Fala Luggie Tower

Fala Luggie Tower ulokowana została na rozległym, grząskim wrzosowisku Fala Moor.
Przyjmuje się, że była to niewielka, niemalże równoboczna wieża mieszkalno – obronna o wymiarach 8.8 na 7.6 metrów. Szerokość jej ścian u podstawy dochodziła natomiast do około 0.8 metra.
Do dnia dzisiejszego zachowała się jedynie jej południowo – wschodnia ściana. Obecnie sięga ona wysokości około 9 metrów. W jej dolnej, wewnętrznej części wciąż można dostrzec nikłe relikty tradycyjnego, kolebkowego sklepienia. Oznacza to, że wieża ta mogła się pochwalić dość typowym wewnętrznym układem. W jej najniższej kondygnacji mieściła się zatem spiżarnia, względnie kuchnia. Powyżej, na poziomie pierwszego piętra ulokowany był zapewne hall, a ponad nim znajdowała się także komnata mieszkalna. Nie można przy tym wykluczyć, że dodatkowa sypialnia mieściła się również na poddaszu tego budynku. Podobnie możemy założyć, że w pobliżu Fala Luggie rozmieszczone zostały budynki gospodarcze, np. stajnia, bądź kuchnia, (o ile nie było takiej w samej wieży).
Obecnie, jedynym ciekawszym elementem rzeczonej ściany południowo – wschodniej są dwa okna widoczne na poziomie hallu. Spoglądając na nie od strony zewnętrznej, czyli z kierunku południowo – wschodniego, możemy dostrzec, że okno południowe jest dość wysokie i prostokątne. Z kolei okno wschodnie przybiera formę niewielkiego kwadratu. Co ciekawe jednak, patrząc na obydwa okna od strony wewnętrznej (czyli z kierunku północno – zachodniego) możemy skonstatować, że posiadają one tego samego typu wysokie i prostokątne ościeża. Na tej podstawie można przyjąć, że oryginalny wygląd zachowało jedynie okno wschodnie. Okno południowe natomiast zostało powiększone do obecnych rozmiarów w późniejszym, niestety nieznanym nam okresie. Pomiędzy nimi umieszczona została ponadto maleńkich wręcz rozmiarów nisza. W równie niewielkie okna jak w przypadku hallu, mogła być również wyposażona komnata z drugiego piętra.
Oprócz zachowanej w relatywnie dobrym stanie ściany południowo – wschodniej do współczesnych czasów przetrwał jeszcze niewielki fragment ściany południowo – zachodniej. Mierzy on jednak nie więcej, niż 0.8 metra długości. Wciąż jednak można w nim dostrzec pozostałości kolejnego okna. Znajdowało się ono na poziomie hallu.
Jeszcze pod koniec XIX wieku, dokładnie w roku 1892, wizytujący Fala Luggie Tower dwaj słynni szkoccy architekci – David MacGibbon (ur. 1831 – zm. 1902) i Thomas Ross (1839 – 1930) zanotowali również nikłe ślady fundamentów ściany północno – wschodniej. W tym samym roku, wizytujący tę wieżę lokalny historyk James Hunter, autor książki „Fala and Soutra: Including a History of the Ancient „Domus de Soltre”” (wyd. 1892), miał w pobliżu tejże dostrzec pozostałości fosy oraz jej zewnętrznego nasypu. Elementy te, (o ile w ogóle istniały) nie zachowały się jednak do czasów współczesnych.

Historia Fala Luggie Tower

Datę powstania tej niewielkiej wieży określa się na koniec XVI, bądź początek XVII wieku. Zgodnie z lokalną tradycją miała ona również pełnić funkcję królewskiego dworku myśliwskiego.
Bardziej prawdopodobne jest jednak, że Fala stanowiła własność rodu Douglas. Następnie, w XIV wieku przeszła ona na własność rodu Murrays. W ich rękach pozostała ona przynajmniej do XVI wieku.
W znanej szkockiej balladzie „The Sang of the Outlaw Murray”, opublikowanej w roku 1805, (w I-szym tomie „Pieśni ostatniego minstrela”) przez sir Waltera Scotta (1771 – 1832), jeden z tychże Murrayów, a mianowicie John Murray of Falahill nosił miano „Banity”. Genezy tego mało zaszczytnego pseudonimu należałoby szukać w zbrojnym zajęciu królewskiego lasu Ettrick przez rzeczonego Murraya i jego pięciuset podkomendnych. Na wieść o tym wydarzeniu, ówczesny król Szkotów – James IV Stewart (1473 – 1513) miał wysłać w celu negocjacji z „Banitą” samego sir Thomasa Boyda (zm. ok. 1473), 1-ego hrabiego Arran. Dopiero fiasko dyplomatycznych prób odzyskania kontroli nad tym ważnym regionem Szkocji spowodował, że król odzyskał Ettrick siłą. Pomimo tego monarcha wybaczył Murray’owi zdradę, a nawet uczynił go Szeryfem tegoż okręgu. Oczywiście wydarzenie to jest jedynie legendą. Świadczyć może o tym choćby fakt, że w momencie narodzin króla Jamesa IV, hrabia Arran znajdował się już na wygnaniu poza granicami Szkocji (najprawdopodobniej w Antwerpii), o ile w ogóle pozostawał wtedy wśród żywych. Prawdziwą informacją jest jednak nominacja jednego z Murrayów na funkcję Szeryfa lasu Ettrick. Był nim jednak James Murray of Philiphaugh. Nominację na tę funkcję otrzymał on z rąk Jamesa IV, dnia 30 listopada 1509 roku.
Sława „Banity” Murraya nie ograniczyła się jednak do samej Szkocji. Można nawet zażartować, że pośrednio wpłynęła ona na losy… Polski, a nawet całej Europy. Jak to było możliwe? W roku 1940, ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki – Franklin Delano Roosevelt (1882 – 1945), od swojej kuzynki Margaret Lynch Suckley (1891 – 1991) otrzymał małego szkockiego terriera. Chociaż ów piesek nosił wówczas imię „Big Boy”, Roosevelt postanowił je zmienić na… Murraya „Banitę” z Falahill, który to miał być przodkiem amerykańskiego prezydenta. Z czasem imię to zostało skrócone do „Fala”.
W zgodniej opinii amerykańskich politologów i historyków, słynna radiowa przemowa z kampanii prezydenckiej Rosevelta z dnia 23 września 1944 roku, której to istotną część poświęcił swojemu pupilowi, była jedną z kluczowych dla jego reelekcji. W 39 minucie wspomnianego przemówienia Roosevelt, w mocno żartobliwym tonie, wypowiedział następujące słowa: „Przywódcy republikańscy nie ograniczają się do ataków na mnie, na moją żonę czy na moich synów. Teraz za przedmiot swoich napaści obrali nawet mojego pieska Falę. Jak wiecie Fala pochodzi ze Szkocji i jako Szkot, tak szybko, jak tylko dowiedział się o łgarstwach republikanów rozpowszechnianych w Kongresie –  jakobym pewnego razu przez roztargnienie pozostawił go na wyspach aleuckich i następnie miałbym po niego wysłać wojenny okręt, co z kolei, kosztowało podatników dwa albo trzy, albo osiem, a nawet dwanaście milionów dolarów – to Fala, w swej szkockiej duszy wpadł we wściekłość. Od tej pory nie już tym samym psem. Ja jestem uodporniony na słuchanie fałszywych pogłosek… lecz wierzę, że mam też prawo zaprotestować,kiedy kalumnie dotyczą mojego pieska”. (tłum. własne)
Przemowa ta spotkała się z wielką sympatią u znacznej części amerykańskich wyborców. Ostatecznie Roosevelt wygrał wybory, pokonując w bezpośrednim starciu kandydata partii republikańskiej Thomasa Deweya (1902 – 1971).
Trzy miesiące później, dokładnie na przełomie 4 i 11 lutego 1945 roku Franklin Delano Roosevelt wziął, u boku Józefa Stalina (1878 – 1953) i Winstona Churchilla (1874 – 1965), udział w decydującej o powojennych losach świata konferencji jałtańskiej. Jej konsekwencje odczuwalne są, aż do dnia dzisiejszego.
Warto ponadto wspomnieć, że piesek Fala towarzyszył Rooseveltowi również podczas konferencji na której uchwalono Kartę Atlantycką, dnia 14 sierpnia 1941 roku…
Ostatnimi znanymi właścicielami Fala Luggie Tower był ród Hamiltons. Miało to miejsce w XVIII wieku.
Obecnie relikty tej wieży znajdują się na tzw. Obszarze specjalnej ochrony ptaków (ang. SPA), którego łączna powierzchnia zajmuje, aż 323 hektarów. Dostęp do ruin jest jednak możliwy o każdej rozsądnej porze.