Tinnis Castle

Tinnis Castle mógł się pochwalić jedną z najlepszych lokalizacji spośród wszystkich szkockich zamków. Ulokowany został on bowiem na szczycie wznoszącego się na wysokość 287 metrów n.p.m. wzgórza, o bardzo stromych zboczach. Nie dziwnym więc zatem, że defensywny potencjał tego miejsca został już dostrzeżony w epoce żelaza. Z tego też okresu pochodzą, otaczające XV-wieczny zamek, pozostałości fortu.
Jego główną, wewnętrzną linię obrony stanowił masywny, suchy mur z osadzoną w nim palisadą. Przyjmował on owalny kształt i otaczał obszar o wymiarach 70 na 26 metrów. Drugi, nieco niżej położony mur rozciągał się jedynie wzdłuż trzech stron tego wzgórza, a mianowicie na odcinkach północno – wschodnim, północno – zachodnim i południowo – zachodnim. Wynikało to z faktu, że czwarty, południowo – wschodni odcinek tego zbocza jest niemalże pionowy. Tym samym, podobne zabezpieczenie nie było już w tym miejscu potrzebne. Nie jest przy tym wykluczone, że ów mur (środkowy) nigdy nie został w pełni ukończony. W innym przypadku, spore jego fragmenty zostały całkowicie wręcz rozebrane.
Ostatni, najniżej położony mur, został dodatkowo wyposażony w wewnętrzny, suchy rów. Podobnie, jak w przypadku muru środkowego, ten także otacza rzeczone wzgórze z trzech stron, czyli na odcinkach północno – wschodnim, północno – zachodnim i południowo – zachodnim.
Chociaż wszystkie trzy mury zredukowane są już do bezkształtnych stert gruzu, to jeszcze w XV wieku, czyli w momencie powstania zamku Tinnis, wciąż mogły one stanowić solidną przeszkodę dla ewentualnych napastników. Przyjmuje się również, że oryginalne wejście do fortu, prowadziło od najłagodniej położonej, południowo – zachodniej strony. Na tym właśnie odcinku, w obrębie wszystkich trzech murów, odkryte zostały dość spore przerwy, które utożsamia się z dawnymi bramami. Dodatkowo, w przypadku najniżej położonego, tzw. zewnętrznego muru, poprzez przylegający do niego rów, poprowadzona została również wąska grobla. W momencie budowy zamku, główne wejście zostało jednak przerzucone na przeciwległą, północno – wschodnią stronę. Tym samym, brama zewnętrznego muru została szczelnie zamurowana, a brama muru wewnętrznego zasypana gruzem.
Sam zamek przyjmował formę prostokątnego w planie kurtynowego muru z czterema okrągłymi w planie, narożnymi wieżyczkami oraz ulokowaną w jego obrębie masywną, mieszkalno – obronną wieżą.
Pierwszy z wspomnianych obiektów, czyli kurtynowy mur mierzył 27 na 22.7 metrów i dochodził do 1.5 metra szerokości. Z kolei, jego narożne wieżyczki, z których do dnia dzisiejszego fragmentarycznie zachowały się tylko dwie: północna i zachodnia, posiadały odpowiednio 5.8 i 5.3 metrów średnicy, przy szerokości murów dochodzących do 1.1 metra. Z pewnością obydwie też oryginalnie wyposażone były w liczne, szczelinowe otwory strzelnicze. Dwa tego typu elementy wciąż można dostrzec na północno – wschodnim odcinku wieżyczki północnej. Warto również zwrócić uwagę, że przez dłuższy czas, część szkockich historyków kwestionowała fakt istnienia narożnych wież wschodniej i południowej. Jednakże, wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych w Tinnis w latach 1889, 1902 i 1914 zdecydowanie rozwiewają te wątpliwości. Niestety obecnie, po tych budynkach faktycznie nie ma już żadnych pozostałości.
Nieznany jest nam ponadto wygląd wspomnianej wieży. Wiadomym jest jedynie, że szerokość jej murów dochodziła do 1.4 metra. Można przy tym dość bezpiecznie założyć, że przynajmniej jedna z jej kondygnacji (zapewne parterowa) posiadała kolebkowe sklepienie.
Z pewnością w skład zamkowego kompleksu wchodziły też liczne budynki gospodarcze, chociażby stajnia. Niestety, z uwagi na obecny stan tego zamku, nie jest możliwe ani ustalenie ich oryginalnego wyglądu, ani nawet ich położenia. Można jedynie przypuszczać, że część z nich ulokowana została na dwóch relatywnie płaskich platformach, widocznych na południowy – zachód i północny – zachód od reliktów zamków. Możliwe, że w obrębie tej ostatniej mieścił się także dobrze ufortyfikowany budynek bramny.

Historia Tinnis Castle

Chociaż relikty zamku Tinnis datowane są na XV wiek, to nie można też wykluczyć, że już w XIII wieku istniała tutaj jakaś warownia. Co więcej, jedna z lokalnych legend głosi, że budowniczym tutejszego zamku był Udard de Fraser (ur. ok. 1121 – zm. ok. 1161), drugi syn Gilberta Frasera of Neidpath (zm. po 1129). W tym przypadku znaczyłoby to, że Tinnis powstał w XII wieku.
W pierwszej połowie XIV wieku, najprawdopodobniej około roku 1320, posiadłość ta, poprzez kontrakt małżeński pomiędzy Rogerem of Twydyn (Tweetie) z nieznaną z imienia córką Laurence’a Frasera of Drummelzier (zm. ok. 1286), przeszła na własność rodu Tweetie. Właśnie potomkowie tej pary (być może Walter de Tweetie) w XIV wieku, w obrębie starożytnego fortu, wybudowali zamek Tinnis. Nie jest nam jednak wiadomym, czy powstał on całkowicie od podstaw, czy może raczej stanowił przebudowę znacznie wcześniejszej warowni. Możemy za to bez żadnej wątpliwości stwierdzić, że pozostał on ich główną siedzibą do pierwszej połowy XVI wieku. Wówczas to, Tinnis został zdobyty i przy użyciu prochu wysadzony w powietrze, przez wojska sir Malcolma Fleminga (ok. 1494 – 1547), 3-ego Lorda Fleminga. U podstaw tego wydarzenia, był długoletni spór pomiędzy rodami Fleming i Tweetie. Jego najtragiczniejszym epizodem było natomiast zabójstwo ojca Malcolma, czyli sir Johna Fleminga (ok. 1465 – 1524), 2-ego Lorda Fleming przez kilku przedstawicieli rodu Tweetie, w skład której wchodzili John Tweetie of Drumelzier, Thomas Tweetie of Olivier Castle, James Tweetie of Kilbucho i James Tweetie of Wrae.
Niemalże kompletnie zniszczony przez lorda Fleminga zamek nigdy już nie został odbudowany.

Legendy

Tinnis utożsamia się z twierdzą wojownika o imieniu Drumhalamo. Miał on zginąć u bram swej rezydencji z ręki legendarnego irlandzkiego bohatera Ossiana.
Kolejny, nie mający żadnych realnych podstaw lokalny mit głosi, że Tinnis Castle był połączony podziemnym tunelem z kolejną warownią rodu Tweetie, a mianowicie zamkiem Drumelzier.
Dość powszechnie myli się również ten zamek z warownią Tinnis z regionu Selkirkshire, która podobnie została zniszczona przy użyciu prochu. W tym drugim jednak przypadku, wydarzenie to miało miejsce w roku 1592, a jego głównym architektem był sam król James VI (1566 – 1625).