatorskich w roku 1913, gdy zdjęto zakrywające je do tej pory sosnowe panele. Wśród zdobień na zachodniej stronie belki głównej widnieją wyobrażenia psa i lwa z ludzką głową. Zauważyć tutaj można jednak także głowę smoka. Fragmenty malowideł ściennych, umiejscowione wokół małego okna zachodniego, są z pewnością jeszcze starsze, niż zdobienia sufitu. Dostrzec tam możemy biegnącego jelenia, zająca lub królika, a także motywy roślinne: liście, gałęzie i winogrona, wszystkie otoczone czarnym konturem. Przedstawione są też scenki biblijne: można zatem zauważyć tutaj niekompletną postać Anioła oraz zarys nagiej męskiej postaci. Najprawdopodobniej była to scena wygnania Adama i Ewy z Raju. Dalej widnieje wyobrażenie: lwa i obok południowego okna – ptaka pośród bujnych kwiatów. Na pierwszej (od strony wejścia) belce namalowana jest ponadto maska popularnego w mitologii celtyckiej tzw. „Zielonego Człowieka” („Green man”) – symbolu odrodzenia. Mniejsze fragmenty malowideł zachowały się także w Wieży Zachodniej. Wykonawcami ich byli najczęściej rodzimi artyści, którzy często podpatrywali jednak sztukę zdobienia w księgach wydawanych na kontynencie europejskim. Kolejnymi etapami malowidła, zwanego fachowo temperą były: przygotowanie mieszaniny pigmentów z klejem i położenie podmalówki składającej się z kredy i kleju. Następnie malunek okonturowany był czystą, czarną linią. Całość dopełniało położenie farby właściwej. Warto zwrócić ponadto uwagę na niespotykane często położenie belek wspomagających sufit. Zwykle kładzione są one bowiem wszerz pomieszczenia. W tej komnacie leżą one jednak wzdłuż niej. Innym ciekawym elementem tej komnaty jest szafka w południowej ścianie, zawierająca skrytkę na kosztowności. Sejfy tego typu były bardzo popularne w szkockich zamkach, na długo przed powstaniem instytucji banków.
Komnata na drugim piętrze była przeznaczona do już ściśle prywatnego użytku właścicieli zamku. Także w niej ściany były odpowiednio zdobione. Całość dopełniało łoże z baldachimem, ścienne półki, dwa okna z bocznymi siedzeniami oraz prywatna latryna. Spora wnęka w ścianie, umiejscowiona w północno – zachodnim rogu komnaty, używana była najprawdopodobniej do przechowywania najkosztowniejszego serwisu stołowego. Detale pięknego kominka widocznego w wschodniej ścianie wskazują natomiast, że wykonany był on około roku 1500.
Do kolejnych pokoi mieszkalnych na poddaszu prowadziła klatka schodowa ulokowana od zachodniego szczytu budowli.
Wieża Zachodnia (Western Tower) została wybudowana po roku 1480, czyli mniej więcej w czasie przebudowy Wieży Wschodniej. W odróżnieniu od „prostokątnej” Wieży Wschodniej, ta została osadzona na planie litery „L”. Niezwykle mała odległość między obydwoma budynkami (niecałe 3 metry), była najprawdopodobniej wynikiem podziału posiadłości sir Williama, 1-ego Lorda Ruthven (zm. 1528) pomiędzy jego dwóch synów: Williama, panicza Ruthven (ur. przed 1480 – zm.1513) i młodszego z braci Johna Lindsay (zm. po 1548). Chociaż każda z wież używana być miała jako raczej osobna rezydencja, razem stanowiły jednak nierozerwalny element obronny na wypadek ewentualnej napaści. Połączone były one jedynie drewnianym mostem, który w przypadku zdobycia przez agresorów jednej z wież, mógł być łatwo zniszczony. Wieża ta jest też nieco większa od Wieży Wschodniej. Zajmuje powierzchnię 180 m². Podczas gdy jej poprzedniczka 115m². Blok główny podobnie mieści 3 piętra oraz poddasze, lecz jego południowo – zachodnia część sięga już 4 pięter i jest zakończona gołębnikiem. Kolejna łatwo zauważalna różnica pomiędzy obydwiema wieżami polega też na odmiennym do nich dostępie. O ile do starszej wieży wejście prowadzi bezpośrednio z poziomu dziedzińca, to do Wieży Zachodniej poprowadzone są schody wprost na pierwsze piętro budowli. Układ głównego budynku jest już jednak zbliżony. Pierwsze piętro budynku zaadaptowane było zatem na główny hall. Niestety, niezachowane w tej części zamku drewniane podłogi, utrudniają pełną obserwację oryginalnego układu komnat. Dodatkowo, większość elementów architektonicznych wnętrza zawiera ślady XVII wiecznej przebudowy. Tuż nad wejściem zachowały się jednak fragmenty oryginalnego zdobienia ścian. Drugie piętro w czasach swej świetności było najprawdopodobniej jedną, przestrzenną salą, która pełniła rolę głównej, prywatnej komnaty właściciela. Mniejsze pokoje w południowo – zachodniej części stanowiły natomiast prywatne komnaty, przeznaczone jedynie do użytku dalszej rodziny lorda i jego ewentualnych gości. Ich boczne położenie względem części głównej budynku, mogło mieć niebagatelne znaczenie w przypadku zakwaterowania tam starszych wiekiem członków rodziny. Wejścia od strony spiralnych schodów zapewniały bowiem służbie łatwy i całodobowy dostęp do nich, bez potrzeby przechodzenia przez komnaty główne zamku. Każda z tych sal wyposażona była także kominek i ustęp. Na pierwszym piętrze, obok zachodniego okna, możemy dodatkowo zaobserwować detal tarczy herbowej. Herb po prawej stronie malowidła należał do rodziny Ruthven, po lewej do rodziny Erskine. (John Erskine of Dun był drugim mężem Margaret, córki Williama 1 Lorda Ruthvena. Został zabity podczas bitwy pod Flodden w roku 1513. Margaret ponownie wyszła za mąż przed grudniem 1518 roku). Komnata na drugim piętrze dysponowała też niewielkim balkonikiem. Ciekawostką tej wieży jest ulokowany na poddaszu gołębnik. Zwykle bowiem budowano je z dala od zamku. Dostęp do niego prowadził tylko od północnego szczytu budowli. Umiejscowienie go tu miało zapewniać rodzinie dostęp do świeżego mięsa podczas długich, zimowych miesięcy.
„Skok panienki” („The Maiden’s Leap”). Tą niezwykła nazwą przywykło się określać przestrzeń pomiędzy blankami obydwu wież (2.7 m.). Wywodzi się ona z romantycznej legendy, z czasów gdy obie wieże nie były jeszcze połączone. Jedna z wersji tej historii wspomina o córce 1-ego hrabiego Gowrie, Williama Ruthven (ok. 1543 – 1584) – Dorocie, zakochanej ze wzajemnością w Johnie Wemyss of Pittencrieff. Rodzice pragnąc zachęcić do poślubienia córki, zezwolili bogatemu sąsiadowi na wizytę w zamku. Zakwaterowano go jednak w zupełnie innej wieży. Mimo wszystko, młodym kochankom udało się zmylić czujność rodziców i nocą kobieta znalazła się w komnacie Johna. Tajemną schadzkę odkrył jednak jeden z służących i doniósł o tym zaraz matce Doroty. Ta uznając, iż najlepszym rozwiązaniem będzie zaskoczenie kochanków, zaczęła się skradać do pokoju młodych. Dorota usłyszawszy dobrze znajome kroki na schodach, zdążyła szczęśliwie wymknąć się z komnaty kochanka i pobiec na poddasze, skąd następnie przeskoczyła, nad 18 metrową przepaścią, na drugą wieżę. Matka nie znalawszy córki w pokoju Johna, udała się do prywatnej komnaty Doroty w zachodniej wieży. Tam też zobaczyła ją pogrążoną rzekomo w głębokim śnie. Wyznała jej swe niesłuszne podejrzenia i serdecznie przeprosiła. Następnej nocy dziewczyna uciekła jednak ze swym adoratorem. Wkrótce też młodzi kochankowie pobrali się. Tyle głosi legenda…
Przestrzeń między obydwoma wieżami została zapełniona podczas prac podjętych już przez rodzinę Murray (hrabiów Tullibardine, a następnie książąt Atholl), która w roku 1663 z rąk królewskich otrzymała zamek na własność. Przyczyną przebudowy z końca XVII wieku była zwykła potrzeba zwiększenia użytecznej powierzchni zamku. W tym samym czasie także liczba jak i wielkość okien zamku (szczególnie w Wieży Wschodniej) została zwiększona.
Wieże mieszkalne rzadko egzystowały jako samotne budowle. Zawsze w ich otoczeniu ulokowane były i inne budynki: sale bankietowe, siedziby sądów, domostwa straży i służby, stajnie, piekarnie czy nawet browary. Także zamek Huntingtower mógł się szczycić stylową salą bankietową. Wybudowana w XVI wieku, przylegała ściśle do Wieży Zachodniej od jej północnej strony (tj. od dziedzińca). Miejsce ulokowania tej sali daje nam kolejny dowód na to, iż to Wieża Zachodnia była właściwą rezydencją lordowską. Obecnie, oprócz tylko doskonale widocznego śladu, gdzie jej dach łączył się z zamkiem nic po niej nie zostało. Dzięki zachowanej rycinie z roku 1790 wiemy, iż w tym czasie była już tylko ruiną, z wciąż jednak zachowanymi trzema wielkimi oknami. Przyległy do niej kolejny dwupiętrowy budynek także został całkowicie zniszczony. Całość dopełniał potężny mur obronny. Po wschodniej i południowej stronie zamku ulokowano, założone przez rodzinę Murray, piękne ogrody.

Historia rodu i zamku Ruthven

Najwcześniejsza wzmianka o rodzinie Ruthven dotyczy osoby Thora Sweynssona. Wywodzący się najprawdopodobniej z rejonów Northumbrii – Thor, na przestrzeni lat 1127 i 1150 uzyskał potwierdzenie szlacheckich praw także w Szkocji. Był on ponadto świadkiem kilku królewskich statutów Davida I (1083/1085 – 1151). Dodatkowo zachował się dokument potwierdzający przekazanie przez Thora posiadłości Tranet dla na rzecz mnichów z opactwa Hollyrood w Edynburgu.

Jego syn – Sweyn Thorsson był suzerenem w okręgu Crawford, należących formalnie do potężnego królewskiego wasala Williama de Lindsay. Na przełomie lat 1188 – 1189 opuścił on jednak okolice East Lothian i osiedlił się na żyznych ziemiach Perthshire. Dokładna lokalizacja pierwotnej siedziby Swayna nie jest znana. Przyjmuje się zazwyczaj, że usytuowana była ona na miejscu zamku Huntingtower, lub też niedaleko niego. Najprawdopodobniej była to otoczona palisadą drewniana twierdza z broniącą jej dodatkowo fosą i ziemnym nasypem. Wzorem swojego ojca, Swayn przekazał mnichom z opactwa Scone posiadłość Gowrie w hrabstwie Perthshire.

Syn Sweyna – Alan Sweynsson poślubił Cecylię de Maule, córkę sir Williama Maule de Folis. Alan był lairdem Ruthven (laird w Szkocji nie jest tytułem szlacheckim, oznacza raczej posiadacza ziemskiego, właściciela zamku itp). Nazwisko „Ruthven” zostało przyjęte przez syna Alana – Waltera około roku 1234. Może mieć ono podwójne znaczenie. W pierwszej wersji wywodzi się ona od gaelickiego słowa „Ruadh” co znaczy „Red” – czyli „Czerwony”. Wedle drugiej koncepcji nazwa może być rozwinięciem słowa „rath” – „fortyfikacja ziemna”. Druga z tych nazw mogłaby mieć o tyle uzasadnienie, iż w okolicach obecnego zamku Huntingtower w czasach Cesarstwa Rzymskiego, zbudowano jedną z drewniano – ziemnych stacji sygnalizacyjnych lub wartownię. Walter poślubił Cecylię of Strathearn, córkę Gilberta, hrabiego Strathearn. Zmarł po roku 1245. Miał dwóch synów: Williama i Gilberta. Sir Gilbert Ruthven w roku 1262 zrzekł się praw do posiadłości Fowlis. Zmarł pomiędzy latami 1266 a 1279.

Pierwszym wybitnym przedstawicielem rodu był bez wątpienia drugi syn Waltera z Ruthven – William. Chociaż w roku 1291 i ponownie w roku 1296 ślubował on wierność królowi Anglii – Edwardowi I (1239 – 1307), to podczas pierwszej z Wojen o Szkocką Niepodległość (1296 – 1328) wraz z 30-oma kompanami wspomógł dzielnie Williama Wallace’a (ok. 1270 – 1305) podczas oblężenia Perth (1297 r.). W podzięce za liczne zasługi został następnie mianowany Szeryfem Perth (lub St Johnstone, jak miasto Perth było wcześniej nazywane) w roku 1313. Godność ta w rodzie Ruthven stała się od tej pory nieomal dziedziczna. Także w roku 1314 William wykazał się patriotyczną postawą, pomagając królowi Robertowi Bruce (1274 – 1329) w zdobyciu zamku Jedburgh w regionie Borders.

Syn Williama – sir Walter Ruthven of that Ilk („of that Ilk”, czyli „z tego rodu”) na przełomie lat 1303 a 1304 złożył hołd królowi Anglii – Edwardowi I. Następnie przeszedł jednak na stronę Roberta Bruce’a. Walter zmarł przed rokiem 1330. Syn Waltera – William zmarł na Wielkanoc 1346 roku.
Kolejny z rodu – William Ruthven zmarł przed 25 czerwcem 1376 roku.
Sir William Ruthven of that Ilk walczył w wygranej z Anglikami bitwie pod Otterburn w sierpniu 1388 roku (5 lub 19 w zależności od źródeł), jako jeden z liderów szkockiej armii. Pełnił ponadto funkcję szeryfa Perth w roku 1394. Zmarł po roku 1396.

Syn Williama – sir William Ruthven of that Ilk w latach 1424 – 1427 przebywał w Anglii jako zakładnik – poręczyciel okupu za króla Jamesa I (1394 – 1437).
Sir John Ruthven of that Ilk w roku 1444 pełnił funkcję szeryfa Perth. Zmarł około roku 1454.
Sir Patrick Ruthven of that Ilk poślubił córkę sir Thomasa Craunstouna of that Ilk. W roku 1444 pełnił nominalną funkcję szeryfa Perth (faktycznie był nim jego ojcem John). Zmarł po roku 1461.

Kolejnym wyróżniającym się członkiem rodu był William Ruthven, który z rąk króla Jamesa III 29 stycznia 1487 roku został mianowany 1-ym Lordem Ruthven. W roku 1471 pełnił funkcję (już heraldyczną w rodzie) szeryfa Perth. W styczniu 1483 lub 1484 roku William został pasowany na rycerza. 11 czerwca 1488 roku walczył u boku króla Jamesa III w bitwie pod Sauchieburn. W sierpniu 1513 roku dołączył do królewskiej rady. Był strażnikiem młodego króla Jamesa V (1512 – 1542). Zmarł w roku 1528. Pomiędzy jego synów Williama i Johna rozparcelowano posiadłość Huntingtower w roku 1480.

Prawnym sukcesorem po śmierci 1-ego Lorda w roku 1528 został jego wnuk William. Stało się to w związku ze śmiercią naturalnego spadkobiercy, Williama – Panicza Ruthven (przed 1480 – 1513) w bitwie pod Flodden 9 września 1513 roku. Sir William Ruthven urodzony około roku 1510 był kolejnym z rodu burmistrzem miasta Perth. W roku 1539 pełnił funkcję Nadzwyczajnego Lorda Sesji (parlamentu). W roku 1542 został członkiem królewskiej rady, a w roku 1546 Lordem Tajnej Pieczęci (Privy Seal – piąty w hierarchii Wielkich Urzędników Państwowych). Poprzez małżeństwo z Janet, Lady Dirleton – najstarszą córką Patricka, 5-ego Lorda Haliburton, poszerzył rodzinne dobra o słynny zamek Dirleton. Zmarł przed 29 października 1552 roku
3-ci Lord Ruthven – Patrick (ok. 1520 – 1566) stał się jednym z liderów Reformacji Protestanckiej w Szkocji. Patrick był dwukrotnie żonaty. Wpierw z Janet Douglas, córką Archibalda Douglasa, 6-ego hrabiego Douglas of Angus (ok. 1490 – zm. 1556/1557). Następnie z Lady Janet Stewart, córką Johna Stewarta, 2-ego hrabiego Atholl (po 1475 – 1521). Tytuł 3-ego Lorda Ruthven przejął w roku 1552. Następnie przejął tytuł 7-ego Lorda Dirletoun (Dirleton). W roku 1553 stał się członkiem królewskiej rady. Pełnił dodatkowo heraldyczne funkcje szeryfa i burmistrza Perth. W marcu 1558 roku został mianowany Strażnikiem Middle March (March – tereny przygraniczne z Anglią). Za jego rządów w zamku Huntingtower w roku 1565, gościła podczas miesiąca miodowego królowa Maria Stuart (1542 – 1578) wraz z mężem, Henrym Stewartem, Lordem Darnley’em (1545 – 1567). Nie przeszkodziło to Patrickowi w wzięciu udziału w mordzie prywatnego sekretarza królowej – Davida Riccio (ok.1533 – 1566) już następnego roku. Riccio został zamordowany w edynburskim pałacu Holyrood 9 marca 1566. W konsekwencji tej zbrodni 3-ci Lord Ruthven uciekł do Newcastle i tam zmarł po 2 miesiącach, dnia 13 maja 1566 roku.

Najstarszy syn Particka – sir William Ruthven, 4-ty Lord Ruthven, 8-my Lord Dirletoun (ok. 1541 – 1584) także brał udział w morderstwie Riccia, lecz powrócił do Szkocji już w rok później. 24 lipca 1567 wraz z Patrickiem Lindsay, 6-tym Lordem Lindsay of the Byres (1512 – 1589), odwiedził uwięzioną w zamku Loch Leven – Marię Stuart i zmusił ją do abdykacji na rzecz syna. Tegoż samego roku wziął też udział w koronacji Jamesa VI (1566 – 1625) na Króla Szkocji. W roku 1571 został mianowany Skarbnikiem Szkocji. W roku 1578 pełnił rolę Nadzwyczajnego Lorda Sesji. W tym samym roku został Lordem Strażnikiem Marches i członkiem królewskiej rady. 23 sierpnia 1581 roku William – 4-ty Lord Ruthven otrzymał z rąk króla Jamesa VI godność 1-ego hrabiego Gowrie. Do nowo powstałego hrabstwa włączono dodatkowo ziemie opactwa Scone.
Z jego osobą łączy się także wydarzenie w historii Szkocji znane jako: „The Ruthven Raid” („najazd Ruthvena”). U źródła słynnego porwania Jamesa VI przez grupę możnych pod wodzą Williama, 1-ego hrabiego Gowrie, leżała chęć odsunięcia młodego króla od jego prokatolickich doradców: Esme Stewarta, 1-ego księcia Lennox (1542 – 1583) i Jamesa Hamiltona, 3-ego hrabiego Arran (ok. 1537 – 1609). W sierpniu 1582 roku 16-to letni król, bawiący na polowaniu w okolicach Atholl, został zaproszony (w drodze powrotnej do Edynburga) do odwiedzenia zamku Ruthven. Następnego ranka po przybyciu do niego (tj. 23 sierpnia) został jednak uwięziony. James VI pozostał w niewoli przez następne 10 miesięcy. Pod naciskami Ruthvena zobowiązał się do zdymisjonowania swych doradców (Esme Stewart – wygnany ze Szkocji, nigdy już do niej nie powrócił. James Hamilton został uwięziony w Kinniel House w Bo’Ness). Faktycznym władcą Szkocji przez okres uwięzienia Jamesa pozostał więc Lord Ruthven. W tym czasie zapewnił on Prezbiterianom pełnię władzy w państwie. Jego staraniem także doszło do osłabienia sojuszu Szkocji z Francją i jednoczesnego zbliżenia z Anglią. Jamesowi VI udało się uciec dopiero w czerwcu 1583 roku (przy wydatnej pomocy brata hrabiego Arran, sir Williama Stewarta) i zyskać schronienie w zamku St Andrews. Mimo, że początkowo król wybaczył Ruthvenowi swoje porwanie, wobec jego nieustającego spiskowania, nakazał mu opuszczenie Szkocji. Nie zostało mu to jednak dane. Tuż przed samym wyjazdem, ukrywający się wcześniej w zamku Rohallion – Ruthven został pojmany w porcie Dundee przez wspomnianego Williama Stewarta i dostarczony na zamek w Stirling. Tam, po krótkim procesie został oskarżony o zdradę stanu i ścięty dnia 2 maja 1584 roku. Posiadłości Ruthvena zostały włączone do Korony.
W roku 1586 król odrestaurował tytuł hrabiego Gowrie, nadając go najstarszemu synowi Williama – Jamesowi Ruthven (1575 – 1588). W wyniku śmierci Jamesa dwa lata później ( w wieku zaledwie 14 lat), tytuł 3-ego hrabiego Gowrie przypadł jego młodszemu bratu – Johnowi (1577 – 1600). Był on, jak ówczesne standardy człowiekiem bardzo wykształconym. Studiował nauki przyrodnicze i chemię na uniwersytetach w Edynburgu i Padwie (gdzie wciąż jest uznawany za jednego z 40 najlepszych studentów w historii). Ten prawdziwy człowiek Renesansu zginął jednak w tajemniczych okolicznościach, rychło po swoim powrocie z Włoch. Wydarzenie to w historii nosi nazwę – The Gowrie Conspiracy (Konspiracja Gowrie’go). Wedle oficjalnej (królewskiej) wersji tego zdarzenia, 5 sierpnia 1600 roku, do polującego niedaleko pałacu Falkland króla, przybył młodszy brat Johna Ruthven – Alexander (po 1577 – 1600) z informacją o pojmaniu tajemniczego posłańca przewożącego ogromną ilość złota. Wedle słów Alexandra pieniądze te miały posłużyć przy spisku katolików. Po przybyciu do nieistniejącego już Gowrie House w Perth, gdzie rzekomy jeniec miał się znajdować, król zorientował się, że faktycznie cała historia była tylko sprytnie wymyśloną zasadzką. Pamiętając poprzednie uwięzienie, tym razem król zareagował błyskawicznie. Krzycząc z okna zaalarmował towarzyszących mu możnych, m.in. Ludovica Stewarta, 2-ego księcia Lennox (1574 – 1624) czy Johna Erskine 2-ego hrabiego Mar (ok.1558 – 1634). Po krótkotrwałej walce obaj bracia Ruthven zostali zabici. Król uszedł cało z tej dość dziwnej przygody. Ta, nie do końca jasna historia, przyczyniła się wkrótce do powstania wielu sprzecznych ze sobą teorii. Czy faktycznie kolejny z rodu Ruthven chciał pojmać lub nawet zamordować króla, czy to raczej James VI postanowił do końca rozprawić się z wroga mu rodziną? Odpowiedzi na to pytanie niestety już raczej nie poznamy. Wiadomym jest jedynie, iż ciała obu braci zostały zabrane do Edynburga, gdzie … postawiono je przed sądem i skazano za zdradę! Następnie zwłoki zostały kolejno powieszone, utopione i poćwiartowane. Ich części zaś, wywieszono publicznie w Edynburgu, Stirling, Dundee i Perth. Równoczesną decyzją Parlamentu nazwisko Ruthven zostało zlikwidowane, a ich godło usunięte z Herbarza (Book of Arms) Szkocji. Wszyscy żyjący członkowie rodu zostali pozbawieni wszelkich honorów, posiadłości i możliwości pełnienia jakiejkolwiek funkcji publicznej. Tą samą decyzją pierwotna nazwa zamku – Ruthven, została zmieniona na obecną – Huntingtower. Przeszedł on też na własność królewską na kolejnych 63 lat.

Tytuł hrabiego Gowrie został odrestaurowany w roku 1945 dla Alexandra Hore – Ruthvena, 1-ego barona Gowrie (1872 – 1955). Alexander Hore – Ruthven był potomkiem Thomasa Ruthvena (wnuka Alexandra, młodszego syna Williama, 2-ego Lorda Ruthven), założyciela linii rodu Ruthven of Freeland. Po śmierci ojca tytuł 2-ego hrabiego Gowrie otrzymał Alexander Patrick Greysteil Ruthven, 2-gi hrabia Gowrie urodzony 26 listopada 1939 roku. Alexander Patrick był politykiem partii Konserwatywnej. Po zakończeniu kariery politycznej wrócił do pisarstwa.

Zamek otwarty jest przez cały rok (z wyjątkiem 1 i 2 stycznia oraz 25 – 26 grudnia) w godzinach (od kwietnia do września – codziennie od 9.30 do 17.30) oraz w okresie zimowym (od października do marca w godzinach 9.30 – 16.30, zamknięte w czwartki i piątki). Ostatnie wejście pół godziny przed zamknięciem.

Więcej informacji na stronie Historic Scotland:
www.historic-scotland.gov.uk