Pitcruvie Castle

Zamek Pitcruvie jest malowniczo położony na krawędzi wzgórza tuż nad strumieniem Keil Burn w dolinie Keil’s Den. Główna wieża, wybudowana pod koniec XV wieku ulokowana została na planie prostokąta o wymiarach około 11.5 na 7.5 metrów, przy grubości murów dochodzących do ok. 1.7 metra. Budynek posiadał trzy główne piętra i poddasze. Na parterze, w dwóch komnatach o kamiennych, kolebkowych sklepieniach ulokowane były najprawdopodobniej spiżarnia oraz kuchnia. Możliwe jest jednak, że jedna z nich, do której wejście prowadziło jedynie poprzez właz w suficie używana być mogła także jako więzienie. Na pierwszym piętrze znajdował się główny hall zamku o rozmiarach ok. 8.5 na 4.5 metrów. Ten, podobnie do komnat umieszczonych na parterze posiada kamienne sklepienie. Posiadał też trzy okna oraz sporej wielkości kominek umieszczony w południowej ścianie. Do tego poziomu i obecnie zamurowanego oryginalnego wejścia prowadziły także łatwe do usunięcia w przypadku zagrożenia drewniane schody. W kolejnych latach zastąpiono je jednak kamiennymi odpowiednikami, których niewielkie fragmenty są wciąż możliwe do zauważenia. Ostatnie piętro zaadoptowane było na prywatne komnaty lorda i jego rodziny. Wieża nosi jednak ślady kilkukrotnej przebudowy. W jej północno – zachodnim rogu zachowały się fragmentaryczne pozostałości po dobudowanej w późniejszych latach okrągłej wieży schodowej. Wieżyczka ta zbudowana była z ciosanych kamieni, uzupełnianych mniejszymi kawałkami gruzu. Jej szczyt zwieńczał też wysunięty poza lico muru kamienny parapet. Główna wieża została zbudowana w całości z czerwonego piaskowca. Chociaż zachowała wszystkie ściany, to kamienie z jakiego zostały wykonane noszą obecnie ślady poważnej erozji.Oryginalnie zamek należał do rodziny Ramsay. Kiedy jednak córka Waltera Ramsay of Carnock and Pitcruvie – Janet, na przełomie lat 1458 a 1459 wyszła za mąż za Davida Lindsay, 2-ego Lorda Lindsay of the Byres (ur. 1444 – zm. 1490) posiadłość Pitcruvie przeszła w ręce rodu Lindsay. Wydaje się, że to właśnie z polecenia Davida został wybudowany zamek Pitcruvie. W pierwszej połowie XVII wieku Lindsay’owie sprzedali go Jamesowi Watsonowi (zm. 1657), burmistrzowi miasta St. Andrews. W roku 1664 jego wnuk James przejął ziemie Pitcruvie, Auchindownie i Brissemyre. Obecnie zamek znajduje się w obrębie prywatnej farmy.

Historia rodu Lindsay of the Byres 

Pierwszym poświadczonym historycznie członkiem rodu Lindsay w Brytanii był Cadet Gilbert de Ghent (Gant) of Guines (ok. 1050 – ok. 1094), przybyły tutaj wraz z wojskami Wilhelma Zdobywcy (1027/1028 – 1087). Około roku 1071 Gilbert poślubił w Folkingham w Anglii Alice de Monfort (ok. 1041 – po 1094). Z tego związku urodziło im kilkoro dzieci. Trzeci w kolejności syn otrzymał imię Walter.

Walter (de Ghent, Gaunt) de Lindsay (de Lindissi) urodził się około roku 1080. Był pierwszym z rodu Lindsay przybyłym do Szkocji wraz z hrabią Huntington – Davidem (1083/1085 – 1153) – przyszłym królem Szkocji – Davidem I. Walter brał u boku króla udział w anglikanizacji nizinnych terenów Szkocji. W roku 1116 został także świadkiem kościelnego śledztwa w biskupstwie Glasgow. W roku 1120 Walter poślubił Maud of Brittany. Ze związku tego mieli syna Williama.

William de Lindsay (ok. 1096 – po 1145) pełnił funkcję Justicar of Scotland (wysoki urzędnik królewski zawiadujący w imieniu króla administracją i sądownictwem). W roku 1145 brał udział w obradach szkockiego parlamentu. Miał syna o imieniu William.

William de Lindsay (ok. 1122 – ok. 1200) około roku 1174 poślubił Alianorę (ok.1124 – po 1174), córkę Gerarda, Lorda Limesay (ur. ok. 1090). William był spadkobiercą Randolpha de Lindesday, angielskiego lorda z rejony Northumbrii. W roku 1164 zasiadał w parlamencie szkockim. W roku 1174 William własną osobą zabezpieczał okup za uwięzionego w Anglii króla Williama I Lwa (1142/1143 – 1214). Po roku 1174 piastował urząd Justiciar’a Szkocji. Mimo,że posiadał tytuł Lorda Crawford w Parlamencie William był tytułowany baronem Luffness.

William de Lindsay, Baron Luffness (ok. 1148 – 1226). William ze związku z Alvice Fitz – Gilbert de Lancaster (ur. ok 1177) miał syna Williama urodzonego około roku 1190.

Kolejny z rodu David (ok. 1208 – 1268) poślubił nieznaną z imienia kobietę z rodu de Crawford. W roku 1233 otrzymał ziemie Byres z rąk Gilberta Marschala, 4-ego hrabiego Pembroke (1194 – 1241). Pomiędzy rokiem 1243 a 1249 David pełnił funkcję Justiciar of Lothian. W roku 1244 otrzymał ziemie Chirden w Tyndale z rąk Margaret de Quincey, Hrabiny Lincoln i Pembroke (ok. 1206 – 1266). W roku 1255 David pełnił rolę Regenta Szkocji, a od roku 1256 także funkcję Wielkiego Szambelana. Sir David Lindsay zginął w Afryce podczas krucjaty króla Francji Luisa IX (1214 – 1270).

Syn Davida, także o imieniu David (ok. 1235 – 1268) od roku 1255 pełnił rolę Regenta Szkocji. W roku 1256 został mianowany także Wielkim Szambelanem. Około roku 1266 poślubił Margaret de Lindsay, Lady of Lamberton (1247 – 1274). W wieku zaledwie 33 lat zginął u boku ojca w Egipcie podczas krucjaty Louis’a IX. Najstarszy syn Davida i Margaret – Alexander urodził się w Breneville, Ayrshire około roku 1267.

Alexander de Lindsay (ok. 1267 – po 1314) po śmierci ojca odziedziczył ziemie w Northumbrii przekazane Davidowi przez Margaret de Quincey. Około roku 1290 poślubił Beatrix Stewart (ok. 1268 – po. 1305). W roku 1308 zasiadał w szkockim parlamencie. Zmarł w Crawford, Lanarkshire.

Syn Alexandra – David de Lindsay of Crawford (1314 – 1357) około roku 1325 poślubił Marię Abernethy, córkę sir Alexandra Abernethy of that Ilk (zm. ok 1316). W roku 1349 David pełnił funkcję szkockiego ambasadora w Anglii. Pełnił ponadto funkcję strażnika i zarządcy królewskich zamków w Edynburgu i Berwick. W roku 1351 ponownie był ambasadorem w Anglii. Zmarł w Crawford w Lanarkshire.

Syn David i Marii – William de Lindsay of Abercorn i Byres urodził się w roku 1331. Ziemie Byres otrzymał dnia 17 stycznia w roku 1365 lub 1366. Poprzez związek z Elizabeth Mure (ur. 1330) William otrzymał lokalną baronię Abercorn. William zmarł w Byres w roku 1393.

Jego syn, także William urodził się w Byres w roku 1352. William Lindsay, Laird of the Byres (1352 – 1414) poślubił Christinę Keith (1356 – przed 1402), córkę sir Williama Keith, Marischal of Scotland (ok. 1328 – 1407). Poprzez to małżeństwo William przejął Baronię i zamek Dunnottar w Kincardineshire. W późniejszych latach zamienił te posiadłości na Struthers w Fife.

John Lindsay, 1-szy Lord Byres (1412 – 1482) był członkiem królewskiej rady. W roku 1424 własną osobą zabezpieczał okup za przetrzymywanego w Anglii króla Jamesa I (1394 – 1437). Około października 1444 roku został mianowany przez króla Jamesa II (1430 – 1460) 1-szym Lordem Byres. W roku 1457 pełnił funkcję Justiciar North of the Forth. Przewodniczył sesji parlamentu w marcu 1457 i 1458 roku. John Lindsay zmarł w roku 1482 w Byres.

David Lindsay, 2-gi Lord Lindsay urodził się w roku 1444. Po ślubie z Janet Ramsay, córką Waltera Ramsay of Carnock i Pitcruvie (na przełomie lat 1458 – 1459) David przejął na własność ziemie Pitcruvie. Najprawdopodobniej z jego polecenia wybudowano zamek Pitcruvie. Tytuł 2-ego Lorda David otrzymał dnia 6 lutego 1482 roku. Podczas bitwy pod Sauchieburn, dnia 11 czerwca 1488 roku David walczył u boku króla Jamesa III (1451 – 1488) na czele oddziału liczącego 1000 konnych i 3000 pieszych. David zmarł bezpotomnie w roku 1490.

Tytuł 3-ego Lorda Byres przejął po nim młodszy brat John. John Lindsay, 3-ci Lord Byres urodził się w roku 1427 jako syn Johna Lindsay i Agnes Stewart (ur. ok. 1400), córki Roberta Stewarta, 1-ego Lorda Lorn (ok. 1379 – przed 1449). John Lindsay poślubił Marion Baillie (ur. ok. 1430). Zmarł w roku 1497 bez męskiego potomka.

Tym samym, tytuł 4-ego Lorda Byres przejął kolejny syn Johna, 1ego Lorda Byres – Patrick Lindsay of Kirkforthar (ok. 1446 – 1526). Patrick był z wykształcenia adwokatem. Pomyślnie m.in. bronił swojego brata Davida, 2-ego Lorda Byres przed oskarżeniami nowego króla Jamesa IV (1473 – 1513) wobec rzekomego braku lojalności Davida podczas bitwy pod Sauchieburn. Tytuł 4-ego Lorda Byres odziedziczył około października 1498 roku. 9 sierpnia 1513 roku walczył u boku Jamesa IV w bitwie pod Flodden. W grudniu 1513 roku został mianowany jednym z czterech doradców wdowy po Jamesie IV – Margaret of Denmark (1456 – 1486). W roku 1525 Patrick pełnił funkcję Szeryfa hrabstwa Fife. Zmarł w St Andrews w roku 1526.

Syn Patricka – sir John Lindsay, Master of Lindsay urodził się około roku 1482. Około roku 1521 sir John poślubił Elizabeth Lundie (ok. 1489 – po 1521). Sir John Lindsay zmarł około 28-ego sierpnia 1525 roku. Jego drugi syn – John po roku 1526 przejął po dziadku tytuł Lorda Lindsay.

John Lindsay, 5-ty Lord Lindsay of the Byres urodził się w roku 1507. W roku 1526 pełnił funkcję Szeryfa hrabstwa Fife. Tytuł 5-ego Lorda Lindsay przejął po marcu 1526 roku. W roku 1532 pełnił funkcję przewodniczącego obrad szkockiego parlamentu. W grudniu 1542 roku był jednym z czterech szkockich magnatów wyznaczonym do opieki nad nowo narodzoną (dnia 8 grudnia) królową Szkocji – Marią Stuart (1542 – 1587). Sir John pełnił heraldyczną rolę Juticiar of St.Andrews. W roku 1545 został oficjalnie mianowany członkiem królewskiej rady. 27 lutego 1545 roku sir John był jednym z dowódców w zwycięskiej bitwie pod Ancrum Moor (bitwa z Anglikami podczas tzw. „Brutalnych zalotów” gdzie król Anglii – Henryk VIII (1491 – 1547) siłą próbował doprowadzić do ślubu jego syna Edwarda (1537 – 1553) z królową Marią). Sir John zmarł w grudniu 1563 roku.

Patrick Lindsay, 6-ty Lord of the Byres urodził się w roku 1521. W roku 1545 Patrick poślubił Euphemię Douglas (ok.1515 – 1580), córkę sir Roberta Douglasa of Locheven (przed 1517 – 1547). W roku 1563 Patrick odziedziczył po ojcu sir Johnie Lindsay tytuł 6-ego Lorda of the Byres. W roku 1565 sir Patrick został członkiem królewskiej rady. 9 marca 1566 roku był jednym z liderów zamachu na faworyta królowej Marii – Davida Rizzio (ok.1533 – 1566). W roku 1572 sir Patrick pełnił funkcję królewskiego porucznika (Lieutenant) i sędziego (Justiciar) w hrabstwie Fife. W roku 1573 został Lordem – Burmistrzem Edynburga. Od następnego roku (1574) pełnił także funkcję szeryfa Fife. W roku 1582 był zamieszany w porwanie króla Jamesa VI (1566 – 1625) podczas wydarzenia zwanego „Ruthven Raid”. Sir Patrick zmarł 11-ego grudnia 1589 roku.

Syn i następca Patricka – James Lindsay of the Byres urodził się w roku 1544. W maju 1573 roku John poślubił Lady Euphemię Leslie (1540 – po 1609), córkę Andrew Leslie, 4-ego hrabiego Rothes (ok. 1500 – 1558). W roku 1580 sir James otrzymał tytuł: Chamberlain of the King’s Chamber (szambelan królewskiej sypialni). W roku 1589 odziedziczył po ojcu Patricku tytuł 7-ego Lorda Lindsay of the Byres. W styczniu 1593 roku został członkiem królewskiej rady. Sir James zmarł 1-ego listopada 1601 roku.

Kolejny z rodu John Lindsay of the Byres urodził się około roku 1575. Około roku 1599 John poślubił Annę Oliphant (ur. ok. 1575), córką Laurence Oliphanta, Panicza (Master) Oliphant (1550 – 1584). W listopadzie 1601 roku odziedziczył tytuł 8-ego Lorda Lindsay. W roku 1605 sir John został mianowany doradcą króla. Zmarł 11 maja 1609 roku.

Robert Lindsay of the Byres (ok. 1580 – 1616) tytuł 9-ego Lorda Lindsay odziedziczył w maju 1609 roku. W roku 1610 poślubił Lady Christian Hamilton (ur. ok. 1590), córkę Thomasa Hamiltona, 1-ego hrabiego Haddington (1563 – 1637). W tym samym roku został mianowany królewskim doradcą. Ponownie na to stanowisko został mianowany w roku 1616. Sir Robert Lindsay zmarł 9 lipca 1616 roku.

Jego syn – John Lindsay of the Byres urodził się około roku 1611. Po śmierci ojca John odziedziczył tytuł 10-ego Lorda Lindsay w maju 1609 roku. W roku 1618 otrzymał godność Heredity Stewart of St Andrews. Około roku 1630 John poślubił Lady Margaret Hamilton (1605/1625 – po 1644), córkę Jamesa Hamiltona, 2-ego markiza Hamiltona (1589 – 1625). 8 maja 1633 roku John został mianowany Lordem Parbroath, z prawem do dziedziczenia tytułu przez swojego męskiego spadkobiercy noszącego nazwisko i herb Lindsay. W tym samym dniu został także pasowany 1-szym hrabią Lindsay. W roku 1641 John dołączył do rady Skarbnika Szkocji. Także w tym roku dołączył do królewskiej rady. W latach pomiędzy 1641 a 1649 pełnił rolę sędziego w szkockim parlamencie. W lipcu 1644 roku został Głównym Skarbnikiem Szkocji. Dnia 26 lipca 1644 odziedziczył tytuł 17-ego hrabiego Crawford. W styczniu 1645 roku John został Prezydentem Parlamentu. Z tej funkcji został zwolniony 13 lutego 1649 roku. W roku 1661 ponownie został mianowany Głównym Skarbnikiem Szkocji. Pomiędzy latami 1661 a 1664 kolejny raz pełnił funkcję sędziego parlamentu. 13 lutego 1661 roku został mianowany królewskim doradcą. W roku 1663 zrezygnował z pełnionych funkcji na rzecz swojego zięcia Johna Leslie, 7-ego hrabiego Rothes (ok. 1630 – 1681). 20 maja 1663 roku sir John został członkiem Towarzystwa Królewskiego (the Royal Society ).

Od sir Johna Lindsay – kolejni Lordowie Lindsay of the Byres oficjalnie tytułowani byli hrabiami Crawford.

– William Lindsay, 18-ty hrabia Crawford, 2-gi hrabia Lindsay (1644–1698)
– John Lindsay, 19-ty hrabia Crawford, 3-ci hrabia Lindsay (ok. 1672 – 1713)
– John Lindsay, 20-ty hrabia Crawford, 4-ty hrabia Lindsay (1702–1749)
– George Lindsay-Crawford, 21-szy hrabia Crawford, 5-ty hrabia Lindsay (1723–1781)
– George Lindsay-Crawford, 22-gi hrabia Crawford, 6-ty hrabia Lindsay, (1758–1808)
– Alexander Lindsay, 23-ci hrabia Crawford, 6-ty hrabia Balcarres, (1752–1825)
– James Lindsay, 24-ty hrabia Crawford, 7-my hrabia Balcarres, (1783–1869)
– Alexander Lindsay, 25-ty hrabia Crawford, 8-my hrabia Balcarres (1812–1880)
– James Ludovic Lindsay, 26-ty hrabia Crawford, 9-ty hrabia Balcarres, (1847–1913)
– David Alexander Edward Lindsay, 27-my hrabia Crawford, 10-ty hrabia Balcarres, (1871–1940)
– David Alexander Robert Lindsay, 28-my hrabia Crawford, 11-ty hrabia Balcarres, (1900–1975)
– Robert Alexander Lindsay, 29-ty hrabia Crawford, 12-ty hrabia Balcarres, (1927 – )

(Następcą Alexandra Lindsay jest jego syn Anthony Robert Lindsay, Lord Balniel (1958 – )