MacDuff’s Castle

Z pierwotnego MacDuff’s Castle, położonego na szczycie klifu na wysokości około 30 metrów nad brzegiem morza, do dnia dzisiejszego zachowała się jedynie zrujnowana XVI-wieczna wieża mieszkalno – obronna otoczona fragmentami kurtynowego muru. Oryginalny XIV-wieczny stołp, zbudowany w całości z regularnych bloków czerwonego piaskowca, posiadał mury o grubości około 1.7 metra. Główne, łukowate wejście znajdowało się na pierwszym piętrze ściany zachodniej. Tuż obok niego, w północno – zachodnim rogu wieży położone były wąskie, spiralne schody dające dostęp do wyższych partii wieży.
Parterowe pomieszczenie wieży z kolebkowym, kamiennym sklepieniem nie posiadało bezpośredniego połączenia z górnymi partiami wieży. Na pierwszym piętrze znajdował się główny hall zamku. Wyższe piętra przeznaczone były do prywatnego użytku lorda i jego rodziny. Do dnia dzisiejszego po tej wieży zachowały się tylko jej fundamenty.
Pod koniec XVI wieku zamek MacDuff’s został znacznie rozbudowany. W północno – zachodnim rogu dziedzińca została dodana kolejna wieża oraz następnie skrzydło „północne”, łączące obydwie wieże.
Widoczna wieża, wybudowana podobnie jak starsza w całości z czerwonego piaskowca, mieściła pięć pięter. Położona na parterze spiżarnia posiada kolebkowe sklepienie. Na pierwszym piętrze znajdował się główny hall. Komnata ta pierwotnie posiadała wielkie, prostokątne okna. Obecnie są one w dużym stopniu zamurowane lub całkowicie zniszczone. Wyższe piętra przeznaczone były do prywatnego użytku lorda i jego rodziny. Każde z kolejnych pięter wieży wyposażone było w własny kominek. Oryginalne schody położone są w północno – wschodnim rogu budowli. Nowe, znacznie szersze dodano do wieży na początku XVII wieku od jej południowo – wschodniej strony. Prowadziły one aż do jej, zaopatrzonego w machikuły, szczytu. Do dnia dzisiejszego zachowały się faktycznie tylko trzy ściany wieży. Ściana zachodnia w dużym stopniu uległa zniszczeniu.
Dwupiętrowy budynek północny, łączący obydwie wieże, zaadoptowany został na nowy, przestronny hall. Wejście do niego prowadziło z poziomu dziedzińca poprzez proste schody. Na parterze budynku ulokowane były najprawdopodobniej spiżarnie lub magazyny. Z zachowanych informacji wynika, że cała budowla posiadała duże, kwadratowe okna oraz drewniany dach. Ślad po nim widoczny jest na wschodnim murze zachowanej wieży. Na głównym wejściem znajdował się także kamienny machikuł. Obydwie wieże oraz łączący je budynek zamknięte były od strony morza obronnym murem, wyznaczającym w ten sposób niewielki wewnętrzny dziedziniec. Druga linia murów otaczała pierwotnie zamek tylko z trzech stron: północnej, wschodniej i zachodniej. Ten szeroki na około 0.9 metra kurtynowy mur posiadał liczne otwory strzelnicze. Od najlepiej zachowanej – północnej strony ambrazury są znacznie szersze i przystosowane także pod użycie artylerii. Na wschodnim i zachodnim rogu tej części muru oryginalnie istniały ponadto niewielkie wieżyczki, służące jako magazyny prochu. Do dnia dzisiejszego zachowała się jedynie wieżyczka zachodnia. W późniejszym czasie wybudowano także zewnętrzny mur obronny od strony południowej. Jego niewielki południowo – zachodni fragment jest wciąż widoczny. W zachodniej ścianie zewnętrznego muru ulokowana była ponadto niewielka poterna, prowadząca w stronę morza.

Historia MacDuff’s Castle

Według zachowanych przekazów, w miejscu obecnego zamku, istniała wcześniejsza, XI wieczna obronna rezydencja rodu MacDuff’s – tanów (thane – feudalny lord) lub hrabiów Fife . Zamek ten został najprawdopodobniej zniszczony przez angielskiego króla Edwarda I (ur. 1239 – zm. 1307) podczas I-szej Wojny o Szkocką Niepodległość (1296 – 1328).
Fragmentarycznie istniejący do dnia dzisiejszego zamek został wybudowany przez ród Wemyss w XIV wieku. W następnych latach, poprzez kontrakt małżeński, przeszedł on na własność rodu Livingstone, a następnie także rodu Hamilton. W roku 1530 Hamiltonowie wymienili twierdzę na posiadłości należące do rodu Colvilles of Ochiltree. Zamek powrócił w ręce rodziny Wemyss w roku 1630, lecz z uwagi na liczne i bardziej komfortowe należące do nich warownie był raczej rzadko używany. W roku 1666 córka Davida Wemyss, 2-ego hrabiego Wemyss (1610 – 1679) – Jean Wemyss (przed 1649 – 1715) schroniła tutaj swoje dzieci w obawie przed panującą wówczas w Edynburgu plagą dżumy. Wkrótce później zamek został ostatecznie opuszczony i popadł w ruinę.
Starsza z wież zamku została całkowicie zniszczona w pierwszej połowie XX wieku. Górna część widocznej wieży została natomiast rozebrana w roku 1967.

Według miejscowej legendy ruiny są nawiedzone przez ducha „Szarej Pani”. Zjawą tą ma być niejaka Mary Sibbald, kobieta oskarżona o kradzież i zmarła w wyniku wymierzonej jej kary.

Zamek można zwiedzać o każdej rozsądnej porze. Z uwagi na bardzo zły stan ruin należy jednak zachować wzmożoną ostrożność.