Horsburgh Castle

Horsburgh Castle, XVI-wieczna wieża mieszkalno – obronna położona jest na wysokim kopcu (w miejscu dawnego fortu) na lewym brzegu rzeki Tweed. Z oryginalnej zbudowanej na planie litery „L” wieży do dnia dzisiejszego zachowały się tylko niewielkie jej fragmenty. Zamek wybudował najprawdopodobniej sir John of Horsburgh na przełomie lat 1529 – 1550. Główny blok oryginalnie mierzył od 9.5 metrów w linii północ – południe do 10.5 metrów w osi wschód – zachód. Dobudowane skrzydło zawierające wąskie, spiralne schody położone ku północy (w przedłużeniu ściany wschodniej) liczyło 2.5 metrów, podczas gdy w osi wschód – zachód (wzdłuż ściany północnej) już 3.7 metrów. Obecnie cała strona wschodnia wieży wraz z ścianami wschodnią i południową są całkowicie zniszczone. Zachowane fragmenty wieży liczące około 6.7 metrów wysokości zbudowane zostały z gruzu głazów bazaltowych. W XIX wieku wieża została przebudowana w celu zabezpieczenia istniejących fragmentów, tracąc wiele ze swojego pierwotnego charakteru. W dolnej części zachodniej ściany zachowało się jednak oryginalne szczelinowe okno. W północnej ścianie wieży wmurowano tablicę poświęconą pamięci Florence Gertrude Horsburgh, Baroness Horsburgh (ur. 1889 – zm. 1969) – m.in. członkini Parlamentu Brytyjskiego (z okręgu Dundee w latach 1931 – 1945 i okręgu Manchester i Moss Side Division w latach 1950 – 1959) oraz Minister Edukacji w latach 1951 – 1954. Florence Horsburgh została mianowana Baronessą Horsburgh 16 grudnia 1959 roku.

Historia rodu Horsburgh

Nazwa Horsburgh po raz pierwszy została udokumentowana w rejonie Peeblesshire w Borders w kronikach pochodzących z XIII wieku jako Horsbroc (wykształcone z anglo – saskich rzeczowników horse (koń) i broc (brook – strumień, potok). „Horse Brook” obecnie nazywany „Hope Burn” jest dopływem rzeki Tweed i przepływa niedaleko farmy i ruin zamku Nether Horsburgh (także należącego do rodziny Horsburgh). Wydaje się, że tereny te stały się z czasem częścią królewskiej domeny, gdzie wypasano i pojono konie. We wczesnych latach XIII-ego wieku nazwa ta została przyjęta jako nazwisko rodowe zamieszkujących te tereny posiadaczy ziemskich, kreślących się od tej pory Horsburgh of that Ilk. Tarcza herbowa rodu przedstawiała głowę białego konia na niebieskim tle, mającym najprawdopodobniej symbolizować pobliski strumień. W roku 1551 w skład ziem Horsburgh wchodziły: Nether Horsburgh (na wschodzie) położone nad strumieniem Hope Burn wraz z potężną wieżą mieszkalną i Over Horsburgh (na zachodzie) wraz z zamkiem (mniejsza wieża mieszkalna) i dworem. Ruiny obydwu zamków wciąż są częściowo zachowane.

Pierwszym,  udokumentowanym w kronikach członkiem rodu Horseburgh był Simon of Horsburgh (de Horsbroc), który na przestrzeni lat 1226 – 1238 był jednym ze świadków statutu Williama Purves of Mospennoc przekazującego ziemie na rzecz mnichów z klasztoru w Melrose (za panowania króla Alexandra II –  1198 – 1249).

Syn Simona – Sir Simon of Horsburgh (de Horsbrok) of that Ilk podczas I-ej Wojny o Niepodległość (1296 – 1328) walczył przeciwko Anglikom u boku Sir Simona Frasera of Oliver Castle. Bez wątpliwości razem stawiali opór południowemu sąsiadowi w latach 1296 – 1297, lecz w następnych przeszli już na stronę króla Edwarda I (1239 – 1307) walcząc u jego boku we Flandrii przeciw Francuzom w okresie od sierpnia 1297 do marca 1298 roku. 21 września 1298 Edward I wydał dekret nadający ponowne prawo własności do zabranych wcześniej posiadłości dla Simona Frasera, Simona Horsburgha, Williama Wisharta i Geoffreya Ridela.  Wkrótce po powrocie z Flandrii w marcu 1298 roku Simon Fraser (a wraz z nim i Simon Horsburgh) został mianowany strażnikiem lasów Selkirk. W październiku 1298 roku Simon Horsburgh został pasowany na rycerza. W kronikach zachowała się także wzmianka, o zabitym podczas zbrojnego starcia 3 października w lasach Selkirk koniu Simona Horsburgh wartym 12 funtów. W lutym 1300 roku Simon Fraser brał udział u boku króla Edwarda I w oblężeniu zamku Caerlaverock, lecz na jesień 1301 roku przeszedł już na stronę Scottish Guardians (Szkockich Strażników – możnowładcy szkoccy, faktycznie rządzący krajem podczas I (1286 – 1292) i II (1296 – 1306) bezkrólewia. Wśród Strażników znajdowały się takie osoby jak m.in. William Fraser – biskup St Andrews, John II Comyn – Lord of Badenoch, Sir William Wallace czy przyszły król Robert Bruce). Niedługo później król Edward pojawił się w Peebles w celu przeprowadzenia dochodzenia, który z lokalnych możnowładców wystąpił przeciw jego rządom. Simon Horsburgh, który jako nieodłączny towarzysz Simona Frasera z pewnością dołączył do Strażników został pozbawiony swoich posiadłości na rzecz Roberta Hastingsa, constabla Roxburgh i Nicolasa Bannatine w listopadzie 1302 roku.  Z posiadłości tych nowi najemcy musieli płacić na angielską koronę komorne w wysokości 46.8 szylingów. Na Wielkanoc 1304 roku jedynym właścicielem ziem Horsburgh pozostał Robert Hastings płacący już 73.2 szylingi. Szeryfem Peebles w miejsce Simona Frasera został mianowany sir William de Durem.
Fraser pozostający w służbie Strażników brał udział u boku Roberta the Bruce w przegranej bitwie pod Methven (19 czerwca 1306 r.) gdzie dostał się do niewoli i niedługo poźniej został stracony na szafocie. O dalszych losach sir Simona Horsburgh nie wspominają już żadne inne źródła.

Sir Simon of Horsburgh (de Horsbrok) – wspomniany w dokumentach w latach 1327 – 1333. Prawdopodobnie był on synem sir Simona Horsburgh. Sir Simon był świadkiem nadania ziem Mertoun dla sir Williama Bisseta dnia 15 czerwac 1327 roku. Podczas inwazji Edwarda Balliola (ok.1283 – 1367) na Szkocję przy wsparciu wojsk angielskich, nazwisko Simona Horsburgha odnajdujemy w dokumencie sir Henry Percy’ego (ok. 1299 – 1352) z 5 września 1333 roku jako pozbawionego posiadłości na rzecz rodziny Hastings, zarządzającej już ziemiami Horsburgh za panowania Edwarda I. Potwierdzało to, że Sir Simon Horsburgh był w partii popierającej prawa rzeczywistego króla Szkocji – Davida II (1324 – 1371).

Na przestrzeni następnych około 100 lat nie zachowały się żadne informacje co do aktualnych właścicieli posiadłości Horsburgh, chociaż dokument z 6 października 1345 wzmiankuje o przekazaniu królewskiej renty z ziem Horsburgh na rzecz sir Jamesa Sandilandsa (zm. ok. 1358). Możliwe, że wiązało się to z odszkodowaniem za zajęte przez koronę jego rodzime ziemie. Wraz ze śmiercią Jamesa Sandilandsa renta z Horsburgh w wysokości 6 funtów, 6 szylingów i 8 pensów została ponownie przejęta przez koronę. Dowodzi tego dokument z Dundee z 28 marca 1358 roku i ponownie z 30 marca 1359 roku. Dnia 2 grudnia 1368 król David II rentę z Horsburgh przekazał dożywotnio sir Jamesowi Douglas (1335 – 1420). Następca króla Davida II – Robert II (1316 – 1390) upoważnił sir Jamesa Douglasa of Dalkeith (ok.1356 – 1441) do rozbudowy kaplicy St. Nicolas of Dalkeith i przekazał mu też roczną rentę z ziem Horsburgh w wysokości 6 funtów, 13 szylingów i 4 pensów. Ród Douglasów korzystał z renty z ziem Horsburgh aż do XVII wieku.

W dokumencie z 5 maja 1359 odnajdujemy nazwisko Williama Horsburgh (de Horsbrok) jako urzędnika miasta Peebles opłacającego rachunki na rzecz królewskiego skarbu.
Podobnym urzędnikiem był Thomas Horsburgh (de Horsbruke) opłacający rachunki miejskie dnia 13 marca 1380 roku.
Kolejny z rodu Simon Horsburgh wspomniany jest jak łucznik przy okazji zbiórki armii w zamku Berwick w listopadzie 1404 roku. Zapłatę za służbę Simon odebrał w sierpniu tego samego roku.

Następny z Horsburghów – Thomas jako posiadacz ziemi w mieście Peebles był zobowiązany do opłaty 20 pensów na utrzymanie ołtarza w miejscowym kościele St Andrews dnia 27 grudnia 1427 roku.

W maju 1434 królewski skarbnik Jamesa I (1394 – 1437) pobrał z ziem Horsburgh rentę w wysokości 13 funtów 6 szylingów i 8 pensów.

Alexander Horsburgh (Horsbruk) of that Ilk. Wspomniany był w dokumentach na przełomie lat 1438 – 1487. Zmarł prawdopodobnie w latach 1487 – 1492. W roku 1438 kuratelę i rentę z ziemiami Horsburgh trzymał sir William Chrichton (przed 1400 – 1454) – Lord Chancellor of Scotland. Wydaje się, że faktycznym zasiedzcą był jednak Alexander Horsburgh. W latach 1438 – 1441 (lub nawet do roku 1459) poświadczony jest jego udział w ceremonii „sasisne” podczas której symbolicznie przekazywano dokumenty poświadczające prawo do własności ziemskiej. 5 czerwca 1459 roku Alexander (wraz z innym członkiem rodu Johnem Horsburgh) poświadczał prawa miasta Broughton do własności kościoła Lesmahagow. 10 grudnia 1464 roku wraz z Johnem Dickson of Ormiston był świadkiem w sprawie walki toczonej na ulicach miasta Peebles, która miała miejsce 30 listopada tego roku. 14 lipca 1473 roku miasto Pebless potwierdziło jego prawa jako mieszkańca tego miasta. W następnym roku Alexander Horsburgh został oskarżony o polowanie bez zezwolenia w królewskim lesie w Ettrick, lecz został ułaskawiony przez króla Jamesa III (1451 – 1488). Na przełomie lat 1478 – 1487 był on też świadkiem w kilku procesach o własność ziemską. Ostatni dokument w którym pojawia się jego nazwisko pochodzi z 12 lipca 1487 roku gdzie świadkował w procesie Gilesa of Cockburn.

Syn Alexandra Horsburgh, także o imieniu Alexander (ok. 1478 – pomiędzy 1527 a 1529) otrzymał dokumenty potwierdzające własność Horsburgh w roku 1492. W styczniu roku 1501 lub 1502 wraz z małżonką Elżbietą Murray (zm.1526r.) otrzymał z rąk króla Jamesa IV (1473 – 1513) nadanie ziem Hucheonfield. W roku 1503 Alexander Horsburgh wraz z Williamem Veitchem of Dawick zostali skazani na grzywnę 10 funtów za zabicie bez pozwolenia dwóch młodych jeleni w królewskim lesie Etterick. Wkrótce później zostali obaj jednak ułaskawieni przez króla. W roku 1519 Alexander odbył służbę w miejskim więzieniu w Peebles. W roku 1526 Alexander na krótko stał się uczestnikiem spraw państwowych. Pozostający pod ścisłą opieką rodu Douglas młodociany król James V (1512 – 1542) podjął za sprawą sir Waltera Scotta of Buccleuch próbę usamodzielnienia swoich rządów. W bitwie pod Melrose z dnia 25 lipca 1526 roku oddziały Douglasów rozbiły jednak wojska Buccleucha. W potyczce zginął walczący po stronie Douglasów Sir Andrew Kerr of Cessford. Spowodowało to trwały zatarg między klanami Kerrs of Cessford a Scottami of Buccleuch. Wśród morderców Cessforda znalazł się także Alexander Horsburgh. Został on początkowo oskarżony o zabójstwo Cessforda, lecz z wyroku sądu z 14 sierpnia 1526 został ułaskawiony.  Alexander zmarł pomiędzy sierpniem 1527 a lipcem 1529 roku.

John Horsburgh (de Horsbruik) wspomniany w latach 1529 – 1550/1551. Potwierdzenie do własności Horsburgh otrzymał 30 lipca 1529 roku. Dnia 17 lutego 1535 lub 1536 roku odbył się proces sądowy pomiędzy Johnem Horsburgh, a zarządcą szpitala St.Leonard, według którego część ziem Horsburgh należała faktycznie do szpitala, wobec czego należana była mu renta z tych posiadłości. W królewskim liście Jamesa V z 31 sierpnia 1536 John Horsburgh wraz ze swoim spadkobiercą Alexandrem został wspomniany jako sojusznik i członek oddziałów sir Malcolma, 3ego Lorda Fleming (ok.1494 – 1547). 2 lipca 1541 roku John Horsburgh otrzymał od swojego brata Laurence’a Horsburgha połowę posiadłości Hucheonfield. W styczniu roku 1549 lub 1550 roku był świadkiem testamentu sir Govana of Cardona. Sir John of Horsburgh wydaje się być tym z rodu, za którego panowania wybudowano obydwie wieże Nether Horsburgh i Over Horsburgh. Kolejna wieża powstała w Hucheonfield, najprawdopodobniej w tym samym czasie. John Horsburgh zmarł pomiędzy styczniem 1550 a styczniem 1551 roku.

Alexander Horsburgh (ok. 1534 – ok. 1603) dnia 28 lutego roku 1552 zawarł kontrakt na małżeństwo z Christian, córką Williama Stewarta 2-ego lairda Tranquair i jego żoną Christian, córką Johna 2-ego Lorda Hay of Yester. Poprzez to małżeństwo dzieci Alexandra Horsburgh i Christian stały się też dalekimi potomkami króla Roberta III (1340 – 1406), Edwarda III króla Anglii (1312 – 1377) i króla Francji Filipa IV (1268 – 1314). Prawa własności do ziem Horsburgh wraz z wieżą, młynem i dworem otrzymał w trakcie ceremonii „sasine” dnia 6 kwietnia 1551 roku. 18 listopada 1554 roku zdobył także prawo do nadzoru nad ziemiami Hucheonfield. W grudniu 1562 roku Alexander Horsburgh wystąpił na drogę sadową przeciw Douglasowi of Morton, którego dzierżawca z pobliskiego Spittelhope (obecnie Eshiel Hope) nielegalnie korzystał z ziem Horsburgh. W roku 1565 Alexander został doradcą swojego szwagra sir Johna Stewart of Tranquair. Sir John jako kapitan straży królowej Mary Stewart (1542 – 1587) gościł ją w swej posiadłości Tranquair w roku 1566. Wydaje się prawdopodobnym, że wśród gości witających królową znalazł się także i Alexander. W późniejszych latach Alexander Horsburgh raczej nieznacznie udzielający się w wielkiej polityce, zajął się głównie zarządzaniem ziemiami Horsburgh. Wkrótce wydzierżawił między innymi ziemie Nether Horsburgh. Wybudował także, a następnie wydzierżawił młyn w Horsburgh. Zmarł około roku 1603 (wedle innych przekazów około roku 1591).

Alexander Horsburgh, Baron of Horsburgh of that Ilk (ok.1555 – 1622). Ziemie Horsburgh otrzymał z rąk swojego ojca Alexandra dnia 25 października 1581 roku. Potwierdzenie królewskie do tych ziem otrzymał dnia 3 listopada 1581 roku. 15 stycznia 1586 roku John Lowis in Glak przekazał Alexandrowi prawa do dzierżawy dwóch posiadłości w Spittelside i Phernihaugh. W lipcu 1596 roku Gilbert Tweedie przekazał Alexandrowi prawa do posiadłości Hillhouses of Innerleithen. Ziemia ta została następnie scedowana w użytkowanie Georgowi, Robertowi i Williamowi Horsburgh wraz z młynem w Innerleithin i przyległymi pastwiskami. Nadania te zostały potwierdzone przez koronę w latach 1609 i 1616. Alexander brał czynny udział w lokalnej polityce i w całym rejonie Borders jako pełniący funkcję szeryfa miasta i okręgu Peeblesshire. Po raz pierwszy wyszczególniony jest w kronikach jako szeryf w roku 1600, możliwe jednak, że urząd ten objął już w roku 1595. Wiadomo, że wciąż pełnił ten urząd w roku 1612. 4 grudnia 1595 król James Vi podniósł ziemie Horsburgh wraz z Hutcheonfield i połową Glensax w lesie Etterick do poziomu baronii. Jej stolicą stał się zamek Nether Horsburgh wraz z dworem. Zamek Horsburgh wraz z przyległymi dobrami przejął w dzierżawę syn Alexandra – kolejny Alexander. W roku 1604 przekazał w dzierżawę swojemu kuzynowi także ziemie Harcus, które zostały jednak sprzedane w roku 1609. Wzrost znaczenia rodu Horsburgh spowodował liczne waśnie z możnymi sąsiadami. Na przestrzeni kilku lat odbyło się kilka spraw sądowych. Zdarzyły się także przypadki ataków zbrojnych na zamki Horsburgów.  Alexander Horsburgh zmarł w roku 1622 w zamku Nether Horsburgh.

Alexander Horsburgh of that Ilk (ok. 1583 – 1640). Prawa własności do Horsburgh otrzymał 21 lipca 1621 roku. Od lipca 1622 roku Alexander pozostawał w sporze z sir Robertem Stewartem of Shillinglaw w kwestii renty za ziemie Horsburgh. Konflikt rozwiązał wyrok sądu z 25 marca 1623 roku przyznający całość posiadłości Horsburgh, a także ziemie Hucheonfield sir Alexandrowi. Prawo do baronii Nether Horsburgh przeszło jednak w ręce sir Roberta i jego spadkobierców. Faktycznie oznaczało to, że ziemie Horsburgów zostały podzielone, a baronia oraz młyny i pastwiska utracone dla rodu. Główną siedzibą rodu stał się zamek Horsburgh. Alexander kilkakrotnie pełnił też funkcję szeryfa dla okręgu Peeblesshire. Zmarł 19 kwietnia 1640.

William Horsburgh of that Ilk (ok.1629 – 1701) był drugim synem Alexandra.  Prawa własności Horsburgh otrzymał 11 maja 1655 roku. W roku 1659 sprzedał Alexandrowi  Williamsonowi ziemie Hucheonfield. W czasie angielskiej okupacji William pracował jako komisarz akcyzowy u rodziny Yesters w latach 1656 i 1659, a następnie po restauracji monarchii jako szeryf okręgu Peeblesshire (dekret z dnia 6 sierpnia 1661 roku). Ostatni jego akt jako szeryfa okręgu jest datowany na 17 maja 1678 roku. Aktem Szkockiego Parlamentu z października 1663 William został mianowany na urząd Sędziego Pokoju (Justice of Peace). Do jego funkcji oprócz rozstrzygania spraw sądowych niższego szczebla, należały także budowa dróg, mostów czy pobór podatków. W tym czasie William był gorącym zwolennikiem króla Charlesa II (1630 – 1685) i zdeklarowanym przeciwnikiem Konwenancji. William dał się poznać także jako członek wielu komisji m.in. do spraw… czarownic i Cyganów. Poprzez swoją pracę odzyskał część utraconych dóbr i wpływów rodziny Horsburgh. Zmarł w lipcu 1701 roku.

Alexander Horsburgh of that Ilk & Pirn (1660 – 1732). Prawa do Horsburgh nabył dnia 6 listopada 1687 roku. Poprzez małżeństwo z Margaret Tait, córką Georga Tait of Pirn – Alexander odziedziczył ziemie i dom akcyzowy w Pirn (faktycznie jako opiekun swojego syna Williama (1686 – 1711), na którego posiadłość została zapisana). W latach 1685, 1689, 1690 i 1704 służył jako komisarz zaopatrzenia (commissioner of supply). W kwietniu 1689 został także mianowany kapitanem wojskowych oddziałów miasta Peebles. W roku 1695 został agentem Williama Douglasa (ok.1665 – 1705, mianowany hrabią March w roku 1697), a w roku 1696 został szambelanem hrabiego Tranquair – Charlesa Stewarta (1656 – 1741). 29 października 1700 roku Alexander został mianowany członkiem szkockiego parlamentu reprezentując baronów z okręgu Peeblesshire. W styczniu 1701 roku poprał królewski edykt odnośnie kolonii w Nowej Kaledonii. W sierpniu 1704 roku był jednym z komisarzy pobierających podatki na rozbudowę lądowych i morskich sił Szkocji.  12 listopada 1706 roku głosował za potwierdzeniem praw Kościoła Szkockiego i 16 stycznia 1707 roku aprobował układ Unii Angielsko – Szkockiej. Na podstawie tego ostatniego aktu dnia 1 maja 1707 roku Szkocji i Anglia utworzyły wspólny organizm państwowy – Wielką Brytanię. Z polecenia swojego dalekiego krewnego księcia Queensferry – Jamesa Douglasa (1662 – 1711) Alexander został dnia 4 stycznia 1703 roku wyznaczony przez królową Annę (1665 – 1714) na poborcę podatkowego z okręgu Ettrick Forest. Funkcję tą pełnił jeszcze w czerwcu 1719 roku. W roku 1708 podczas nieudanej próby inwazji wojsk Jakuba Stuarta – „Starego Pretendenta” (1688 – 1766) Alexander Horsburgh mianowany szeryfem Peeblesshire (faktycznie pełniącym obowiązki szeryfa) został oddelegowany do aresztowania Charlesa Stewarta, 4-ego hrabiego Tranquair (1659 – 1741) pod zarzutem zdrady stanu. Charles Stewart był wciąż pod strażą kiedy dnia 8 maja 1708 w zamku edynburskim mianował tego samego Alexandra swoim doradcą, szambelanem oraz komisarzem zawiadującym jego majątkiem. Dnia 16 lutego 1713 roku Alexander z nadania Williama Douglasa –  hrabiego March (ok. 1696 – 1731) został mianowany pełnoprawnym szeryfem okręgu Peeblesshire. W kolejnych latach Alexander Horsburgh poprawił znacznie swoją kondycję finansową. Już w roku 1700 wybudował centralną część domu w Pirn zastępując nim starą wieżę, w której mieszkał prawdopodobnie od lat 80-tych XVII wieku. Wieża w Horsburgh była w tym czasie zamieszkiwana wciąż przez jego ojca, lecz na początku XVIII wieku popadła w ruinę. 3 maja 1728 Horsburgh został przekazany w dzierżawę dla Johna Grieve z Smithfield. W roku 1701 po śmierci ojca odziedziczył ziemie Wester Horsburgh. Następnie pożyczył Williamowi Habkinowi pieniądze na zabezpieczenie kawałka ziemi i domu w okolicach Spring Garden (obecnie Buccleuch Street) w Edynburgu. Tę posiadłość przejął w roku 1715. Posiadał także udziały w posesjach Birks i Plora w roku 1714, natomiast w 19 listopada 1723 roku odkupił ziemie Cribbelaw, Coalhaugh, Wedderburn i Birksneip od Johna Borthwick. W roku 1730 rozstrzygnięto także spór o granice pomiędzy Wester Horsburgh i Chapelyards własnością Johna Hay of Haystone. Do herbu Horsburghów dodano także tarcze herbowe Pirn i Tait. Taki herb przedstawiony jest w herbarzu Nisbeta z roku 1722. Do motta rodzinnego dodano ponadto sekwencję: „Aegre de tramite Recto” („ z trudami po właściwej ścieżce”) zapożyczoną prawdopodobnie od rodu Tait. Alexander Horsburgh zmarł 5 grudnia 1732 roku.

John Horsburgh of that Ilk & Pirn (1704 – 1774). Przejął posiadłość Horsburgh dnia 18 stycznia 1733 roku. W roku 1723 był uczniem Williama Alves i Alexandra Glas członków organizacji radców prawnych –  Society of Writers to Her Majesty’s Signet. Po odbyciu nauki został radcą swojego ojca Alexandra. Po jego śmierci w roku 1732, John zajął się rozwiązaniem kilku zaszłych spraw pomiędzy zmarłym ojcem a hrabią Tranquair. Sporne kwestie dotyczyły młynu w Innerleithen, dziesięciny z lokalnej parafii, ziem Birks, Hillhouses of Innerleithen i Hornhunterland. Na przełomie czerwca i lipca 1733 roku John wybudował dla swojej rodziny chór w kościele w Innerleithen. W roku 1755 podjął się także naprawy kościoła, plebanii i kilku domów w Innerleithen. Podobnie jak ojciec John rozbudował w roku 1733 także rodzinny dom w Pirn dodając do niego boczne skrzydła zawierające: bibliotekę, kuchnię, pokoje gościnne i dzienne. Pomiędzy latami 1752 – 1772 dokonał kolejnych przebudówek, wliczając to budowę pokaźnej biblioteki. W roku 1754 kupił fermę owiec w Manorhead, a w roku 1769 zaproponował zakup wartej 5 funtów ziemi Hornhuntersland od Johna Stewarta – 6-ego hrabiego Tranquair (1699 – 1779). Hrabia Tranquair przeciwny sprzedaży zaproponował jednak wymianę ziemi w Boldhaugh. Ostatecznie John Horsburgh nabył posiadłość Hornhuntersland w maju 1770 roku. W roku 1742 pełnił funkcję Sędziego Pokoju, a w roku 1757 komisarza podatkowego. W polityce John Horsburgh raczej nie brał udziału. Zmarł 17 lipca 1774 roku.

Alexander Horsburgh of that Ilk & Pirn (1753 – 1829). Prawa do ziem Horsburgh I Pirn otrzymał 3 lipca 1779 roku. Ziemie Tounheid of Hassendean otrzymał dnia 20 grudnia 1787 roku. Alexander wykształcenie odebrał w rodzinnym domu. W latach 1802 i następnie w 1816 dodał i rozbudował otoczony murem ogród wokół rodzinnego domu w Pirn. 30 kwietnia 1794 roku odkupił od księcia Quennsferry ziemie Caberston, Grains i Boldhaugh, które faktycznie do dóbr rodzinnych zostały włączone dopiero w roku 1802. W roku 1785 na licytacji zostały wystawione także utracone jeszcze w roku 1623 ziemie Nether Horsburgh. Zapomniawszy daty licytacji Alexander Horsburgh przeoczył jednak okazję na zakup niegdyś rodzinnych ziem. Około roku 1800 jego własność stanowiły: Pirn i Purvishill, zamek Horsburgh, Manorhead i Caberston, które dawały mu rocznie około 500 funtów zysku. Ponadto jego własność stanowiło kilka domów w Innerlethin. W roku 1782 pełnił funkcję Sędziego Pokoju. Zmarł 12 grudnia 1829 roku w Edynburgu.

Kapitan Thomas Horsburgh of that Ilk & Pirn (1787 – 1852). Ziemie Purvishill otrzymał dnia 30 sierpnia 1810 roku. Służył w 70th (Dumfries) Regiment of British Militia. Następnie w 9 Pułku Dragonów. Ziemie Horsburgh nabył 26 czerwac 1830 roku. Długotrwały spór dotyczący podziału ziem Horsburgh z hrabią Tranquair został rozwiązany w roku 1831. Zmarł bezpotomnie 14 czerwca 1852 roku.

Porucznik – pułkownik Alexander Horsburgh of that Ilk & Pirn (1788 – 1865). Brat Thomasa Horsburgh. Ziemie Wester Horsburgh przejął dnia 27 maja 1853. 8 stycznia 1853 roku przejął także ziemie Caberstone, Grains i Boldhaugh. Służył w 48 brytyjskim regimencie północno – indyjskim (48th British regiment North India). Zmarł 25 stycznia 1865 roku.

Alexander Horsburgh of that Ilk & Pirn (1840 – 1911). Ziemie Horsburgh, Pirn, Kirno, Hornhuntersland, Purveshill i Manorhead przejął dnia 26 marca 1867 roku. 27 stycznia 1865 roku został przyjęty do palestry adwokackiej w Edynburgu. Pełnił także funkcję Sędziego Pokoju w okręgu Peeblesshire. W roku 1874 cały jego majątek ziemski obliczony z 4.700 akrów wyniósł 1.857 funtów. Zmarł bezpotomnie 26 lipca 1911 roku.

Dame Agnes Adiston Horsburgh of that Ilk & Pirn (1838 – 1929). Siostra Alexandra Horsburgh. 16 kwietnia 1869 wyszła za mąż za sir Andrew Marshall Portera (1837 – 1919), mianowanego Baronetem Horsburgh – Porter dnia 22 lipca 1902 roku. Ziemie Horsburgh, Pirn, Purveshill, Kirno, Caberston i Manorhead przejęła dnia 22 listopada 1911 roku. W roku 1912 przekazała wszystkie swoje ziemie w zarząd własnemu mężowi. Wraz ze śmiercią Agnes tytuł „Horsburgh of that Ilk” nie ma prawnego spadkobiercy.

Sir John Scott Horsbrugh – Porter, 2-gi Baronet Horsbrugh – Potter (1871 – 1953). Po śmierci swojego wuja Alexandra Horsburgh przyjął starszą wersję nazwiska, czyli Horsbrugh. Był urzędnikiem w House of Commons (niższej izbie brytyjskiego parlamentu). W roku 1919 częściowo wyprzedał zbiory z domu w Pirn. W latach 1940 – 1946 dom ten był też w użyciu armii. Po roku 1947 znalazł się w ruinie. W roku 1950 został sprzedany Urzędowi Miasta w Innerleith. Plany utworzenia szkoły w budynku zostały zaniechane i budynek ostatecznie rozebrano w roku 1951. John Horsbrugh zmarł w roku 1953.

Sir Andrew Marshall Horsbrugh – Porter, 3-ci Baronet Horsbrugh – Porter (1907 – 1986). Pełnił funkcję Wysokiego Komisarza (High Commissioner) w Wielkiej Brytanii i New Dehli, Indie. Prawa do posiadłości Wester Mains Horsburgh zwanej też Castle Mains otrzymał dnia 22 grudnia 1953 roku. Opłaty i podatki narosłe po śmierci ojca sir Johna Horsbrugh zmusiły go jednak do sprzedaży większości ziem Horsburgh.

Sir John Simon Horsbrugh – Porter, 4-ty Baronet Horsbrugh – Porter (1938 – ) jest członkiem rady Partii Konserwatywnej przy Urzędzie Miejskim w Chiltern, Anglia.

Tytuł Baronii Horsburgh (Horsbrugh) utworzony przez króla Jamesa VI w roku 1595 został następnie sprzedany przez Horsburgów rodowi Stewart w roku 1623. Król Charles I potwierdził prawa do tytułu dla Johna Stewarta, hrabiego Tranquair statutem z dnia 12 lutego 1639 roku. Tytuł ten był następnie przejmowany przez kilka rodzin zanim został ostatecznie został wykupiony przez Michaela Baylis Chenery, członka rady Partii Konserwatywnej dnia 30 maja 1978 roku. Tytuł ten obowiązuje jedynie w Szkocji.