Inverugie Motte

Zamek Inverugie, typowy gródek stożkowaty został wybudowany na na samym szczycie wysokiego pagórka, położonego na północnym brzegu rzeki Ugie.
Jedyną jego pozostałością jest dzisiaj ziemny kopiec o średnicy około 31 metrów i wysokości dochodzącej do około 3 metrów. Jego szczyt, o średnicy około 14 metrów, nieznacznie wznosi się ku swojemu północno – zachodniemu krańcowi.
Niewielkie zagłębienie na południowy – zachód od kopca może być także pozostałością oryginalnej fosy.
Niestety miejsce to zostało dość mocno zniszczone podczas prac polowych.

Wyraz „Inver” oznaczający „obok, w pobliżu” zazwyczaj odnosi się do pobliskiej rzeki. W tym przypadku nazwa Inverugie oznacza zatem “w pobliżu/obok rzeki Ugie”.
Budowniczym tej drewniano – ziemnej, otoczonej z pewnością palisadą warowni był najprawdopodobniej żyjący na przełomie XII i XIII wieku normański szlachcic Ralphus Nanus (Ralph le Nain). Od XIII wieku posiadłość Inverugie, wchodząca w skład baronii Torthorston należała już do rodziny Cheynes. W roku 1350 po śmierci sir Reginalda Cheyne (ur. ok. 1270 – zm. 1350) rodzinne posiadłości Cheyne’ów zostały podzielone pomiędzy jego dwie córki Mariotę (ok. 1334 – 1420) i Mary. W roku 1354 Mariota Cheyne poślubiła John’a Keitha, drugiego syna sir Edwarda de Keith, Marishala of Scotland (1280 – 1346). Tym samym posiadłość Inverugie przeszła w ręce rodu Keith. Najprawdopodobniej wówczas też zamek Inverugie został ostatecznie opuszczony. W następnych latach Keith’owie w pobliżu wybudowali dwa kolejne, już kamienne zamki: Ravenscraig oraz nowy zamek Inverugie.
Pagórek na którym wybudowany został stary zamek Inverugie, w późniejszych latach mógł być także wykorzystywany jako miejsce straceń. Potwierdzeniem tej teorii ma być jego alternatywna nazwa: „Hangmans Hill”, czyli „wzgórze wisielców”.