Knockinnan Castle

Kilka bezładnie rozrzuconych kamieni i szczelnie przykrytych darnią fundamentów są jedynymi pozostałościami po XVI-wiecznym zamku Knockinnan. Z tego też powodu, obecnie nie ma już faktycznie żadnych możliwości odtworzenia jego oryginalnego wyglądu. Według najbardziej prawdopodobnej hipotezy, autorstwa słynnych szkockich architektów Davida MacGibbona (ur. 1831 – zm. 1902) i Thomasa Rossa (1839 – 1930), główny element zamku stanowiła masywna, centralna wieża. Jej wymiary mogły wynosić (bardzo orientacyjnie) 8-7.5 na 6-5.7 metrów. Szerokość jej ścian dochodziła natomiast do 1.5 metra.
Wokół wieży ulokowane były też liczne budynki gospodarcze. Wśród nich z pewnością znajdowały się stajnia, piekarnia, browar, kuźnia, zbrojownia, magazyny oraz najprawdopodobniej kaplica i dodatkowy budynek mieszkalny. Wszystkie one otoczone były także masywnym kurtynowym murem. Oryginalnie mógł się wznosić na wysokość ponad 2-2.5 metrów.
Niewielka, płaska platforma skalna, przystająca od południowego – wschodu do „właściwego” wzgórza zamkowego mogła także mieścić podgrodzie. W tej sytuacji, w jego obrębie mogły się znajdować, całkowicie wykonane z drewna, kolejne budynki gospodarcze oraz mieszkania zamkowej służby.
Wymiary całego zamkowego kompleksu wyniosły wówczas ok. 36.5 na 18 metrów.
Fundamenty długiego, prostokątnego w planie budynku, o wymiarach ok. 17 na 4.2 metrów, widoczne na południe od zamkowego wzgórza, stanowią pozostałość po tradycyjnym, tzw. „długim domu” lub parafialnej szkole.

Historia Knockinnan Castle

Według legendy, to doskonałe pod strategicznym względem wzgórze, było wykorzystywane przez Norwegów, już przynajmniej w IX wieku. Budowniczym pierwszej warowni w Knockinnan miał być natomiast Einar, najmłodszy syn Rogenwalda „the Mighty” lub More (ok. 830 – 890).
Bez względu na prawdziwość tej hipotezy, trzeba przyznać, że miejsce to z pewnością nie zostało wybrane przypadkowo. To dość strome, skaliste wzgórze ulokowane jest zatem na wysokości około 90 metrów na poziomem morza i w odległości około 275 metrów od niego. Tym samym oferowało ono doskonały przegląd całego wybrzeża od Berriedale do Clyde, czyli na odcinku, aż 22 kilometrów. Równocześnie pozwalało na kontrolę dwóch pobliskich dolin Dunbeath i Latheronweel, a także strzegło niezwykle ważnej przełęczy w Ord of Caithness, powszechnie zwanej „bramą” do całego regionu Caithness.
W XVI wieku Knockinnan stanowił własność potężnego rodu Sinclair. Właśnie jeden z jego najznamienitszych przedstawicieli, a dokładniej sir William Sinclair (1459 – 1513), 2-gi hrabia Caithness na początku tego stulecia rozpoczął budowę zamku, którego jedynie nikłe fragmenty przetrwały do współczesnych czasów. Niestety, zupełnie nie jest też wiadome czy zamek ten w ogóle został kiedykolwiek ukończony. Powodem tego była tragiczna śmierć sir Williama podczas bitwy pod Flodden, dnia 9 września 1513 roku. W potyczce tej zginął także sam król Szkotów – James I (1497 – 1513) oraz większość całej szkockiej szlachty. Oprócz monarchy i jego syna Alexandra Stewarta (ok. 1493 – 1513), piastującego funkcję arcybiskupa St Andrews, zginęli m.in.: John Douglas (zm. 1513), 2-gi hrabia Morton; sir William Graham (1464 – 1513), 1-szy hrabia Montrose; sir Adam Hepburn (zm. 1513), 2-gi hrabia Bothwell i Lord Wielki Admirał Szkocji; sir Archibald Campbell (zm. 1513), 2-gi hrabia Argyll; sir David Kennedy (przed 1473 – 1513), 1-szy hrabia Cassilis; sir John Lindsay (przed 1483 – 1513), 6-ty hrabia Crawford; sir William Hay (zm. 1513), 4-ty hrabia Erroll i Konstabl Szkocji; sir Matthew Stewart (1488 – 1513), 2-gi hrabia Lennox czy sir William Leslie (zm. 1513), 3-ci hrabia Rothes. Łącznie pod Flodden wraz z królem Jamesem I poległo też 2 arcybiskupów, 2 biskupów, 11 hrabiów, 15 lordów i około 300 rycerzy. Pełne straty Szkotów wyniosły od 10 do 17 tysięcy ludzi. W tym samym czasie Anglicy stracili ich około 1.5 tysiąca.

Dalsze losy zamku Knockinnan, już po roku 1513, pozostają nam nieznane.