Windydoors Tower

Windydoors Tower – XVI-wieczna wieża mieszkalno – obronna ulokowana została na planie prostokąta o wymiarach 14.5 na 7.5 metrów.
Do dnia dzisiejszego, z tej oryginalnie dwupiętrowej budowli zachowała się tylko jej parterowa kondygnacja. Przyjmuje się, że to przykryte kolebkowym sklepieniem pomieszczenie pełniło funkcję spiżarni, względnie magazynu. Część opracowań wskazuje również, że mogło ono służyć jako schronienie dla zwierząt gospodarskich, w szczególności krów. Hipoteza ta jest jednak dość trudna do zaakceptowania. Chociażby ze względu na niezbyt imponującą szerkość zachowanego wejścia. Ulokowane zostało ono w centralnej części południowej ściany. Co więcej może się ono pochwalić ozdobną framugą. Z pewnością pierwotnie było ono też odpowiednio bronione, za pomocą drewnianych, wzmocnionych ćwiekami drzwi oraz wewnętrznej, żelaznej kraty.
Sama spiżarnia wyposażona została w przynajmniej kilka otworów okiennych. Dwa większe okna osadzone były w ścianie północnej. Z tych, w dodatku tylko częściowo zachowało się tylko okno zachodnie. Okienko wschodnie natomiast, w późniejszym czasie, zostało zmniejszone do szczelinowej formy. Tego typu okienko (szczelinowe) można również dostrzec w obrębie ściany południowej. Można przypuszczać, że kolejna dwa (zapewne szczelinowe) okienka osadzone były także w centralnych częściach ścian wschodniej i zachodniej. Obecnie, w ich miejscach znajdują się sporych rozmiarów przejścia do przylegających do wieży, znacznie późniejszych (zapewne XIX-wiecznych) budynków gospodarczych.
Ostatnim elementem spiżarni był osadzony w jej stropie, kwadratowy w planie lufcik. Stanowił on jedyną drogę komunikacyjną z ulokowanym na pierwszym piętrze tej wieży – hallem. Za jego pomocą zatem można było dostarczać przechowywane w spiżarni produkty spożywcze do wspomnianej komnaty. Tam, w nieistniejącym już niestety kominku poddawane były one dalszej obróbce.
Brak innej drogi komunikacyjnej pomiędzy spiżarnią i hallem oznacza, że wieża ta posiadała również drugie, określane jako główne wejście. Jego dokładna lokalizacja nie jest jednak znana. Najbardziej prawdopodobną jego pozycją wydaje się być jednak ściana południowa. Być może, tak jak i wielu innych przypadkach, było ono umieszczone bezpośrednio ponad dolnym wejściem. W tej sytuacji dostęp do niego byłby możliwy za pomocą drewnianych, łatwych do usunięcia w przypadku zagrożenia schodów, bądź nawet drabiny.
Oryginalny wygląd hallu, jak i mieszczącej się ponad nim typowej komnaty mieszkalnej nie jest nam znany. Możemy jedynie przypuszczać, że komnata z drugiego piętra pełniła funkcję sypialni właściciela tej wieży (jak i jego najbliższej rodziny). Być może dodatkowe pomieszczenie mieszkalne znajdowało się na poddaszu tego budynku. Wokół tego z kolei mógł być poprowadzony chodnik straży. W pobliżu tej wieży z pewnością znajdowały się również liczne budynki gospodarcze, m.in. stajnia, piekarnia czy choćby browar. Wszystkie one mogły być ponadto otoczone obronnym murem. Niestety żaden z tych obiektów nie zachował się do czasów współczesnych.

 
Historia Windydoors Tower jest nam praktycznie nieznana. Jedynie w roku 1456, w aktach dotyczących pobliskiego lasu Ettrick, aż trzykrotnie została wymieniona nazwa „Windiduris”. Trudno jednak przypuszczać, by dotyczyła ona jakieś budowli obronnej.
Sama wieża natomiast wydaje się być XVI-wiecznym budynkiem. Jej budowniczymi byli członkowie, dobrze znanego w regionie Borders rodu Kerrs. Wiadomym jest ponadto, że w roku 1588 jej właścicielem był William Kerr of Seafurd. Następnie nazwa „Windydoors” pojawia się w dwóch dokumentach z lat 1667 i 1695. Dalsze losy tej wieży pozostają już niestety nieznane.
W XIX wieku, jej górne piętra zostały niemalże kompletnie rozebrane. Pozostawiono jedynie nikłe fragmenty zachodniej i wschodniej ściany hallu. Obecnie relikty te wznoszą się ona na wysokość od około 2 do 3 metrów. Ponadto, w obrębie wschodniej ściany wciąż można dostrzec niewielkie, kwadratowe okienko.
Pozyskany podczas tej rozbiórki kamień posłużył następnie do budowy pobliskiego domu.