Elgin Castle

Niewielkie ruiny, ulokowane na szczycie wysokiego i stromego wzgórza Ladyhill są dzisiaj jedyną pozostałością XIII-wiecznego, królewskiego zamku Elgin.
Jego główna mieszkalno – obronna wieża wybudowana została na planie prostokąta o wymiarach 19.6 na 10.6 metrów. Oryginalna szerokość wykonanych z nieobrobionego gruzu ścian tej budowli wynosiła około 2.5 metrów.
W trakcie przeprowadzonych w okresie od lipca 1972 do sierpnia 1973 badań archeologicznych udało się ustalić, że cały szczyt wzgórza otoczony był dwoma liniami masywnych szańców. Jego najlepiej zachowane fragmenty, odnalezione na północnym odcinku Ladyhill wskazywały, że główny kurtynowy mur, chociaż w większości był raczej prymitywnym obiektem ziemno – drewnianym, to jednak posiadał też kamienną podstawę.
Podczas wcześniejszych wykopalisk z grudnia 1962 roku na szczycie wzgórza udało się odnaleźć kamień z zamku z wyrytym na nim symbolem krzyża. Znalezisko to jest obecnie wystawione w miejscowym muzeum.
Jednym z zamkowych budynków była też kaplica pod wezwaniem Marii Dziewicy. Od niej też wzięła się najprawdopodobniej nazwa całego wzgórza – Ladyhill (Wzgórze Pani).
W roku 1839 tuż obok zamku wybudowano bardzo wysoką kolumnę poświęconą pamięci George’a Gordona, 5-ego księcia Gordon (ur. 1770 – zm. 1836). Wieńczącą ją statuę księcia dodano jednak dopiero w roku 1853.

Historia Elgin Castle
 
Warownia w Elgin istniała już najprawdopodobniej w pierwszej połowie XI wieku. Zgodnie z legendą, w niej też, w roku 1040 (14 sierpnia) miał umrzeć król Duncan I (ok. 1001 – 1040), poważnie raniony podczas bitwy z wojska Mackbetha (zm. 1057) pod Bouthgouanom (obecnie Pitgaveny), w pobliżu Elgin. Ciało króla początkowo zostało pochowane w Elgin, by następnie zostać przewiezione na wyspę Iona, tradycyjne miejsce pochówku szkockich władców.
Pierwsza zachowana wzmianka o Elgin pochodzi z statutu króla Davia I (1083/1085 – 1153) z roku 1151. W tym czasie, na szczycie Ladyhill został też wybudowany kamienny zamek. Podczas I-szej Wojny o Szkocką Niepodległość (1296 – 1328), w roku 1296 zatrzymał się w nim angielski król Edward I (1239 – 1307). Zarówno warownia, jak i całe miasto zrobiły na nim duże wrażenie. Z zachowanych relacji wynika, że monarcha nazwał je „bon chastell et bonne ville”, czyli „dobry zamek i dobre miasto”. Jego pobyt w zamku trwał, aż cztery dni. Edward I powrócił do Elgin, podczas kolejnego etapu tej wojny w roku 1303 (we wrześniu). W tym czasie, drewniane wnętrza zamku, będącego przez pewien czas główną kwaterą angielskiego gubernatora – Henry’ego de Rye, były już całkowicie spalone. W tej sytuacji Edward I zatrzymał się w mieście przez jedynie dwa dnia, po czym swoją siedzibę ustanowił w pobliskim opactwie Kinloss (od 13 września do 4 października).
Po śmierci Edwarda I w roku 1307 (7 lipca) kolejne dotychczas zajęte przez Anglików szkockie zamki były sukcesywnie zdobywane i niszczone przez wojska szkockiego króla Roberta I Bruce (1274 – 1328). Podobnemu losowi uległ także zamek Elgin. Po wcześniejszych, dwukrotnie nieudanych próbach jego zajęcia, w maju 1308 roku Szkoci ostatecznie zdobyli i kompletnie zniszczyli tą dawną, królewską warownię.
Wydaje się, że nigdy też nie została ona odbudowana.

 
Ruiny zamku można zwiedzać o każdej rozsądnej porze.